Είναι μεγάλη χαρά να βρίσκεται κανείς με ομάδες που κάνουν θέατρο με αλήθεια, πραγματική αγάπη και όρεξη για δημιουργικότητα. Ο Γιώργος Μιχαλάκος μαζί με τους Monks έκανε φέτος μια δυναμική αρχή στη δύσκολη αυτή τέχνη που λέγεται θέατρο παρουσιάζοντας στο φιλόξενο Θέατρο Τ όχι μία αλλά δύο θεατρικές δουλειές του, τις Πηνελόπες και τον Ωραίο και Sexy! Κωμωδίες και οι δύο, μέρα με τη νύχτα βέβαια μεταξύ τους, καμωμένες με νεανική ορμή και καλό χιούμορ.
Προσωπικά, λόγω αδυναμίας σε οτιδήποτε “Γουντιαλενικό” και “Καζαμπλανκικό” – πόσω μάλλον όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται – δεν έφυγα ασυγκίνητος από τον Ωραίο και Sexy του Μιχαλάκου. Εμείς, ως TFC Magazine, έχουμε κάπου εδώ την υποχρέωση να ενημερώσουμε ότι οι Πηνελόπες πήραν παράταση μέχρι τις 3 Δεκέμβρη ενώ ο Ωραίος και Sexy… κόβει την φαρμακευτική αγωγή την Κυριακή 1 Δεκέμβρη. 3 ακόμα ευκαιρίες έμειναν. Μέχρι τότε… Monks have the floor.
Είναι η ίδια νοσταλγία του Woody Allen και του Allan Felix για τη Casablanca και τέτοιου τύπου φιλμ νουάρ που σε οδήγησε να θες να ανεβάσεις τον «Ωραίο και σέξυ»; Έχουμε μια ροπή προς τη νοσταλγία και την προσκόλληση σε αναμνήσεις και περασμένες στιγμές;
Γιώργος Μιχαλάκος:
Όταν ο Ωραίος & Sexy ήταν ακόμα εργασία για την σχολή, έκατσα και είδα περίπου 15 ταινίες του Woody Allen και φυσικά την Casablanca. Εντυπωσιάστηκα με το πόσο μου άρεσε η ταινία. Είμαστε μια γενιά που έχουμε συνηθίσει στη κουλτούρα του γρήγορου ρυθμού, παρόλα αυτά η ταινία με τρέλανε. Όπως κάνει και τον Allan Felix. Διαλέγει την ταινία που ο πρωταγωνιστής είναι απτόητος, γοητευτικός και επικίνδυνος, παρόλα αυτά καταλήγει μόνος, η Ilsa μπαίνει στο αεροπλάνο με άλλον άνδρα. Και ο Rick το σκάει από την χώρα. Ο Woody Allen δεν πιστεύει στην ευτυχία και γενικότερα στα χαρούμενα τέλη, γι’ αυτό και βάζει τον ήρωα του να έχει εθισμό με ένα καλύτερο (στο μυαλό του) παρελθόν, αντί να φτιάχνει την ζωή του, καταστρέφει την καθημερινότητα του με valium και φαντασιώσεις παλαιών αναμνήσεων. Η ικανότητα του Woody να το κάνει όλο αυτό με κωμικό τρόπο είναι που με ωθεί στην επιλογή του έργου.
Πόσο συχνά συναντάς έξω τύπους σαν τον Allan Felix; Πιστεύεις ότι είναι περισσότερο καρικατούρα ή χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που ζει στο 2019 και χρειάζεται ψυχανάλυση, βιταμίνες και την αγαπημένη του ταινία στο repeat; Μας απελευθερώνουν φάρμακα και ψυχαναλυτές ή χτίζουν φυλακές;
Ιωάννης Καμπούρης:
Ο Allan Felix υπάρχει. Είναι παντού. Το πρόβλημά του δεν είναι ούτε ότι σκότωσε τα παιδιά του ούτε ότι πρόδωσε τον λαό του. Το πρόβλημά του είναι ο χωρισμός. Ο χωρισμός και η ανάγκη αναπλήρωσης του κενού που του προκάλεσε. Όλοι έχουμε έναν φίλο που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του μετά από ένα τέτοιο γεγονός, που κλείστηκε στο σπίτι. Ή μάλλον, όλοι είμαστε, εν δυνάμει, αυτός ο φίλος. Ποιος από μας δεν έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια έστω για λίγες μέρες και δεν έχει λιώσει στον καναπέ με τις ταινίες σταθμούς της ζωής του, αισθανόμενος αυτήν την απίστευτη αγαλλίαση στο άκουσμα της αγαπημένης του ατάκας, παίρνοντας εκδίκηση από μια κοινωνία που τον απομόνωσε;
Αν αφαιρέσεις από τον Allan το φίλτρο της όποιας υπερβολής και κωμικότητας, σαν χαρακτήρας δεν έχει τίποτα το υπερβολικό. Αυτό κάνει ο Woody Allen: ό,τι ο ίδιος έζησε ή ό,τι είδε γύρω του να συμβαίνει, το κατέγραψε. Αγάπησε τη Νέα Υόρκη και το Μανχάταν και έφερε τον Αμερικάνο του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα στη μεγάλη οθόνη (κατά βάσιν). Άλλωστε, ούτε η δεκαετία του ’70 είναι πολύ μακριά ούτε η Αμερική. Όσο για τα χάπια και τις ψυχαναλύσεις, ας μείνουμε μακριά καλύτερα. Ένα είναι το φάρμακο: φύση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)!
Πώς θα πλησιάσουμε τους ανθρώπους, πώς θα τους νιώσουμε, πώς θα επικοινωνήσουμε και πώς θα συγχρονιστούμε; Είναι, τελικά, οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο προβληματικές όσο τις παρουσιάζει ο Woody Allen;
Ιωάννης Καμπούρης:
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι απλό πράγμα και, όσο κυλούν οι αιώνες, περιπλέκονται όλο και περισσότερο. Η σχέση είναι ένα πεδίο δοκιμασίας, μια θάλασσα στην οποία πρέπει κανείς να βουτά οπλισμένος. Το όπλο του είναι το πόσο βαθιά έχει κοιτάξει μέσα του, πόσο έχει μείνει μόνος του. Μόνο αν έχεις απολαύσει τη μοναξιά σου, θα μπορέσεις να μπεις γεμάτος σε μια σχέση, έτοιμος να δώσεις. Η σχέση δεν πρέπει να είναι ανάγκη, πρέπει να είναι επιλογή. Η χαλαρότητα που προκύπτει από αυτήν τη συνειδητοποίηση κάνει τον άνθρωπο πιο ανοιχτό, πιο ευαίσθητο στα ερεθίσματα, πιο παρόντα! Όσο για τη ματιά του Woody Allen πάνω στο ζήτημα, σας παραπέμπω στη μέση της ακριβώς από πάνω απάντησης.
«Έχεις μπερδέψει τη ζωή με το σινεμά, Allan». Πόσο συχνά μπερδεύουμε, ηθελημένα ή μη, τη ζωή μας με το σινεμά, με τις ιστορίες στις ταινίες, με ιστορίες που τελικά δημιουργούνται μόνο μέσα στο κεφάλι μας; Αναζητούμε στη ζωή μας ένα διαστρεβλωμένο τύπο έρωτα σαν του Bogart και της Bergman, κάπως φαντασιακό;
Ανθούλα Αηδώνη:
Θεωρώ πως αυτό διαφέρει στον κάθε άνθρωπο. Από τη δική μου σκοπιά οι άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία, το σινεμά, τις μεγάλες ή μικρές ιστορίες αγάπης στην αρχή σε αυτές βρίσκουν ένα στήριγμα, μια ελπίδα για το μέλλον, για έναν επικό έρωτα στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Όμως αυτή η ελπίδα μπορεί να μετατραπεί και σε φυλακή. Κάποιες φορές η επιδίωξη του ιδανικού μας παρεκκλίνει από την πραγματικότητα και βρισκόμαστε προσκολλημένοι στην αναζήτηση κάποιου που είτε δεν υπάρχει είτε δεν είναι όντως αυτός που ψάχνουμε. Την “ταινία”, που κάποιοι ψάχνουμε να ζήσουμε, τη ζούμε ήδη, κάθε μέρα, με τις επιλογές που κάνουμε, απλώς κάποιοι είμαστε στην αρχή της ταινίας και δεν έχει συντελεστεί “η μεγάλη συνάντηση”. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε διαθέσιμοι να την υποδεχτούμε.
Ο Allan φαίνεται να μην τολμάει να δοκιμαστεί ερωτικά γιατί φοβάται, κλείνεται στον εαυτό του και κρατάει μακριά τον οποιονδήποτε με φόβο μη τον απορρίψει. Τι είναι αυτό που γεννάει τον φόβο της απόρριψης, την ανασφάλεια, την έλλειψη θάρρους και την εσωστρέφεια στους ανθρώπους;
Βικτώρια Παπαδοπούλου – Σισκοπούλου:
Ο Allan σε κάθε του προσπάθεια να συνεχίσει τη ζωή του βλέπει μπροστά του τη μόνη γυναίκα που αγάπησε και που τον απέρριψε. Του είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτεί ξανά σε κάποιον, γιατί όταν το έκανε, στο τέλος έμεινε άδειος και μόνος του. Κι έχει την εντύπωση ότι αυτό θα συμβεί και με τους υπόλοιπους ανθρώπους που θα γνωρίσει. Αυτό πιστεύω πως ισχύει για τον καθένα. Φοβόμαστε να ανοιχτούμε γιατί τη στιγμή που το κάνουμε δείχνουμε τον ευάλωτο εαυτό μας. Κι αυτό θέλει ρίσκο γιατί δεν μπορούμε να προβλέψουμε την αντίδραση του άλλου. Γι’ αυτό δημιουργούμε ένα κλίμα ψεύτικης ασφάλειας για τον εαυτό μας με το να μην τον αφήνουμε να αποκαλυφθεί.
Ο Bogart και η Nancy δημιουργούν στο κεφάλι του Allan μια δεύτερη – φαντασιακή – διάσταση της πραγματικότητας, η οποία, ωστόσο, φαίνεται να προσφέρει στον Allan και ένα περίεργο είδος ασφάλειας. Πόση ανάγκη έχουν οι άνθρωποι την δημιουργία φαντασιακών φιγούρων για να αντέξουν τις απαιτήσεις και τα βάρη της καθημερινότητας; Είναι η δυσκολία της απτής πραγματικότητας που μας οδηγεί στη δημιουργία της φαντασιακής;
Γιάννης Μαυρόπουλος:
Θα ήμασταν αχάριστοι αν δεν αναγνωρίζαμε πως η φαντασία, ακόμη και η φαντασίωση, είναι ένα υπέροχο προνόμιο για τους ανθρώπους. Αρκεί να μη γίνεται παυσίπονο, να μην προκύπτει από την ανασφάλειά μας, να μη γίνεται αιτία για αναβλητικότητα. Νομίζω θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας για να προσεγγίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους με τρόπο λιγότερο τετριμμένο, λιγότερο προβλέψιμο, αν θέλετε με τρόπο ποιητικό. Ετσι και ο Allan Felix, θα μπορούσε να φανταστεί περιπάτους στην παραλία και ημερήσιες εκδρομές με κάποια νέα και ενδιαφέρουσα κοπέλα!
Ποιοι είναι οι στόχοι των Monks από εδώ και πέρα, τι πρόκειται να δούμε στο εξής και που φαντάζεστε την ομάδα να φτάνει σε λίγα χρόνια; Ποια είναι, τέλος πάντων, η ιδεολογία της ομάδας, ποια η επιθυμητή ταυτότητα; Είναι ο «Ωραίος και σέξυ» ένα χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας σας για το θέατρο;
Γιάννης Μαυρόπουλος:
Δεν θα βλέπετε απαραίτητα παρόμοιας αισθητικής παραστάσεις από τους Monks! Οι αρχές μας είναι πολύ ξεκάθαρες, αλλά έχουν να κάνουν με το πώς κάνουμε πρόβα και με ποιες αξίες δουλεύουμε. Να ασχολούμαστε με πράγματα που μας αναστατώνουν, να εμπιστευόμαστε ο ένας τη δημιουργικότητα του άλλου, να αγαπάμε τα λάθη μας και να μην ικανοποιούμαστε ποτέ. Αν ακολουθήσουμε πιστά αυτές τις αξίες, θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που θέλουμε. Σύγχρονες, έντιμες και ενδιαφέρουσες παραστάσεις.
Ποια ήταν τα βασικά «υλικά» για τη δημιουργία αυτής της παράστασης; Πώς οδηγήθηκε ο «Ωραίος και σέξυ» στο να πάρει τη μορφή που έχει αυτό που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες στο Θέατρο Τ και πώς αισθανθήκατε που η πρώτη σας επαγγελματική παράσταση πήρε σάρκα και οστά;
Κωνσταντίνος Τσώνης:
Η παράσταση αυτή ξεκίνησε ως εργασία του Τμήματος Θεάτρου στα πλαίσια της κατεύθυνσης της Σκηνοθεσίας. Επομένως, τα υλικά ήταν πολύ συγκεκριμένα και υπό την εποπτεία του διδάσκοντα καθηγητή. Μετά άρχισε να παίρνει μορφή παράστασης και για την ακρίβεια δικής μας παράστασης. Μετά η παράσταση αυτή μεταφέρθηκε στη Μονή Λαζαριστών με άλλες τέσσερις εργασίες του τμήματος θεάτρου και τώρα στο Θέατρο Τ.
Διαφορετικοί χώροι, διαφορετικά πλαίσια. Οπότε αυτό αναπόφευκτα οδηγούσε στην εξέλιξη της παράστασης. Έτσι, πήρε την τελική της μορφή στο Θέατρο Τ. Τέλος, αισθανόμαστε μεγάλη χαρά όλη η ομάδα (Monks), διότι είναι η πρώτη μας επαγγελματική δουλειά, η οποία ξεκίνησε σε φοιτητικά πλαίσια. Και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό.
Οι αναφορές του καθενός από εσάς ποιες είναι; Τι σας διαμόρφωσε σαν καλλιτέχνες, τι ερεθίσματα πήρατε από την σχολή, ποιες ταινίες είδατε (εκτός του Woody Allen) και σας καθόρισαν και ποια η μουσική που ακούτε; (Κάποιος μου είπε κάτι για τον Thelonious Monk)
Κωνσταντίνος Τσώνης:
Τα ερεθίσματα όλης της παρέας όσον αφορά τη σχολή είναι πάνω-κάτω τα ίδια, μιας και όλοι ολοκληρώσαμε την κατεύθυνση της Υποκριτικής. Ο Γιάννης Μαυρόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλάκος έχουν τελειώσει και την κατεύθυνση της Σκηνοθεσίας. Είμαστε, επίσης, παρέα, υπάρχει αγάπη και σύμπνοια οπότε όλα αυτά συνέβαλαν στο να διαμορφώσουμε αυτή τη μορφή της παράστασης, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, και μέσα σε ένα πλαίσιο νεανικό χωρίς να νεανίζει. Εγώ προσωπικά είδα ή ξαναείδα κάποιες ταινίες του Woody Allen για να καταλάβω σε βάθος το ύφος του, το χιούμορ του και το πώς χτίζει τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρά του, έτσι ώστε να καταλάβω το δικό μου ρόλο καλύτερα για να μπορώ να τον αποδώσω.
Θέλω να μου απαντήσετε με ειλικρίνεια ως ομάδα στην εξής ερώτηση: Ποιος από όλους σας μοιάζει περισσότερο στον Allan Felix;
Βικτώρια Παπαδοπούλου – Σισκοπούλου:
Χωρίς να θέλουμε να φανούμε διπλωμάτες, πιστεύουμε πως όλοι μας είμαστε με κάποιον τρόπο ο Allan Felix. Άλλωστε, πόσο μακρινός μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας που απλώς περνάει μια φάση αμφισβήτησης του εαυτού του;
