Συντάκτρια: Ιωάννα Κοντορίνη
Η “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, είναι από τις παραστάσεις που απασχόλησαν φέτος έντονα το θεατρόφιλο κοινό. Με τον Νίκο Κουρή και τον Ορφέα Αυγουστίδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, πραγματώνεται επί σκηνής η συνάντηση δύο ζευγαριών διδύμων που είχαν χωριστεί μεταξύ τους όταν γεννήθηκαν. Αναζήτηση, πλάνη, παρεξηγήσεις και χάος είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν, ιδωμένα μέσα από την οπτική της φαρσοκωμωδίας.
Λίγο πριν το ανέβασμα της παράστασης στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 13 και 14 Απριλίου και αφού έχει ήδη προκληθεί το ενδιαφέρον και η αγωνία μας από τα ιδιαίτερα κοστούμια και το σκηνικό, βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Ορφέα Αυγουστίδη που υποδύεται τους δύο Δούλους, το Δρόμιο Συρακούσιο και το Δρόμιο Εφέσιο.
Όπως ανέφερε μεταξύ άλλων, για τον ίδιο κάθε ρόλος είναι μία κατάθεση και τώρα νιώθει να βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, χωρίς ωστόσο να σταματά να φροντίζει γι’ αυτήν. Θεωρώντας σημαντικό το να είναι παρών σε ό,τι κάνει, μας μίλησε για όσα αλλάζουν γύρω μας και μας επηρεάζουν.
Στην παράσταση θα παρακολουθήσουμε ως θεατές μία διαδικασία αναζήτησης με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Είναι σημαντικό θεωρείς να κάνουμε οι ίδιοι μία προσωπική αναζήτηση, έναν απολογισμό;
Τίποτα δεν είναι σημαντικό, αν δεν έχεις τι να κάνεις αυτό που θα βρεις. Υποτίθεται ότι δεν κάνεις αυτή την ενδοσκόπηση ή αναζήτηση, όπως τη λέει ο καθένας, αν δε σου έχει δημιουργηθεί κάποια συγκεκριμένη ανάγκη ή επειδή κάποιος σου το είπε. Βέβαια περνάμε μία εποχή στην οποία τα ρεύματα είναι πολύ πιο ισχυρά απ’ ότι πιο παλιά. Δημιουργούνται ρεύματα πάρα πολύ γρήγορα και με πολύ μικρότερη διάρκεια. Ρεύματα συνήθως αντι-κάτι, αντι-vegan. Ο κόσμος έχει την τάση να παρασύρεται εύκολα από αυτά γιατί ζούμε την εποχή της μελαγχολίας και της υπερπληροφόρησης. Αυτός ο συνδυασμός είναι αρνητικός, οπότε ναι, είναι σημαντικό. Σημαντικό μόνο αν προκύπτει από κάποια προσωπική και ουσιαστική ανάγκη και αν ξέρεις τι να το κάνεις.
Εξαρτάται δηλαδή και από τις συνθήκες;
Όχι από τις συνθήκες, από τη δική σου προσωπική ανάγκη. Το να κοιτάξεις μέσα και να ψάξεις τον εαυτό σου, αν δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις κι έναν άλλο εαυτό ή αν δεν έχεις την ανάγκη να συνδεθείς με αυτό που είσαι βαθιά. Όχι με αυτό που έχει δημιουργηθεί σύμφωνα με τις κοινωνικές προσταγές καθώς περνούν τα χρόνια. Να θες να βρεις τον εαυτό σου, το μεδούλι, τον πυρήνα του και να κάνεις κάτι με αυτό. Και θα μου πεις ποια είναι η ανάγκη;
Η ανάγκη του καθενός είναι η ανάγκη του καθενός. Θέλω να με βρω γιατί δε με αντέχω άλλο, γιατί δε με αντέχουν οι άνθρωποι, γιατί είμαι μόνος, γιατί δεν μπορώ να κρατάω ανθρώπους δίπλα μου, γιατί πληγώνω τους ανθρώπους, γιατί, γιατί… Κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του μεγάλο γιατί, το οποίο τον στοιχειώνει και γι’ αυτό υποτίθεται ότι μπαίνει και σε αυτές τις διαδικασίες, ανάλογα και με την ηλικία, τη φάση.
Όσον αφορά την παρεξήγηση, είναι κάτι το οποίο εντοπίζεις γύρω σου; Βλέπεις τον κόσμο να παρασύρεται από την πλάνη, να έχει μία λανθασμένη αντίληψη για όσα συμβαίνουν;
Κοίταξε, δεν μπορώ να μιλήσω τόσο άνετα για τον υπόλοιπο κόσμο, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θεωρώ πως εγώ γνωρίζω την Αλήθεια, με Α κεφαλαίο, και όλοι οι άλλοι όχι. Δεν πιστεύω κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου, δεν τον τοποθετώ σε κάποιο ύψωμα ούτως ώστε να βλέπω τους άλλους από εκεί. Απλά πιστεύω ότι μερικές φορές θεωρούμε, κι εγώ μαζί, αληθή πολλά πράγματα που δεν είναι, εννοώντας ότι συντονιζόμαστε με μία αλήθεια που είναι δημιούργημα δικό μας. Ακόμα και το χρήμα είναι κάτι το οποίο δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι κάτι που υφίσταται στην πραγματικότητα, είναι κάτι που έχουμε δημιουργήσει. Ακόμα και τα όρια μεταξύ μας δεν είναι αλήθεια, αλλά είναι κάτι που έχουμε δημιουργήσει για άλλους λόγους.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που συστήθηκες στο κοινό. Ένιωσες από την αρχή ότι αυτό είναι το επάγγελμα που σε γεμίζει ή ήταν κάτι το οποίο ήρθε σταδιακά, δουλειά με τη δουλειά;
Σίγουρα ήταν κάτι που ήρθε σταδιακά, δουλειά με τη δουλειά, χωρίς να θέλω να ακυρώσω αυτό που λες ότι είμαι σίγουρος τώρα ότι με γεμίζει. Η αλήθεια είναι ότι είμαι 100% σίγουρος ότι είναι κάτι που έχει μία πολύ σημαντική και μεγάλη θέση στην καθημερινότητά μου, στη ζωή μου και καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος στο μυαλό και στην καρδιά μου. Παρ’ όλα αυτά, είναι μία σχέση όπως όλες οι σχέσεις, η οποία θέλει δουλειά και φροντίδα. Και τη φροντίδα την ερμηνεύω σε σχέση με τη δουλειά.
Να μην ξεχνάς ποτέ ότι χρειάζεται εμπιστοσύνη προκειμένου να συνεχίσει να είναι το ίδιο ζωντανή. Χρειάζεται προσοχή, σεβασμό, όχι αλαζονεία και εγωισμούς. Και ταυτόχρονα χρειάζεται θάρρος και τόλμη να ονειρευτείς μέσα από αυτό, για να του επιτρέψεις να εξελιχθεί και να έρθει κάτι που είναι ακόμα πιο κοντά σε εσένα. Οπότε ναι, τώρα θεωρώ ότι η σχέση μου με αυτή τη δουλειά βρίσκεται σε πάρα πολύ καλό σημείο, στο καλύτερο μέχρι τώρα, θα μπορούσα να πω, ελπίζοντας ότι θα εξακολουθώ να τη φροντίζω και ότι μπορεί να πάει ακόμα πιο βαθιά.
Επομένως συνεχίζεις να εξελίσσεσαι και να ψάχνεσαι στη δουλειά σου, όσο καλυμμένος και να νιώθεις;
Ναι, γιατί όπως και στις σχέσεις, νιώθεις φανταστικά μόνον εκείνη τη στιγμή. Δε σημαίνει ότι αυτό το πράγμα θα εξακολουθήσει και την επόμενη μέρα να είναι έτσι από μόνο του. Χρειάζεται πότισμα.
Μέχρι τώρα, έχεις δοκιμαστεί αρκετά όσο θα ήθελες;
Έχω δοκιμαστεί όσο αναλογούσε την περίοδο που δοκιμάστηκα. Και δε μου αρέσει τόσο αυτή η συγκεκριμένη λέξη, ότι δοκιμάζομαι, γιατί δεν είναι δοκιμή, είναι κατάθεση. Θέλω να πω ότι δεν είναι απόπειρες αυτά που έχω κάνει, είναι το αποτέλεσμα. Δεν μιλάω μόνο για εμένα, μιλάω για όλα. Δοκιμές είναι όταν είσαι εκ του ασφαλούς. Δοκιμάζεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο… Εδώ είναι δοκιμή και αποτέλεσμα, είναι κατάθεση, δεν είναι μόνο η δοκιμή.
Ως Ορφέας, έχεις ένα συγκεκριμένο σκοπό που θέλεις να πετύχεις μέσω της υποκριτικής; Τόσο για εσένα, όσο και για το κοινό που έρχεται να σε παρακολουθήσει.
Θα ήταν πολύ κρίμα να περιορίσω αυτό που συμβαίνει σε εμένα με πέντε λέξεις και να προτείνω στον οποιονδήποτε θεατή που έρχεται να με δει, να νιώσει συγκεκριμένα πράγματα ή να προσμένει από εμένα συγκεκριμένες «ποιότητες» ή «εμπειρίες», σε πολλά εισαγωγικά. Οπότε αφήνω αυτή τη σχέση κάθε φορά να ξεκινάει έναν καινούριο διάλογο από την αρχή. Σε κάθε παράσταση και σε κάθε ξεχωριστή μέρα της ίδιας παράστασης, γιατί θεωρώ ότι είναι διαφορετικές μεταξύ τους. Αν έχω ένα μικρό ζητούμενο μέσα από τη δουλειά το οποίο είναι λίγο περισσότερο συνειδητό από τα άλλα, είναι αυτό που κάνω να συγκοινωνεί και να είναι συνδεδεμένο με αυτό που είμαι την περίοδο που το κάνω.
Και όταν συμβαίνει αυτό, ακόμα κι αν αποτύχει η δοκιμή, όπως λες, εγώ είμαι κατά ένα τεράστιο ποσοστό ευτυχής και νιώθω ότι πέτυχα αυτό που ήθελα να κάνω. Ακόμα κι αν δεν πέτυχε το αποτέλεσμα, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο αγαπητό και τόσο ευρείας αποδοχής. Εγώ νιώθω ότι είναι σε καλό δρόμο και πάλι, και ότι παραμένω συνεπής σε κάποια από αυτά που στο μυαλό μου έχω ως ιδανικά σε σχέση με αυτή τη δουλειά.
Αναφέρθηκες στην επιτυχία. Καταλαβαίνω ότι σε κάθε νέο ξεκίνημα δε σε ενδιαφέρει μόνο αυτό, αλλά κοιτάς να απολαύσεις ό,τι συμβαίνει. Λειτουργείς το ίδιο και στη δουλειά και στην καθημερινότητά σου;
Σαφώς, μην είσαι άλλος στη δουλειά και άλλος στη ζωή σου. Αν θεωρήσουμε τη δουλειά μου ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα, που είναι επάγγελμα αλλά είναι καλλιτεχνικής φύσης, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου μέσα σε αυτό, προκειμένου να του δώσει μοναδική αξία. Ειδάλλως είσαι ένας φασόν πίνακας από τα ΙΚΕΑ. Υπάρχουν πολλοί από αυτούς, κάνουν τη δουλειά τους, στολίζουν ωραία τους τοίχους, αλλά γιατί να πάρει κάποιος εσένα και όχι το διπλανό που έχει ακριβώς την ίδια εικόνα και ακριβώς το ίδιο κορνίζωμα πάνω; Γι’ αυτό είναι μία ανάγκη να είσαι εσύ εκεί παρών. Γιατί και για σένα η δουλειά σου θα είναι πολύτιμη. Και για σένα τον ίδιο θα είναι μονάκριβη και θα έχεις μεγαλύτερη ευθύνη να τη διαφυλάξεις, να ασχοληθείς, να δουλέψεις παραπάνω γι’ αυτή.
Σε μία συνεργασία τι είναι αυτό που ψάχνεις; Και τι σου μένει στο τέλος;
Ανθρώπους, σχέση, εμπιστοσύνη, μη εμπιστοσύνη. Ό,τι συμβαίνει στη ζωή. Είναι και μία μικρογραφία της, με τις σχέσεις που δημιουργούνται σε μία πρόβα, είτε έχεις ξανασυναντηθεί με κάποιον, είτε όχι. Αυτό που ψάχνω πολύ απλά και χωρίς να είναι generic η απάντησή μου, είναι να είμαι παρών. Καθώς είμαι στην πρόβα και στη διαδικασία αυτή, να βρίσκομαι εκεί, να διαχειρίζομαι τις δυσκολίες και τις ωραίες στιγμές που μπορούν να φέρουν. Να προκαλούμαι από αυτό το πράγμα, να υπάρχω και να ζω. Πολύ απλά, αλλά εκεί είναι η ουσία.
Φυσικά είναι ιδανικό να δουλεύεις με ανθρώπους που τα χνότα σας έχουν τις ίδιες μυρωδιές και είστε σε συγγενικά χωριά. Έχει ενδιαφέρον και το ανάποδο για να ανοίγει το μυαλό σου και να κοιτάς και προς άλλες κατευθύνσεις. Πάντα είναι ευχάριστο να ανακαλύπτεις ότι με τον άλλο, ενώ φαινομενικά μπορεί να μην είσαι ίδιος, τελικά συμφωνείς σε κάποια πράγματα και ο ένας παίρνει από τον άλλο. Είτε αυτός λέγεται σκηνοθέτης, είτε ηθοποιός, είτε οτιδήποτε. Μέσα στη διαδικασία μίας πρόβας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι.
Υπάρχει και μία νοσταλγία να φανταστώ μετά από το τέλος κάθε δουλειάς.
Πάντα, απλά όσο περνάει ο καιρός και επαναλαμβάνεται αυτό το τέλος, κατά κάποιο τρόπο συνηθίζεις σε συχνούς αποχαιρετισμούς μέσα στη χρονιά. Ο ηθοποιός στην Ελλάδα μας χρειάζεται να κάνει και δύο παραστάσεις το χρόνο. Άλλοι επιλέγουν και κάνουν τέσσερις και πέντε, οπότε μιλάμε για πολλούς αποχαιρετισμούς.
Συνηθίζεις λοιπόν…
Ναι και συνεχίζεις. Κάποιες δουλειές είναι πιο δύσκολο από άλλες να τις αποχωριστείς γιατί για κάποιον λόγο γίνονται πιο σημαντικές. Μου συμβαίνει και αυτό ενίοτε. Τελειώνουν δουλειές που με ζορίζουν περισσότερο από άλλες να τις αποχωριστώ.
Έχεις νιώσει ποτέ να σε ταυτίζει το κοινό με έναν συγκεκριμένο ρόλο;
Όχι, εκτός από μία μερίδα κοινού που δεν έχει σχέση ούτε με το θέατρο ούτε με τίποτα από αυτά που κάνω όλα μου τα χρόνια. Αυτή η μερίδα με έχει ταυτίσει σαφέστατα με έναν ρόλο που έκανα πριν 15 χρόνια στην ταινία του Νίκου Περάκη, αλλά πέρα από αυτό, ταύτιση με κάποιο θεατρικό ρόλο, όχι. Μπορεί να συναντήσω ανθρώπους που έχουν αγαπήσει μία παράσταση στην οποία συμμετείχα και να μου την αναφέρουν ετεροχρονισμένα λέγοντάς μου ότι είδαμε πρόπερσι αυτό. Αυτό υπάρχει, αλλά δεν το λες και ταύτιση. Ίσα ίσα το λες μία ωραία στιγμή.
Κάτι τέτοιο ακούγεται και πιο όμορφο από το να σε θυμούνται ως έναν ρόλο στην τηλεόραση και να σε έχουν έτσι στο μυαλό τους.
Βέβαια, είναι ωραίο γιατί δείχνει κίνηση, ενώ το άλλο δε δείχνει κίνηση αλλά μία στασιμότητα γενικότερα. Όμως, δεν μπορείς να πεις να μη γίνεται κάτι τέτοιο, γιατί ο άλλος δεν έχει πάει ποτέ θέατρο ή δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά με κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Καλώς ή κακώς, η ταινία του Νίκου Περάκη «Σειρήνες στο Αιγαίο» ζει ακόμα. Βλέπω παιδιά τα οποία είναι τώρα 9-10 χρονών και μου λένε ότι την έχουν δει 5-6 φορές. Δεν είχαν γεννηθεί όταν την κάναμε και αυτό είναι πολύ ευχάριστο και ωραίο γιατί βλέπεις ότι είναι μία ταινία που αρέσει και ψυχαγωγεί και καινούριες γενιές.
Τώρα αν κάποιοι τυποποιούν ένα πρόσωπο με ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα από μία ταινία και το ευχαριστιούνται με την ψυχή τους, εντάξει αυτό θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς είτε είμαι εγώ είτε είναι κάποιος άλλος. Δεν πειράζει, δεν τρέχει τίποτα. Γλυκό και τρυφερό είναι. Εμένα ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα ποτέ και είναι μία ωραία σύνδεση με το παρελθόν. Αντί να κάτσει κάποιος να γκρινιάζει και να ενοχλείται από αυτό, μπορεί να το αγκαλιάσει και να χαμογελάει τρυφερά για κάτι που στο κάτω κάτω της γραφής μόνο ωραίο είναι.
Όλη αυτή η ανασφάλεια που υπάρχει σήμερα γενικά και για το μέλλον, σε έχει επηρεάσει;
Όλους μας έχει επηρεάσει. Έχει επηρεάσει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας, την ανοχή μας σε κάποια πράγματα, τα όνειρά μας. Έχουν αρχίσει όλα και προσαρμόζονται σιγά σιγά. Και αυτό είναι προσόν μας. Αυτή η άμεση προσαρμοστικότητα που δείχνουμε σε αλλαγές συνθηκών είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου και πάντα το έδειχνε το είδος μας. Όχι των Ελλήνων, το είδος των ανθρώπων γενικά. Σιγά σιγά το ένα πραγματάκι ρυθμίζεται και συντονίζεται με το εδώ και το τώρα και προχωράμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή στο κάτω κάτω της γραφής.
Τώρα, συνειδητά τι έχει αλλάξει και τι δεν έχει αλλάξει; Είναι πολλά. Κάποια είναι αυτά που ανέφερα, είναι και χιλιάδες άλλα τα οποία κουνιούνται όπως όταν κουνάς το ένα τουβλάκι και θα κουνήσει τα διπλανά και όλα θα μετακινηθούν προς μία άλλη κατεύθυνση. Και ισορροπείς έτσι. Ακόμα κι ένα ανθρώπινο σώμα που έχει ένα βαρύ χτύπημα, ένα λουμπάγκο, την τρίτη μέρα, κι ας μην έχει περάσει όλο αυτό, ενδεχομένως να πονάει λιγότερο γιατί όλο το σώμα έχει μάθει να στηρίζεται τελείως διαφορετικά και να αλλάζει την ισορροπία του. Δεν είναι ότι φεύγει ο πόνος, απλά μαθαίνεις να περπατάς με άλλο τρόπο για να μην πονάς. Κάπως έτσι κάνουμε κι εμείς σε αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε και θα βιώνουμε. Η δική μας γενιά, απ’ την αρχή ως το τέλος. Εμάς μας έπιασε απ’ τα 20 και θα μας σύρει μέχρι τα 50 σίγουρα.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει όλη αυτή η κατάσταση σε διάφορα επίπεδα, πέρα από το οικονομικό; Στις ανθρώπινες σχέσεις ας πούμε.
Αυτό το πράγμα έρχεται σε κόντρα με μία εποχή. Θα μπορούσα να πω ότι έφερε τις σχέσεις και τους ανθρώπους λίγο πιο κοντά. Δεν θα το πω γιατί παράλληλα τρέχει κι ένα άλλο πραγματάκι από δίπλα που έχει να κάνει με την έξαρση των social media, την αυτοπροβολή και όλον αυτόν τον ναρκισσισμό. Έχει φυτρώσει ξαφνικά σαν αγριόχορτο παντού ανάμεσά μας και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις για να το βγάλεις. Μας απομακρύνει από οτιδήποτε ουσιαστικό και χρήσιμο και θέλει ψάξιμο για να το βρεις.
Οπότε προσπαθώ κι εγώ στο μυαλό μου να κάνω τη σύνδεση, γιατί αυτή η εποχή αντί τελικά να φέρει το πράγμα που θέλουμε και είναι πιο εύκολο να έχουμε που είναι η εκτίμηση, η αγάπη, ο σεβασμός, η συντροφικότητα, να έχει φέρει το άλλο; Κι εγώ προσπαθώ να δω. Σίγουρα αυτό έχει προκαλέσει μία περαιτέρω σύγχυση στη σημερινή εποχή και μία πόλωση. Υπάρχουν οι άνθρωποι που ακολουθούν το συγκεκριμένο ρεύμα, οι άλλοι που αντιστέκονται και εκείνοι που αντιδρούν, μέσα απ’ το ρεύμα.
Πολλές αλλαγές ταυτόχρονα και ίσως δεν ξέρουμε πώς να τις διαχειριστούμε..
Βέβαια. Και δε θέλω να μιλήσω συγκεκριμένα μόνο για τα social media και να αρχίσω να ξεδιαλέγω τους ηλεκτρονικούς ακτιβιστές, το πώς εκτονωνόμαστε. Το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το φέρνω όμως ως παράδειγμα γιατί αυτό έχει ποτίσει και το κομμάτι του ναρκισσισμού και της ψευτοατομικότητας, η οποία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει, γιατί είναι σαν να λες ότι θέλω κι εγώ να ξεχωρίσω και να βάζεις τη δική σου προσωπική καρφίτσα στον αχυρώνα που τη βάζουν όλοι. Δεν έχει νόημα, γιατί πάλι πας να κάνεις κάτι μέσα από μία διαδρομή στην οποία βρίσκεται όλος ο πλανήτης.
Άρα δεν ξεχωρίζεις και τόσο.
Δεν ξεχωρίζεις γιατί το κίνητρο είναι λανθασμένο. Θα μπεις σε λάθος αυλάκι εξαρχής, οπότε όλη αυτή η σύγχυση που υπάρχει δεν ξέρω πώς θα κάτσει. Θα κάτσει μόνο αν τραβήξεις ένα χαλί κάτω απ’ τα πόδια, θα κάτσει όταν είναι αργά, όταν είναι παροδικό, όταν γεράσεις και δε θα μπορεί κανένα φίλτρο να σε ισιώσει; Δεν ξέρω πότε.
Για σένα είναι σημαντικό να αξιοποιείς την αναγνωρισιμότητα που έχεις μέσα από τη δουλειά σου για να περάσεις κάποια μηνύματα;
Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά τα μηνύματα. Δεν πιστεύω στα μηνύματα με τσιτάτα και δύο παραγραφούλες που κάτι λένε. Μπορεί να επηρεάσεις έναν άνθρωπο που είναι ανοιχτός εκείνη τη στιγμή στο ίντερνετ. Και δεν πειράζει να επηρεαστεί ακόμα κι αν βρίσκεται στην τουαλέτα την ώρα που διαβάζει αυτό που έχεις γράψει. Αλλά θεωρώ ότι ο τρόπος ζωής και η στάση σου είναι πολύ πιο ισχυρά, απλά θέλουν περισσότερο χρόνο για να επηρεάσουν ενδεχομένως κάποιον. Και δεν είμαι πολύ σίγουρος αν μπορεί να συμβεί και αυτό. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους για ένα συγκεκριμένο σκοπό και τους έχεις ξεχάσει, δεν ξέρεις ποιοι είναι. Θεωρείς σημαντικό το ότι κάποιος θα γράψει κάτι τώρα στο Facebook του και θα επηρεάσει κάποιον άλλο που θα το διαβάσει χέζοντας; Θα αλλάξει τον κόσμο;
Η αλήθεια είναι ότι ξεχνάμε λίγο εύκολα…
Ξεχνάμε εύκολα γιατί έχουμε συνηθίσει να βάζουμε στο μυαλουδάκι μας πεντακόσιες πληροφορίες το δευτερόλεπτο με το Instagram. Και όπως σπρώχνεις προς τα πάνω για να μπει μέσα η επόμενη εικόνα, έτσι βγαίνει και η προηγούμενη πληροφορία που έχεις πάρει εσύ από το μυαλό σου. Την ίδια λογική έχει, γιατί το μυαλό δεν μπορεί να αποθηκεύσει όλες αυτές τις πληροφορίες. Έχουμε ανοίξει τη μνήμη RAM, την προσωρινή μνήμη. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος καθώς εξελίσσεται μεγαλώνει για κάποιο λόγο τη μνήμη RAM του. Έτσι έχει επιλέξει αυτή τη στιγμή και αυτό είναι πολύ ωραίο. Γινόμαστε πιο γρήγοροι, φαινομενικά πιο οξυδερκείς, λίγο πιο κοφτεροί. Το βλέπεις, οι νέοι άνθρωποι είναι κοφτεροί. Αλλά κάτι γίνεται, κάποιο χώρο πήρε αυτή η μνήμη RAM, κάτι κάλυψε. Σε κάποιας άλλης λειτουργίας τη θέση μπήκε…
Ελπίζουμε και στο αποτέλεσμα.
Εντάξει τώρα, γκρινιάζουμε, παρατηρούμε, γκρινιάζουμε. Αυτή είναι η εποχή μας και αυτή είναι η ζωή μας.
Οπότε προσαρμοζόμαστε…
Ναι. Και επιλέγουμε. Επιλέγουμε όχι στα λόγια, επιλέγουμε στις πράξεις.
Μετά την «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» τι ακολουθεί;
Το καλοκαίρι δεν ακολουθεί κάτι θεατρικά. Τον χειμώνα, όμως, θα κάνουμε τη «Μέθοδο Γκρόνχολμ» στο Θέατρο Άνεσις. Είναι η παλιά παράσταση που είχε ανέβει πριν αρκετά χρόνια στο Θέατρο Τέχνης και είχε σκηνοθετήσει ο συγχωρεμένος o Διαγόρας Χρονόπουλος. Η ίδια παράσταση είναι, μόνο που στη θέση του Γιώργου Καραμίχου θα είμαι εγώ, οι υπόλοιποι ηθοποιοί θα είναι οι ίδιοι. Θα είμαι στην παράσταση μέχρι τα Χριστούγεννα, μέχρι και τις γιορτές γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά. Έπειτα θα είμαι στις «Τρεις Αδερφές» που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καρατζάς στο Θέατρο Βεάκη, μαζί με τον Αιμίλιο Χειλάκη, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Δημήτρη Πιατά, τον Χρήστο Λούλη. Θα είναι ένας μεγάλος θίασος εκεί για τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ και θα πάει έτσι η χρονιά μέχρι το Πάσχα σίγουρα. Από εκεί και ύστερα βλέπουμε.
Η παράσταση “Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 13 & 14 Απριλίου 2019
