Την περασμένη Πέμπτη, όταν είδαμε την ταινία και βγήκαμε έξω από τις αίθουσες, η Σοφία μού είπε την εξής πρόταση: «Όταν σου δίνει η ζωή μια παρτιτούρα, βουτάς». Φυσικά, δεν μπορούσα να την αφήσω έξω από το κείμενο αυτό.
Εάν ο Joachim Trier, η Sophia Coppola και ο Wong Kar-wai αποφάσιζαν να ενώσουν μαζί τους κόσμους τους, πιθανότατα θα είχαμε αυτή τη ταινία. Ίσως βέβαια, να μην ήταν ακριβώς αυτή που είναι τώρα, μιας και ο Davy Chou έχει το δικό του cinematic mark και είναι ξεκάθαρο.
Δεν ξέρω για τι απ’ όλα όσα είναι το Return To Seoul νιώθω τη μεγαλύτερη ανάγκη να μιλήσω ή να εκφράσω. Πριν αρχίσω όμως, ας πατήσουμε μαζί play στο soundtrack, όσο εγώ μοιράζομαι και εσύ διαβάζεις τις σκέψεις μου.
Το Return to Seoul είναι μια ταινία για την επιστροφή
Επιστροφή στην οικογένεια, στην πόλη, στο σπίτι, στα άτομα, στον εαυτό. Επιστροφή σε όσα μας καθορίζουν, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουμε ακριβώς το βαθύ στίγμα που έχουν αφήσει μέσα μας. Επιστροφή σε όσα φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, αφού δεν μάθαμε ποτέ πώς να το κάνουμε. Επιστροφή σε όσα συναισθήματα θα θέλαμε να νιώσουμε, σε όσες αγκαλιές θα θέλαμε να πάρουμε, σε όσες βόλτες θα θέλαμε να κάνουμε, σε όσα σπίτια θα θέλαμε να νιώθουμε δικά μας.
Πολλές φορές, όσα πράγματα υλικά και μη έχεις, ίσως δεν είναι ποτέ αρκετά, όσο υπάρχει εκείνο το κενό που δεν γεμίζει. Η Freddie (Park Ji-min) στην προσπάθειά της να αναζητήσει τους βιολογικούς της γονείς, κάνει ένα ταξίδι στη Σεούλ, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσει. Εμπόδια που έχουν τη μορφή ατόμων, κτιρίων, ακόμα και συγγενών και πεποιθήσεων βαθιά ριζωμένων.
Κι όσο η Freddie προσπαθεί να βρει τον πραγματικό της εαυτό, τόσο τον χάνει ξανά
Σαν ένα ατελείωτο κυνηγητό της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης. Κι όσο προσπαθείς κι εσύ μαζί της να βρεις τα χαμένα κομμάτια της, τόσο σε παρασέρνει το βλέμμα της, οι σιωπές της, οι χοροί της, η λύπη της, η ελπίδα της.
Η ατμόσφαιρα, τα χρώματα και η μουσική που επιλέγει ο Chou να ντύσει τον κόσμο της Freddie δίνουν την αίσθηση μιας ταινίας που έχει δημιουργηθεί για να σε κάνει να την χαζεύεις, χωρίς να είναι εύκολο να ανταποκριθείς πλήρως στις απαιτήσεις της. Άλλωστε, οι εναλλαγές ανάμεσα στους διαφορετικούς εαυτούς της είναι μια love and hate σχέση ανάμεσα σε εσένα και σε εκείνη.
«Υπάρχουν παντού σημάδια, που δεν τα βλέπουμε. Αλλά μπορούμε να μάθουμε να τα διακρίνουμε, και να τα βλέπουμε όταν εμφανίζονται μπροστά μας», μας λέει η Freddie λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι της δικής της αναζήτησης, και η αλήθεια είναι πως τα σημάδια όλα είναι εκεί, αλλά εμείς μαθαίνουμε στο τέλος της ιστορίας της πότε ακριβώς έπρεπε να τα είχαμε δει. Πάμε άλλη μια; Βουτάμε;