Η επικείμενη ενασχόληση του Abel Tesfaye, γνωστού και ως The Weeknd, με τη μυθοπλασία ήταν κάτι που πάντα ήθελε και ήρθε πρώτα με τη μορφή μιας μίνι σειράς. Είχε την ιδέα, είχε τα χρήματα και τα κατάλληλα κονέ, και βρέθηκε να έχει και συμβόλαιο με το HBO, το οποίο δε δίνει το πράσινο φως τεμπέλικα και έχει συνδέσει το όνομά του με την ποιότητα. Σειρά έχει το cast, γεμάτο από κάποια από τα πιο hot ονόματα των τελευταίων ετών, επιστρατεύοντας μέχρι και την Jennie Kim του πασίγνωστου k-pop group BLACKPINK, αλλά και τον ίδιο τον Tesfaye σε καίριο ρόλο στο σενάριο. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά στο The Idol; Πολλά.
Πριν την πρεμιέρα
Συνοπτικά, το υπόβαθρο της σειράς έχει να κάνει με το ότι η αρχική σκηνοθέτρια, η Amy Seimetz, γνωστή για τη δουλειά της στο Upstream Colour, Pet Semetery και The Girlfriend Experience, αποχώρησε κάτω από το βάρος των «κατηγοριών» πως το σενάριο ανέπτυσσε πολύ φεμινιστικό και θηλυκοκεντρικό ύφος. Σε αυτό το σημείο επενέβη και ο Sam Levinson, που είχε σκηνοθετήσει στο παρελθόν video clip για τον Weeknd, και ανέλαβε τα ηνία, ξαναγράφοντας και γυρίζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της σειράς από την αρχή. Ξεπέρασε έτσι κατά πολύ το αρχικό budget της σειράς και άφησε μεγάλο κομμάτι της νέας εκδοχής να γυριστεί μέχρι και στο σπίτι του ίδιου του Weeknd.
View this post on Instagram
Όλα αυτά σίγουρα δεν ακούγονται καλά, αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με την προβολή των πρώτων δύο επεισοδίων στο Φεστιβάλ των Καννών, δύο εβδομάδες πριν την προγραμματισμένη του πρεμιέρα στο ΗΒΟ Max. Οι κριτικοί το κατακεραύνωσαν και το «στόλισαν», δίνοντάς του παράλληλα την κατάλληλη δόση δημοσιότητας, ώστε να στραφούν όλα τα βλέμματα στην πρεμιέρα και να δούμε κατά πόσο δίκιο ή όχι αυτή τη φορά.
Αυτά τα δύο επεισόδια πλέον έχουν προβληθεί και κρίνοντας από το γεγονός ότι αποτελούν το 1/3 του συνόλου, είναι αρκετά για να μπορέσουμε να βγάλουμε συμπέρασμα περί τίνος πρόκειται επιτέλους αυτό το The Idol.
Πού είναι η πλοκή;
To βασικότερο φάουλ που έχει εντοπιστεί μέχρι στιγμής είναι η έλλειψη ουσιαστικής πλοκής. Η σειρά δε μας δείχνει από πού ξεκινά, ώστε να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε να φανταζόμαστε πού μπορεί να σταματήσει. Φυσικά και εκτυλίσσονται διάφορα, αλλά τη βασική προτεραιότητα φαίνεται να είναι απλά η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η showbiz, και κυρίως η Αμερικανική showbiz γύρω από τα διάφορα ονόματα της ποπ.
View this post on Instagram
Όχι ότι αυτό είναι ιδιαίτερα κακό. Ίσα ίσα, έχουμε έναν άνθρωπο που ξέρει από πρώτο χέρι πώς λειτουργεί αυτό το παιχνίδι. Το πρόβλημά όμως έγκειται στο ότι παίζουμε συνεχώς με καινούριους χαρακτήρες που έρχονται και φεύγουν, συνεχίζουμε και βλέπουμε πόσο βασανισμένη είναι η πρωταγωνίστρια και πώς την εκμεταλλεύονται, χωρίς όμως ποτέ να τη γνωρίζουμε ουσιαστικά. Δεν υπάρχει καμία γραμμή ακολουθίας. Το μόνο που μπορούμε να αισθανθούμε για την ίδια είναι λύπηση, και μάλιστα για όλους τους λάθος λόγους: Γιατί έχασε τη μητέρα της, γιατί δεν είναι ανεξάρτητη, γιατί -ουσιαστικά- είναι γυναίκα.
To κεφάλαιο Sam Levinson
Ο Levinson πάντα είχε την τάση να προκαλεί κι όταν δεν το έκανε, η δουλειά του περνούσε σχεδόν απαρατήρητη. Από την άλλη, όντας γιος του Barry Levinson, είχε εύκολη πρόσβαση στο οτιδήποτε ήταν αυτό που θα μπορούσε να τον κάνει γνωστό. Αυτό ήταν ο γενικότερος εθισμός με την παρουσίαση έφηβων κοριτσιών και νεαρών γυναικών ως ιδιαίτερα ευάλωτες, ταλαιπωρημένες και πολλές φορές, κακοποιημένες. Από το Assassination Nation, στο Euphoria και πλέον στο The Idol, ο Levinson συνεχίζει κι εδώ με την εμμονή για την πολυπαθή, αλλά κατά τ’ άλλα πολύ όμορφη και sexy, ξανθιά πρωταγωνίστρια.
View this post on Instagram
Θέλοντας να είναι μέσα στα πράγματα, εισάγει ολούθε διάφορα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την σεξουαλική ταυτότητά της κι επομένως, ενώ δεν έχει καμία συνεισφορά σε αυτά και θέλοντας να αποφύγει αυτό για το οποίο απομακρύνθηκε με συνοπτικές διαδικασίες η Seimetz, δίνει απλά υλικό για να δημιουργήσει, ίσως, controversy. Το οποίο, εν τέλει δεν λειτουργεί έτσι, μιας και πλέον ομόφωνα το κοινό δεν συμπάθησε το The Idol.
Τι μας σοκάρει πλέον;
Κάπουν ανάμεσα, λοιπόν, στην αναζήτηση της πλοκής και τα χαστούκια της ζωής στη Jocelyn, το σενάριο βασίζεται εξ ολοκλήρου στο shock value, το οποίο αποδεικνύεται αχρείαστο, εξουθενωτικό και, ειλικρινά, αδύναμο για αυτό που επιθυμεί να πετύχει. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το κύριο storyline του πρώτου μισού επεισοδίου. Την ώρα που βρίσκεται στη μέση μίας φωτογράφισης, η Jocelyn αγνοεί ότι μόλις έχει διαρρεύσει μία φωτογραφία της σεξουαλικού περιεχομένου. Η ομάδα της έχει πάθει παροξυσμό και κάνει τα πάντα για να μην το μάθει η ίδια. Το «τέρας» της φωτογραφίας πλανάται σε όλο σχεδόν το επεισόδιο, μέχρι που κάποια στιγμή η Jocelyn μαθαίνει τι έχει συμβεί, βλέπει τη φωτογραφία στο Twitter, και μαζί της τη βλέπουμε κι εμείς.
Παράλληλα, το shock value γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της σειράς, καθώς χρησιμοποιείται εξωφρενικά συχνά
Ένα παράδειγμα που πάντα μου αρέσει να φέρνω επάνω σε αυτό το θέμα είναι τα δύο τελευταία επεισόδια της πρώτης σεζόν του Outlander. Στα επεισόδια αυτά βλέπουμε μία βασανιστική σκηνή ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης από ένα χαρακτήρα, του οποίου ο μύθος χτίζεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της σειράς ολόκληρης, όπως επί πολλά επεισόδια γίνεται αντιληπτή η εμμονή με τον άλλο χαρακτήρα που επιτέλους πέφτει στα χέρια του. Εκεί, λοιπόν, το shock είναι αναγκαίο, καθώς η απόδοση που έχει είναι πρωτοφανής. Ταιριάζει σεναριακά, στην εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για το κάθε τι στη μέχρι τότε ιστορία και η απεικόνιση όλων των παραπάνω λέει κάτι και θέτει σε κίνηση την ιστορία.
View this post on Instagram
Στο The Idol, αυτό δε συμβαίνει, αν και έχουμε να κάνουμε με μία ελάχιστα πιο ελαφριά θεματική. Οι ερωτικές σκηνές δεν μοιάζουν παρά μόνο σαν μια προέκταση κάποιων από τα μουσικά κομμάτια του Weeknd και η υπερ-σεξουαλικοποιημένη διάθεση που πλανάται αποδυναμώνει χαρακτήρες, διαλόγους και σκηνές, αποδυναμώνοντας παράλληλα και κάθε πιθανό μήνυμα που ίσως ο ίδιος ο Tesfaye θα ήθελε να περάσει με αυτό το δημιούργημα.
Ο ίδιος ο Weeknd
Κι έτσι, φτάνουμε στο τελευταίο ζήτημα, τον ελέφαντα στο δωμάτιο, που είναι ο ίδιος ο Abel. Δεν είναι πρωτόγνωρο να βλέπουμε τραγουδιστές σε καίριους ρόλους, είτε αυτοί είναι στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Συνήθως, υποδύονται έναν ρόλο που είναι αρκετά κοντά σε αυτό που κάνουν στην πραγματική ζωή. Άλλοτε, δεν έχουν καν εκτεταμένο διάλογο. Θα ήθελα να πιστεύω, ότι το πρώτο δε συμβαίνει, καθώς ο ρόλος του Tedros είναι ίσως από τους πιο τρομακτικούς και παράλληλα ντροπιαστικούς χαρακτήρες που έχουμε δει, αφήνοντας μηδενικό χώρο για συμπάθεια. Το πιο ζωτικό όμως είναι ότι δεν βλέπουμε τον Tedros. Βλέπουμε τον Weeeknd, που προσπαθεί να γίνει ξανά Abel μέσα από τον Tedros. Παρακολουθώντας τις σκηνές στις οποίες παίζει, τον παρατηρείς να υποκρίνεται χωρίς να πιστεύεις πραγματικά ότι είναι αυτός ο απατεώνας που έχει προσεγγίσει την Jocelyn.
Εν ολίγοις, όλα αυτά μαζί αρκούν για να οδηγήσουν σε μία αποτυχημένη συνταγή
Πόσες φορές έχεις ακούσει ένα σενάριο να ξαναγράφεται/ξαναγυρίζεται από την αρχή άρον άρον και τελικά να πετυχαίνει; Ελάχιστες ή και καθόλου. Το The Idol δεν κατάφερε προφανώς να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα και το αποδεικνύει περίτρανα με κάθε τρόπο. Άλλωστε, όταν ξεκινάει κάτι με αυτά τα δεδομένα, είναι καταδικασμένο σχεδόν πάντα να υστερεί.
