Ξέρω, ίσως, άργησα να μιλήσω για αυτές τις δυο ταινίες. Η αλήθεια είναι πως όταν τα κοντινά μου πρόσωπα με ρώτησαν να τους πω πώς μου φάνηκαν, δεν είχα λόγια. Έτσι, όταν δεν έχεις λόγια, πού τα βρίσκεις για να τα γράψεις; Ίσως δεν θα έπρεπε να γράψω για αυτές τις δύο ταινίες στο ίδιο κείμενο. Αλλά, αποφάσισα -μιας και αυτό δεν είναι ένα απλό review- να μιλήσω γι’αυτό που μιλάω συνήθως, δηλαδή το πώς ένιωσα βλέποντάς τες.
Είχα την τύχη να δω και τις δύο ταινίες σε μεγάλη οθόνη
Σε πολύ μεγάλη οθόνη. Η μια ήταν η Vmax της Αθήνας και η δεύτερη η οθόνη του αγαπημένου Ιντεάλ. Προφανώς, ήξερα και στις δύο περιπτώσεις τη διάρκεια των ταινιών. Η διάρκεια του Oppenheimer του Christopher Nolan ήταν 3 ώρες, ενώ του Killers of the Flower Moon του Martin Scorsese ήταν 3 ώρες και 26 λεπτά. Δεν ξέρω πώς ένιωσες εσύ γι’ αυτό. Εγώ, προσωπικά, ήμουν προετοιμασμένη για όλες αυτές τις ώρες. Και αλήθεια, δεν κοίταξα λεπτό το κινητό μου.
Αυτές οι δύο ταινίες έχουν κάτι μαγικό. Μιλάνε για κάτι το οποίο η γενιά μας δεν έχει ζήσει άμεσα, αλλά ταυτόχρονα μιλάνε για τόσο ανθρώπινες ιστορίες, που με λίγο πιο σύγχρονα στοιχεία θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν και τώρα. Μπορεί και να συμβαίνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Φυσικά, δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο δημιουργών, ούτε αυτό είναι ένα κείμενο σύγκρισης των δύο ταινιών τους. Ο Scorsese είναι – κατά τη γνώμη μου – ο καλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Ο Nolan από την άλλη έχει πολλά χιλιόμετρα να διανύσει για να τον φτάσει, όμως, αυτό δεν τον κάνει λιγότερο ιδιοφυή και ταλαντούχο κινηματογραφιστή.
Κεφάλαιο: Oppenheimer
Το Oppenheimer το είδα το καλοκαίρι στην οθόνη Vmax και αυτή ήταν μία από τις καλύτερες επιλογές της ζωής μου – καν’ το μια φορά και θα με καταλάβεις. Η ιστορία γύρω από την ταινία αφορά τη ζωή του J. Robert Oppenheimer, που υποδύεται αριστουργηματικά ο Cillian Murphy, του εφευρέτη της ατομικής βόμβας. Ξέρω, μεγάλη δήλωση, αλλά ήταν από τα λίγα πράγματα που είπα μόλις βγήκα από την οθόνη. Για μένα, αυτή η ταινία είναι instant classic, και ξέρω πως για μια βιογραφία είναι δύσκολο να περάσει στη κατηγορία «classic» μέσα στα χρόνια. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, του peak του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο θεωρητικός φυσικός Oppenheimer στρατολογείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για να παρακολουθήσει και να επιβλέψει το Manhattan Project, μία άκρως απόρρητη οργάνωση που σκοπό είχε να δημιουργήσει τα πρώτα πυρηνικά όπλα στον κόσμο.
Όσο η ιστορία εξελίσσεται στη μεγάλη οθόνη, εισχωρούμε περισσότερο και στο έργο των ΗΠΑ, αλλά και στην ψυχοσύνθεση του Oppenheimer και των «αντιπάλων» του με αποκορύφωμα τον Lewis Strauss, που υποδύεται επίσης υποδειγματικά και -το λέω- οσκαρικά ο Robert Downey Jr. Θα σταματήσω εδώ, γιατί βλέπω πως υπάρχουν ακόμα αίθουσες που παίζουν αυτό το αριστούργημα, οπότε μην κάνεις το λάθος και δεν το δεις στο σινεμά. Του αξίζει.
Κεφάλαιο: Killers of the Flower Moon
Για καλή μας τύχη, η ταινία του Martin Scorsese κυκλοφόρησε ήδη στη χώρα μας, επομένως μπορείς να κλείσεις τα εισιτήρια σου χθες (ήρεμα το λέω). Αν πάλι πρόλαβες να κλείσεις εισιτήρια και να δεις την ταινία στο Ιντεάλ, στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, τότε μοιραζόμαστε μία κοινή εμπειρία: μία γεμάτη αίθουσα με κόσμο που ανυπομονούσε να δει την – όπως λέγεται – καλύτερη ταινία του Martin Scorsese μέχρι σήμερα. Επίτρεψε μου να μην μπορώ να πω ακριβώς αυτό για το Killers of the Flower Moon, διότι στη καρδιά μου είναι πάντα νο.1 η ταινία ο Ταξιτζής. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, συνεχίζω. Το Killers of the Flower Moon είναι ένα έπος. Η επιτομή του σινεμά, μέσα σε 3 ώρες και 26 λεπτά, για το πώς θα έπρεπε να «μιλάει» κινηματογραφικά ο σύγχρονος αμερικανικός κινηματογράφος – και όχι μόνο.
Στην ταινία, μέλη της φυλής Osage στις Ηνωμένες Πολιτείες δολοφονούνται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες τη δεκαετία του 1920, πυροδοτώντας μια μεγάλη F.B.I. έρευνα με μη ξεκάθαρους ενόχους. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ernest Burkhart (Leonardo Di Caprio), επιστρέφει στην πόλη του. Εκεί, ο θείος του, William King Hale (Robert De Niro) τον περιμένει με ανυπομονησία με σχέδια που εκείνος δεν γνωρίζει.
Μετά από μια σύντομη συζήτηση γύρω από τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις βλέψεις του για το μέλλον, ο Uncle King πείθει τον Ernest να ασχοληθεί από πολύ κοντά με την Mollie (Lily Gladstone) για να μπορέσει κι εκείνος να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στα χρήματα που απορρέουν από τα πετρέλαια που βρίσκονται στη γη αυτής και της οικογένειας της. Θέλω να πω τόσα πολλά, αλλά δεν θα τα πω. Μια ιστορία απόλυτης διαφθοράς, με ένα υποδειγματικό cast που ανάμεσα τους λάμπει η Lily Gladstone, η πιο επιδραστική παρουσία της ταινίας και της ιστορίας αυτής καθαυτής.
Και οι δυο σκηνοθέτες με τις ταινίες τους, βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, κατάφεραν να με μεταφέρουν απευθείας σε εκείνη την εποχή, η κάθε μια στη δική της
Είναι, πραγματικά, μαγικό το πως μια τεράστια οθόνη, μια κάμερα και μια μουσική μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις πού βρίσκεσαι. Είναι μαγικό το πως μπορεί μια ταινία να σε παρασύρει τόσο με την ιστορία της, όσο και με τις γνώσεις που ηθελημένα ή άθελά της σου μεταδίδει για τον κόσμο. Σίγουρα, είναι μαγικό το πως μπορεί να νιώσεις βλέποντας ιστορίες που ίσως έχεις ακούσει, διαβάσει ή απλά «ξέρεις κάτι λίγα» γι’ αυτές. Ακόμα πιο μαγικό είναι να ξέρεις ήδη τι πας να δεις, αλλά και να μην ξέρεις ταυτόχρονα κι όλο αυτό να συμβαίνει χωρίς να έχεις αίσθηση του χρόνου. Εάν δεν είναι αυτά τα συναισθήματα που προκαλεί η 7η τέχνη, τότε τι είναι;
