Αφού βεβαιωθώ για αρχή ότι έχεις πατήσει play σε αυτό το τραγούδι, πάμε να σου μιλήσω για το Once του John Carney.
Ένα μιούζικαλ, που δεν είναι μιούζικαλ. Μία ολοκληρωτικά ρεαλιστική ταινία της διπλανής πόρτας. Ένας συνεχόμενος indie δίσκος στο πικάπ μια Κυριακή μεσημέρι. Έτσι ακριβώς είναι το Once. Μια ιστορία για ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που κανείς μας δεν ξέρει τα ονόματά τους. Μια μουσικά κινηματογραφική παρατήρηση στους δρόμους του Δουβλίνου, σε μικρά βιβλιοπωλεία, σε μαγαζιά μουσικών ειδών, σε αστικά λεωφορεία, σε καταπράσινα πάρκα και σε στούντιο μουσικής.
Η γνωριμία με έναν νέο άνθρωπο είναι ένα τραγούδι που το ακούς πρώτη φορά, είναι οι στίχοι που δεν έχεις ξαναδιαβάσει, η μελωδία που ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει, και όλα είναι απρόσμενες εκπλήξεις της στιγμής.
Το Once είναι για μια τυχαία συνάντηση δύο συγγενικών «πνευμάτων» που έρχονται μαζί, στην ίδια πορεία, λόγω της αγάπης τους για τη μουσική
Το αγόρι (Glen Hansard) είναι μουσικός του δρόμου. Παίζει την κιθάρα του σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, κραυγάζοντας με χιούμορ για χρήματα. Γράφει τραγούδια στον ελεύθερο χρόνο του, αλλά φιλοδοξεί για κάτι μεγαλύτερο. Η μουσική του τραβά την προσοχή του κοριτσιού (Markéta Irglová), μιας Τσέχας που τον πετυχαίνει στο δρόμο να τραγουδάει, και που με αφορμή τη σπασμένη της σκούπα, ξεκινούν μια άτυπη συνεργασία.
Η χημεία μεταξύ τους δεν κρύβεται πίσω από το σκονισμένο Δουβλίνο, και το αγόρι δεν θα αργήσει να σκεφτεί πως βρήκε το άλλο του μουσικό μισό. Πόσο εύκολο είναι όμως, τα μη ελεγχόμενα συναισθήματα να μην οδηγήσουν σε μικρά μπερδέματα, όταν υπάρχουν ανολοκλήρωτες υποθέσεις του παρελθόντος;
Αυτή είναι μια από εκείνες τις σπάνιες ταινίες, όπου η υποκριτική είναι τόσο νατουραλιστική και κάθε σκηνή είναι τόσο αληθινή, που σχεδόν αισθάνεσαι σαν να εισβάλεις μέσα στο μυαλό τους. Το Once γυρίστηκε σε περίπου 17 μέρες.
Αν είχε γυριστεί τη δεκαετία του ’60, θα ήταν ταινία της Agnes Varda και του Jacques Demy
Μια ταινία κυρίως με οδηγό τη μουσική, με όχι πολλούς διαλόγους, που διατηρεί της μαγεία της από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι από εκείνες τις ταινίες που κρατάς την αναπνοή σου, ελπίζοντας να πάρει τη τόσο καλή τροπή που θα ήθελες, και σε ανταμείβει με το πιο γλυκό συναίσθημα μέσα σε όλο τον ρεαλισμό της. Θα σου μείνει στο μυαλό για μέρες, τόσο το τραγούδι που άκουσες, όσο και η ταινία. Και είμαι σίγουρη γι’αυτό.
