Ογδόντα χρόνια μετά το κλασικό Rebecca του Alfred Hitchcock, το Netflix και ο Ben Wheatley μάς παρουσιάζουν μια παραλλαγή του μυθιστορήματος της Daphne du Maurier, η οποία δεν παίρνει άριστα σχεδόν πουθενά.
Το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Rebecca (1940) του Alfred Hitchcock, αποτέλεσε ορόσημο για την έβδομη τέχνη. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Daphne du Maurier, ήταν η πρώτη ταινία του Βρετανού δημιουργού εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Ο θρυλικός Laurence Olivier στον ρόλο του Maxim de Winter ήταν απλά υπέροχος, με την Joan Fontaine να στέκεται επάξια δίπλα του. Οκτώ δεκαετίες αργότερα, το κύμα των remakes στο Hollywood παρέσυρε και το Rebecca με το Netflix να φέρνει στις οθόνες μας μία παραλλαγή της ιστορίας της Maurier.
Στο τιμόνι του καινούριου Rebecca συναντάμε τον Ben Wheatley του Free Fire (2016). Τον ρόλο του Maxim de Winter ανέλαβε εδώ ο Armie Hammer, ενώ η νέα κυρία de Winter είναι η Lily James. Το δίδυμο αυτό θα ήταν αρκετό για κάτι αξιόλογο με τις οδηγείες και τη φρέσκια ματιά του Wheatley. Ωστόσο, στο καστ προστέθηκε και η εξαίρετη Kristin Scott Thomas για να φέρει το hype στο έπακρο. Λαμβάνοντας υπόψιν αυτές τις πληροφορίες, περιμέναμε πως η ταινία θα ήταν στο ελάχιστο αξιοπρεπής. Βέβαια, το μόνο που κατάφερε ήταν μας κάνει να λησμονήσουμε την πρώτη φορά που είδαμε την εκδοχή του Hitchcock.
Πλοκή
Η ταινία ξεκινά στο Μόντε Κάρλο, όπου μια νεαρή γυναίκα (James) και ένας αριστοκράτης χήρος, ο Maxim de Winter (Hammer) ερωτεύονται και παντρεύονται. Επιστρέφοντας στην έπαυλη του, το Manderley, ο Maxim παλεύει να ξεπεράσει τον θάνατο της πρώτης του συζύγου, Rebecca. Η καινούρια κυρία de Winter δεν την έχει δει ποτέ, αλλά το φάντασμα της στοιχειώνει κάθε δωμάτιο του σπιτιού. Εκτός από το “φάντασμα” της πρώην συζύγου, η κυρία de Winter έχει να αντιμετωπίσει και την αυστηρή οικονόμο της έπαυλης, την κυρία Danvers (Thomas).
Δεν θα δοκιμάσουμε καν να προχωρήσουμε σε σύγκριση των δύο ταινιών.
Δεν θα ήταν δίκαιο για την φετινή του Wheatley είτε αυτή ήταν καλή είτε κακή. Μπορείς να συγκρίνεις το στυλ του Hitchock με κάποιου άλλου σκηνοθέτη; Ή μήπως να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τον Laurence Olivier και τον Armie Hammer; Να μην παρεξηγηθούμε, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ούτε με τον Wheatley, ούτε με τον Hammer, αλλά η σύγκριση της με τα ιερά τέρατα της πρώτης ταινίας θα ήταν το ελάχιστο άδικη για αυτούς.
Παρ’ όλα αυτά, το Rebecca του Neflix πάσχει σε πάρα πολλά κομμάτια του. Ο Wheatley ακολούθησε τόσο πιστά όλους τους κανόνες του μελοδράματος και δεν ρίσκαρε πουθενά. Αναπόφευκτα, επικρατεί μία παθητική παρακολούθηση από τη μεριά του θεατή. Εκείνος αρχικά παρατηρεί την πανέμορφη φωτογραφία της Laurie Rose περιμένοντας τα γεγονότα να τον εκπλήξουν αναλόγως. Αυτό δεν συμβαίνει μέχρι τα τελευταία λεπτά της ταινίας, όπου κάνει την εμφάνισή του το twist της υπόθεσης. Δυστυχώς, όμως, δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Όχι γιατί ήταν αναμενόμενο, αλλά κυρίως διότι ο θεατής έχει χάσει πλέον το ενδιαφέρον του. Η μουσική του Clint Mansell και τα κουστούμια του Julian Day προσπαθούν να σώσουν την παρτίδα μάταια. Χάνονται κι αυτά μαζί με το ενδιαφέρον μας στους διαδρόμους του εντυπωσιακού Hatfield House.
Ερμηνείες
Στους πρωταγωνιστές, η Lily James ενίοτε φέρει μία φλόγα κι έναν δυναμισμό που μας αναγκάζει να τις δώσουμε κάποια εύσημα. Ωστόσο, στην υπόλοιπη ταινία, παρασύρεται και αυτή από την βαρετή ερμηνεία του Armie Hammer. Ο χαρακτήρας του de Winter είναι ένας χήρος που προσπαθεί να ξεφύγει από κάθε αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος, το “φάντασμα” της γυναίκας του. Το μόνο που κατάφερε να μας μεταφέρει ο Hammer είναι το στυλ και η αριστοκρατία του de Winter -στοιχεία που δεν βασίζονται και τόσο στην υποκριτική του ικανότητα. Η Kristin Scott Thomas είναι φανταστική, δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο. Δυστυχώς, όμως, παρασύρεται κι εκείνη μαζί με τα υπόλοιπα καλά στοιχεία της ταινίας.
Ο Wheatley είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, αλλά εδώ παρουσιάζει ένα απόλυτα επίπεδο αποτέλεσμα που δεν ακολουθεί την επιτυχία των υπόλοιπων πρόσφατων ταινιών του Netflix. Το Rebecca δεν θα μείνει στην ιστορία ως ένα καλό remake και δυστυχώς τα καλά κομμάτια του έχουν ήδη καλυφθεί από τα ανεπιτυχή.
