Η αγάπη μου για τον Παύλο Παυλίδη είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Με συνδέει κάτι ανεξήγητο μαζί του. Ίσως επειδή μοιραζόμαστε κοινές ρίζες. Μπορεί να είναι γεννημένος στη Βρέμη της Γερμανίας, μεγάλωσε όμως στη Βέροια και αυτό μου προκαλεί δικαίως μια αίσθηση οικειότητας. Ίσως πάλι γιατί τα τραγούδια του, αφήνουν στο πέρασμά τους μια γλυκιά μελαγχολία και μας αφηγούνται απλά, λιτά και απέριττα τις πιο όμορφες ιστορίες. Για ατελείωτες θάλασσες, αερικά, ναύτες μοιραίους, κήρυκες και ωραίους. Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί.
Το σύντομο πέρασμα από τη Νομική
Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα ξεκίνησαν κάπου εκεί μετά το πέρας της εφηβείας. Τα τότε δισκάδικα της Βέροιας, αποτελούσαν πόλο έλξης για νέους και μη που αγαπούσαν τα ξένα συγκροτήματα, ενώ πολλές φορές έβρισκες και σπάνιους δίσκους από το εξωτερικό. Στα δεκαεφτά του, αγοράζει την πρώτη του κιθάρα και κάπως έτσι ξεκινά να γράφει και να μελοποιεί δικούς του στίχους. Ωστόσο, περνάει στη Νομική της Θεσσαλονίκης την οποία πολύ γρήγορα παρατάει για να ασχοληθεί με το αντικείμενο που του κέντριζε περισσότερο το ενδιαφέρον: τη μουσική.
Την περίοδο εκείνη, συναντήθηκε με τα Μωρά στη Φωτιά και τον Στέλιο Σαλβαδόρ εκτελώντας χρέη κιθαρίστα σε πολλά από τα τραγούδια του συγκροτήματος. Μετά την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου το 1987, αποχωρεί παίρνοντας το δρόμο για το Παρίσι. Όσα έζησε εκεί, ξεπερνούν κάθε είδους ακαδημαϊκή γνώση. Στο μεταξύ, γράφει ασταμάτητα τραγούδια που μετέπειτα θα πλαισιώσουν το πρώτο άλμπουμ των Ξύλινων Σπαθιών.
Τα Ξύλινα Σπαθιά
Με τα Ξύλινα Σπαθιά ο Παύλος έβαλε φωτιές σε λιμάνια και έκανε λόγο για όλα εκείνα τα παγωτά που λιώσανε κάποτε στα χέρια μας. Σύμφωνα με όσα έχει πει και ο ίδιος, η περίοδος εκείνη ήταν κάτι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Όπως τώρα, έτσι και τότε, η καλλιτεχνική δραστηριότητα στην Ελλάδα ήταν δύσκολη, αλλά όχι και ανέφικτη. Στη διάρκεια λοιπόν, των δέκα χρόνων ζωής του συγκροτήματος (1993-2003), κυκλοφόρησαν συνολικά πέντε άλμπουμ και το καθένα ξεχωριστά σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Η σόλο καριέρα
Μετά τη διάλυση των Ξύλινων Σπαθιών, ακολούθησε την μοναχική πορεία της σόλο καριέρας έχοντας στο πλευρό του για κάποιο χρονικό διάστημα τους B-Movies. Προσωπικά, θεωρώ πως αυτή η τροπή των πραγμάτων μοιάζει πολύ με την ενηλικίωση και το πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη. Πλέον, είναι πολύ πιο ώριμος στιχουργικά και ηχητικά, έχοντας αφήσει πίσω εκείνο το «εφηβικό», επαναστατικό ηχόχρωμα των Σπαθιών.
Στο εξής, τα τραγούδια του καταπιάνονται με ανοιχτούς ουρανούς και γραμμές στον ορίζοντα. Αποκορύφωμα αποτελεί το live στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου το 2008. Εκεί παρουσιάστηκε ένα μουσικό ταξίδι που ξεκίνησε από την Αμοργό λίγο μετά τη διάλυση των Ξύλινων Σπαθιών. Όπως υποστηρίζει, η δημιουργία είναι μια υπόθεση άκρως μοναχική που βασίζεται στην απομόνωση και την παρατήρηση. Μουσικές συνθέσεις τεσσάρων ολόκληρων χρόνων, παίρνουν σάρκα και οστά σκορπίζοντας άπλετο φως.
Ένα αλλιώτικο παιδάκι
Σαν ένας σύγχρονος ποιητής που αντλεί υλικό από την πραγματικότητα και όλα όσα συμβαίνουν γύρω, συμπεριλαμβάνει στη συλλογή του ένα τραγούδι με θέμα την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ και όλα αυτά τα «αλλιώτικα» παιδάκια. Αφορμή αποτέλεσε το περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου το 2018 στο κέντρο της Αθήνας. Κάπως έτσι, αντιδράει απέναντι σε αυτή την αιματηρή πράξη με την ελπίδα να συνεισφέρει ώστε να ανοιχτεί ένας δρόμος δικαίωσης, όχι μόνο για το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά και για όλα τα άτομα που έχουν υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας.
Από την «Ξεσσαλονίκη» στα «Μαλαματένια Λόγια» του Μαρκόπουλου
Σήμερα, επιλέγει να ανοιχτεί σε άγνωστες θάλασσες και να διασκευάσει κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Γιάννη Μαρκόπουλου. Η ιδέα αυτής της απρόσμενης συνάντησης ανήκει στον ίδιο τον συνθέτη, όπου χάρη στη διαμεσολάβηση της κόρης του, Λένγκα, τέσσερα χρόνια αργότερα αποκτά μορφή και υπόσταση, με την κυκλοφορία ενός δίσκου δώδεκα τραγουδιών που φέρει τον τίτλο «Πέρα από τη Θάλασσα».
Όπως μου αρέσει πολύ συχνά να λέω, η μουσική ουδέποτε έχτιζε τείχη γύρω της, παρά μονάχα γέφυρες και στην προκειμένη περίπτωση, το παρόν γεφυρώνεται με το παρελθόν και το χθες διασταυρώνεται περίτεχνα με το σήμερα. Με ψυχεδελικά στοιχεία, synth ήχους, λούπες και πολυφωνίες, ο Παύλος επιλέγει να «ντύσει» με το δικό του προσωπικό στυλ τραγούδια που άλλοτε ηχούσαν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο στα αυτιά μας.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ζούσαμε σε χάρτινες πολιτείες και θα κάναμε το γύρο του κόσμου πάνω σε μια σπασμένη πολυθρόνα. Αυτή τη μαγική ιδιότητα έχει ο Παύλος. Μπορεί και σε ταξιδεύει από τα πέρατα του κόσμου ως τα βάθη της ψυχής. Πλέον, ό,τι και να γίνει, ξέρω μονάχα πως όσοι λείπουν, στην πραγματικότητα δεν έφυγαν ποτέ. Αερικά γίνανε. Διαπερνούν κάθε σπιθαμή του κορμιού μας και φουντώνουν τη φλόγα που καίει μέσα μας.
Θα κλείσω με κάποιους στίχους του που πάντα με συγκινούν:
«Όταν ήμουνα μικρός
μες τα κύματα δε μ’ ένοιαζε
αν ο κόσμος είναι απλός
ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε».
Σαν ταινία η ζωή μας να κυλά.
*Ο Παύλος Παυλίδης θα εμφανίζεται από τις 5 έως τις 11 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, διασκευάζοντας 16 από τις σημαντικότερες συνθέσεις του Γιάννη Μαρκόπουλου. Ο νέος δίσκος, «Πέρα από τη Θάλασσα», κυκλοφορεί από τη United We Fly.
