Πώς κοιτάζονται; Πώς ξενερώνουν; Πώς χουχουλιάζουν; Πώς παίζουν; Πώς φιλιούνται; Τα ερωτήματα στο παρακάτω βίντεο αποτυπώνουν με τον πιο απλό τρόπο όλα όσα θέλει να μας ρωτήσει και να μας πει ταυτόχρονα ο Γιάννης Κορρές στο πρώτο του μεγάλου μήκους φιλμ.
Η στήλη Revisiting Greek Cinema επισκέπτεται το Όντως Φιλιούνται;
Πρόκειται για ένα φιλμ γεμάτο συναίσθημα – ένα εναλλακτικό συναίσθημα με φόντο την Αθήνα του σήμερα, ακόμα και αν η ταινία φτιάχτηκε το 2016.
Μια ρομαντική κομεντί της γενιάς μας, όπως λέει και το Cinobo στην περιγραφή της, το Όντως Φιλιούνται; είναι μία ταινία που μπορεί να πήρε λίγο παραπάνω καιρό για να γυριστεί, όμως η αίσθηση που σου αφήνει είναι πως γυρίστηκε σε λίγες ώρες. Ώρες που θα μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε ζήσει μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα, με τη δική μας παρέα θέτοντας ερωτήματα για τη ζωή, τις περισσότερες φορές αναπάντητα.
«Το Όντως Φιλιούνται;» λέει ο Γιάννης Κορρές, «είναι μια ταινία για τους ανθρώπους που ξέρω. Είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που ξέρω και από ανθρώπους που γνώρισα στη διαδικασία.»
Συζητήσεις στην θορυβώδη Αθήνα πάνε κι έρχονται ανάμεσα σε ένα νέο ζευγάρι, τη Στέλλα (Ηρώ Μπέζου) και τον Ντάνυ (Θανάσης Πετρόπουλος) με τη συμμετοχή του drug dealer τους, Αχιλλέα (Όμηρος Πουλάκης), ένας ρόλος που εξυπηρετεί ίσως τον γεμάτο καπνούς παρατηρητή της νέας σχέσης τους. Ο Ντάνυ (κυρίως), η Στέλλα και ο Αχιλλέας, μέσα στα κινηματογραφικά εβδομήντα πέντε λεπτά, προσπαθούν να εντοπίσουν, να ανακαλύψουν, να εκφράσουν και να καταλάβουν με το δικό τους αδόκιμο τρόπο, την ουσία του τι σημαίνει να δένεσαι, να αλληλοεπιδράς και να υπάρχεις στις μικρές εκείνες σκηνές της ζωής και της καθημερινότητας του άλλου. Ωστόσο, η συζήτηση γύρω από όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν είναι αυτή που περιμένεις.
Η ποπ αισθητική του Γιάννη Κορρέ στρώνει τον δρόμο για να καταρρίψουν οι πρωταγωνιστές στερεοτυπικές απόψεις με τον πιο «πειραγμένα» χαριτωμένο τρόπο
Η Δεσποινίς Τρίχρωμη και ο The Boy με τις μουσικές τους πλαισιώνουν την ταινία κι εμείς ταυτιζόμαστε σε έναν βαθμό με τις ιδιοτροπίες και τις «εκρήξεις» των πρωταγωνιστών, χαμογελάμε με τις αμήχανες στιγμές τους και μέσα από εκείνους μαθαίνουμε πως τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι θεμιτά, αλλά όχι για κάθε μέρα. Ίσως δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε για όλα κάθε μέρα – απλά πρέπει να τα ζούμε.
