Αν έπρεπε να διαλέξω την ταινία που θέλω σε ένα drive-in, αυτή η ταινία θα ήταν το Παρίσι, Τέξας. Κι αν με ρωτάς, εγώ θέλω να πιστεύω πως ο Wim Wenders έφτιαξε αυτή τη ταινία για να τη βλέπεις μέσα στο αυτοκίνητο σου. Εκεί, σε ένα όμορφα διαμορφωμένο πάρκινγκ, σούρουπο, και να οραματίζεσαι ότι βρίσκεσαι κάπου στην Αμερική.
Αν ήδη βρίσκεσαι εκεί νοητά, σκέψου τώρα να πέφτουν οι τίτλοι αρχής της ταινίας Παρίσι, Τέξας
Βλέπεις έναν άντρα περιπλανώμενο στο Τέξας, ενώ ακούς τον πλέον χαρακτηριστικό ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας του Ry Cooder. Αυτός ο άντρας, ο Travis (Harry Dean Stanton), δεν ξέρεις αν μιλάει ή όχι, δεν ξέρεις πως βρέθηκε εκεί. Φαίνεται πως και ο ίδιος δεν θυμάται. Μέχρι τη στιγμή που τον βρίσκει ο αδερφός του, ο Walt (Dean Stockwell), ο οποίος τον θεωρούσε νεκρό. Εκείνος έχει πλέον αναλάβει εξ ολοκλήρου με τη γυναίκα του Anne (Aurore Clement) την επιμέλεια του οχτάχρονου γιου του Travis.
Και στο πρώτο μισό της ταινίας, ο Wim Wenders μάς χαρίζει ένα από τα ωραιότερα road movies. Ο Walt προσπαθεί να δώσει τόσο χώρο στον Travis ώστε να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του γιου του. Παράλληλα προσπαθεί να μάθει και τι ακριβώς τον οδήγησε στο να εξαφανιστεί από τη γυναίκα του τη Jane (Nastassja Kinski) και τον γιο τους.
Στο δεύτερο μισό της ταινίας, ο Wim Wenders, εξιστορεί με τον πιο όμορφα μελαγχολικό τρόπο την ιστορία του Travis και της Jane. Το καταφέρνει χρησιμοποιώντας συγκινητικές σεκάνς, μονολόγους και νοσταλγικά πλάνα που θυμίζουν δεκαετίες ’60 και ’70. Μια ιστορία ίσως συνηθισμένη, ίσως κοινότυπη. Άλλωστε ποιος δεν έχει δει μια ταινία όπου ένα ερωτευμένο ζευγάρι, που ζει τη κάθε του στιγμή σαν μια μικρή περιπέτεια, καταλήγει χώρια; Πίστεψέ με, σαν το Παρίσι, Τέξας, δεν έχεις δει.
