Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Η δεύτερη φετινή ταινία του -μετρ της επιστημονικής φαντασίας- Στίβεν Σπίλμπεργκ, θα σε κάνει να παραμιλάς, όχι τόσο για τη φανταστική, μελλοντική πραγματικότητα που εξιστορεί, όσο για τη νοσταλγική διάθεση που την κατακλύζει.
Το είπαμε και για το “The Post“, θα το ξαναπούμε και τώρα. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ίσως ο καλύτερος κινηματογραφιστής της γενιάς του. Διότι, αν και οι ταινίες του έχουν βραβευτεί πολλάκις και παρόλο που είναι ένας από τους λίγους που μπορεί εύκολα να συνδυάσει όλα τα genres του σινεμά μεταξύ τους και να κάνει εναλλαγές από το ένα στο άλλο, το όνομα του πρεσβεύει πολλά περισσότερα στον κινηματογράφο. Με απλά λόγια, είναι ο άνθρωπος που μεγάλωσε και θα μεγαλώσει γενιές και γενιές με τις ταινίες του. Μας έμαθε, και θα μάθει και στους νεότερους για όσα ακόμα χρόνια μπορέσει, να αγαπάμε το σινεμά και κυρίως την επιστημονική φαντασία και να “χανόμαστε” μέσα της. Αυτό αποδεικνύει και η καινούρια του ταινία, το “Ready Player One“, το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός, είναι από τους λίγους που μπορεί να κάνει τον κόσμο να “χάνεται” μέσα στους φανταστικούς κόσμους και τις πανέμορφες εικόνες, που απλόχερα προσφέρουν οι ταινίες του.
Βασισμένο στην ομώνυμή νουβέλα φαντασίας του Έρνεστ Κλάιν (Ελληνικός Τίτλος: Αν είσαι έτοιμος, πάτα Enter), το “Ready Player One” είναι μια ταινία που χρόνια προσπαθούσε να υλοποιήσει ο Σπίλμπεργκ αλλά συνάντησε αρκετά εμπόδια μπροστά του. Εν τέλει, τα κατάφερε και εμείς είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Διότι είναι ένα πραγματικό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας, κάτι που είχαμε χρόνια να δούμε από τον Σπίλμπεργκ, που εδώ και κάποια χρόνια έδωσε βάση σε project άλλου είδους.
Πριν περάσουμε στην πλοκή και στα περαιτέρω σχόλια για την ταινία, είναι αναγκαίο να αναφερθεί ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να συγκρίνουμε τέτοιου είδους ταινίες με τις νουβέλες από τις οποίες προήλθαν. Αρκεί μόνο να εκτιμήσουμε το πόσο καλές είναι ως έχουν και να μην ψάχνουμε ομοιότητες και διαφορές, διότι με αυτόν τον τρόπο αδικούμε και τους δύο δημιουργούς αλλά και τα ίδια τα έργα τους. Γι’ αυτό δεν θα αναφερθούμε καθόλου σε στοιχεία του βιβλίου και θα ασχοληθούμε μόνο με τα τεχνικά χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο της ταινίας.
Πλοκή
Το έτος 2045, οι μεγαλουπόλεις έχουν μετατραπεί σε αστικές ζούγκλες και οι γειτονιές συντελούνται από τροχόσπιτα χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο. Για να ξεφύγουν από την αφόρητη καθημερινότητα, οι πολίτες βρίσκουν διέξοδο στην εικονική πραγματικότητα που προσφέρει το πρόγραμμα OASIS. Όταν ο ιδιοφυής και εκκεντρικός του δημιουργός, Τζέιμς Χόλιντει, πεθαίνει, αφήνει μια σειρά γρίφων μέσα στο OASIS, τα οποία οδηγούν σε ένα απαιτητικό κυνήγι θησαυρού βασισμένα στην ποπ κουλτούρα, με την οποία είχε εμμονή. Ο νικητής του κυνηγιού θα αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του OASIS καθώς και μισό τρισεκατομμύριο δολάρια.
Γι’ αυτόν τον λόγο πολλές εταιρίες εικονικής πραγματικότητας, όπως η IOI, στρατολογούν νέους με σκοπό τη λύση των γρίφων και την κατάκτηση της πρώτης θέσης που θα τους δώσει τον έλεγχο του OASIS και κατ’ επέκταση του πραγματικού κόσμου. Ο επιδέξιος νεαρός Γουέιντ Γουότς, και το άβαταρ του, ο Πάρσιφαλ, μελετώντας καθημερινά τη ζωή του δημιουργού του OASIS, θα φτάσουν πολύ κοντά στη λύση των γρίφων με τη βοήθεια των φίλων τους εντός και εκτός OASIS, αλλά θα βρουν απέναντι τους την IOI και τον επικεφαλής της, Νόλαν Σορέντο.
Πρώτα Σχόλια
Το “Ready Player One” είναι μια ταινία που ένας μόνος χαρακτηρισμός της αρμόζει, τουλάχιστον όσον αφορά στο οπτικό της κομμάτι. “Πανέμορφη”. Η εικονική πραγματικότητα και η καθημερινότητα παρουσιάζονται καταπληκτικά από τον σκηνοθέτη και δένουν άψογα μεταξύ τους, σε βαθμό που μπερδεύεις το εικονικό και το πραγματικό. Ταυτόχρονα η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται τα γεγονότα ακολουθεί ένα φρενήρη ρυθμό ο οποίος σε κάθε άλλη περίπτωση θα κούραζε τον θεατή. Αυτό όμως ο Σπίλμπεργκ δεν το επιτρέπει. Η ακολουθία των γεγονότων είναι ιδανική, δεν αφήνει τον θεατή αδιάφορο ούτε λεπτό, κάνοντας τον να ανυπομονεί για την επόμενη μετάβαση από τον φυσικό προς τον εικονικό κόσμο και αντίθετα. Όσοι πιστεύουν ότι οι σκηνές μέσα στο OASIS είναι απλά σκηνές ενός video game κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν τους αρμόζει ούτε ο χαρακτηρισμός “video game”, ούτε “animation”. Τους αρμόζει κάποιος καινούριος που θα εφευρεθεί μόνο γι’΄αυτές, μόνο για το “Ready Player One”.
Αυτό όμως για το οποίο η ταινία και ο δημιουργός της μπορούν να καυχιούνται περισσότερο, είναι η ατέλειωτη και αριστουργηματική ωδή στην ποπ κουλτούρα των 80s. Το “Ready Player One” είναι γεμάτο από αναφορές σε ταινίες, κόμικς, μουσική, video games και άλλες τέχνες του περασμένου αιώνα, κάτι που όταν αναλογιστείς ότι η ταινία είναι τοποθετημένη στο 2045, μοιάζει αλλόκοτο. Βασισμένο όμως στην εμμονή του δημιουργού του OASIS με το σινεμά και τα video games φαίνεται τόσο φυσιολογικό. Η ταινία αποτελεί ένα ατελείωτο κουίζ με αναφορές σε πράγματα που ακόμα και η geek κοινότητα κόντευε να ξεχάσει. Από τους Duran Duran μέχρι την ατέλειωτη συλλογή των video games των παιχνιδομηχανών της Atari. Πιο συγκεκριμένα, η σεκάνς κατά την οποία τα άβαταρ των πρωταγωνιστών βρίσκονται παγιδευμένα σε διάσημες σκηνές της “Λάμψης” του Κιούμπρικ, αποτελεί ίσως ένα από τα καλύτερα φετινά πεντάλεπτα που θα περάσετε σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
Ερμηνείες
Τα παραπάνω κατατάσσουν τις ερμηνείες σε δεύτερη μοίρα. Παρ’ όλα αυτά, όσον αφορά φυσικά το “πραγματικό” κομμάτι της ταινίας, ο Τάι Σάρινταν και η Ολίβια Κουκ, στους οποίος ανατέθηκαν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, είναι τα φρέσκα πρόσωπα που άρμοζουν στην ταινία. Το ίδιο και οι υπόλοιποι τρεις των high 5, για τους οποίος δεν μπορούμε να πούμε και πολλά για να αποφύγουμε τα spoilers. Στον ρόλο του villain ο Μπεν Μέντελσον είναι αρκετά ταιριαστός, ενώ ο Μαρκ Ράιλανς στον ρόλο του εκκεντρικού Τζέιμς Χόλιντει, για ακόμη μία φορά καταφέρνει να ξεχωρίσει με την υποκριτική του δεινότητα αν και ο χαρακτήρας του απαιτούσε ένα μικρό κομμάτι της.
Συνεπώς
Η ηθοποιός στην ταινία, Λένα Ουάιτ, δήλωσε για τον Σπίλμπεργκ: ” Είναι ένας γίγαντας που δεν κάνει κανέναν να φαίνεται μικρός μπροστά του”. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει το γεγονός πως ο Σπίλμπεργκ δεν είναι παρά ένα ακόμα fanboy. Σαν όλους εμάς. Γι’ αυτό και οι ταινίες του έχουν τόση μεγάλη απήχηση. Διότι εκτός από το ταλέντο του στην απεικόνιση, διασκεδάζει όταν τις δημιουργεί, αφού και ο ίδιος αυτά θα ήθελε να δει στην θέση των θεατών. Το “Ready Player One”, όμως, είναι μια ταινία που οφείλεις να τη δεις στο σινεμά για να την απολαύσεις. Μπορεί και παραπάνω από μία φορές.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
