30 Απριλίου. Παγκόσμια ημέρα jazz! Αυτή η μέρα επιλέχθηκε να αφιερωθεί σ’ ένα από τα πιο σαγηνευτικά μουσικά είδη καθώς συμπίπτει με την τελευταία ημέρα του Μήνα της Τζαζ. Αυτός εορτάζεται κάθε Απρίλιο στις Η.Π.Α., οι οποίες αποτελούν τη γενέθλια χώρα της τζαζ μουσικής.
Σκοπός του εορτασμού είναι «να φωτίσει τον σπουδαίο ρόλο της τζαζ ως μορφή τέχνης και μέσο επικοινωνίας που υπερβαίνει τις διαφορές». Η πρωτοβουλία ανήκει στον διάσημο αμερικανό τζαζίστα και πρέσβη καλής θελήσεως της UNESCO Herbie Hancock, ο οποίος χαρακτήρισε την τζαζ ως «φωνή ελευθερίας».
Εμείς εδώ στο TFC Magazine γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Jazz και επιλέγουμε τους 10 αγαπημένους μας δίσκους. Καλή ακρόαση!
Art Blakey: Moanin’
Ο δίσκος Moanin’ κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1959. Από τότε έχει αποδειχθεί ως ένας από τους πιο εμβληματικούς jazz δίσκους όλων των εποχών. Το Moanin’ είναι από τα λιγοστά τραγούδια που οι ακροατές θυμούνται ακριβώς σε ποιο μέρος βρίσκονταν τη στιγμή που το άκουσαν. Ο Art Blakey αποτελεί έναν εξίσου αξιοσέβαστο ντράμερ που ένωσε τις δυνάμεις του με τους Jazz Messengers το 1947 και δημιούργησαν καθ’ όλη τη καριέρα τους μερικά από τα πιο έντονα, γεμάτα πάθος μουσικά κομμάτια.
Miles Davis: Kind of Blue
Miles Davis. O πρωτοπόρος τζαζ μουσικός που κατάφερε να αποκαλείται ως “μια από τις μορφές-κλειδιά στην ιστορία της τζαζ“. Ο ίδιος εφηύρε την cool jazz, ένα πιο χαμηλότονο στυλ, από το οποίο επηρεάστηκαν πολλοί από τους μουσικούς της δυτικής ακτής των Η.Π.Α. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950 κάνει διάσημη την Modal jazz κυκλοφορώντας ένα από τα πιο επιτυχημένα και κλασικά album της τζαζ όλων των εποχών: το Kind of Blue. To Kind of Blue είναι ρομαντικό, μελαγχολικό και αξεπέραστα μελωδικό· ακατέργαστο διαμάντι. Είναι μια μοναδική συμφωνία, τόσο ονειρεμένα πανέμορφη που δύσκολα θα πίστευες ότι θα μπορούσε κανείς να δημιουργήσει κάτι τέτοιο. Μπορείς να το ακούσεις πάνω από 100 φορές και πάλι θα συνεχίσεις να θαυμάζεις τις αυθόρμητες εφευρέσεις του σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Sidney Bechet: The Fabulous Sidney Bechet
Τι να πει κανείς για τον Sidney Bechet. Σημαντικός σολίστ της τζαζ, ένας λαμπρός σοπράνο σαξοφωνίστας, κλαρινέτης με ευρύ βιμπράτο που είτε αγαπούσαν, είτε μισούσαν οι ακροατές. Ο ίδιος δεν έχασε ποτέ το στυλ του, τον ενθουσιασμό και τη δημιουργικότητά του. Ο δίσκος The Fabulous Sidney Bechet αποτελεί μνεια στα πιο όμορφα τζαζ κομμάτια του Sidney και το Blues My Naughty Sweetie Gives to Me είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια του στυλ του.
Betty Carter: Inside Betty Carter
Υπάρχουν πολλές ερμηνεύτριες της τζαζ που δεν αναφέρονται συχνά και μια από αυτές είναι η Betty Carter. Η ίδια έχει μια από τις πιο ουσιαστικές επιδράσεις πάνω σ’ αυτή λόγω του ιδιόμορφου φωνητικού της στυλ και των υπέροχων φωνητικών της ικανοτήτων. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια το 1979 “το Inside Betty Carter είναι ένας από τους δύο αγαπημένους μου δίσκους (και έχω 11 στο σύνολο) που έχω ηχογραφήσει μέχρι σήμερα“. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Yusef Lateef: The Blue Yusef Lateef
O Yusef Lateef υπήρξε ένα πολύ ανήσυχο πνεύμα, που δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τον όρο “jazz” και δημιουργούσε μουσική που πολλές φορές τέντωνε ή έσπαγε τα όρια. Ψυχρός ήχος, εντυπωσιακή τεχνική, ένας από τους κορυφαίους φλαουτίστες. Ο The Blue Yusef Lateef είναι αυτό ακριβώς: ένας άγριος, γεμάτος πειραματισμούς δίσκος. Ένα διαμάντι της δεκαετίας του ’60.
Dave Brubeck: Time Out
Ένας καλσικός δίσκος της jazz, γραμμένος από τον υπερταλαντούχο Dave Brubeck που όλοι έχουν ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή τους -ή τουλάχιτον θα έπρεπε. Δίσκος ορόσημο ο Time Out, που πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα κατά την κυκλοφορία του. Μπορείς να παρακολουθήσεις αυτό το βίντεο που κυκλοφορεί στο YouTube για το πώς ο ίδιος ο Dave Brubeck άλλαξε δια παντός την jazz μουσική.
Herbie Hancock: Takin’ Off
Άλλο ένα κλασικό άλμπουμ που έχει ακουστεί έως τα πέρατα της γης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Takin’ Off είναι ένα από τα πιο ωραία, άκρως καλοφτιαγμένα debut albums που έχει ν’ αναδείξει η μουσική σκηνή. Η μοναδικότητα του πιανίστα και συνθέτη Herbie Hannock έδωσε στο jazz κομμάτι Watermelon Man μια funky πνοή που μας αρέσει πάρα πολύ.
Hank Mobley: Soul Station
Βαθιά, χορευτική, χαλαρωτική, μελωδική ψυχή. Αυτό ήταν ο Hank Mobley και το απέδωσε στον δίσκο του με ονομασία Soul Station. Στο σύνολό του, o δίσκος παρουσιάζει με τη χορευτική του ευαισθησία, την ικανοποιητική προσβασιμότητα, μια ζωτικής σημασίας αλλαγή της jazz μουσικής στις αρχές του ’60.
Ella Fitzgerald: Clap Hands, Here Comes Charlie!
Ένας κλασικός δίσκος της υπέρτατης Ella Fitzgerald, o Clap Hands, Here Comes Charlie μας μεταφέρει πίσω στις ρίζες της, στο 1930 με τους απόλυτους, αδιαμφισβήτητους ήχους της. Δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που μπορούν να τραγουδήσουν οποιαδήποτε μελωδία με αυτόν τον υπέροχο, γρήγορο τρόπο. Η Fitzgerald μπορεί και τα καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο στο κομμάτι Cry Me a River.
Chet Baker: As Time Goes By
Ο Chet Baker είχε μια πολυτάραχη ζωή και άφησε πίσω του μια εξίσου μεγάλη και διαφοροποιημένη δισκογραφία. Ο δίσκος As Time Goes By εμπεριέχει τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια της διαχρονικής jazz. Κανείς άλλος δεν μπορεί να δημιουργήσει με τόση ευχέρεια όλα αυτά που κατάφερε και δημιούργησε ο Chet.
Εσύ με ποιους αγαπημένους δίσκους θα γιορτάσεις τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Jazz;
