Λίγες και λίγοι μουσικοί ή συγκροτήματα καθορίζουν τις εποχές μας. Από τη παιδική μας ηλικία, στα εφηβικά μας χρόνια, στη φοιτητική ανεμελιά και αργότερα στις πιο ώριμες φάσεις της ζωής μας, έχουμε ένα δικό μας soundtrack. Για εμένα, από το 2007 κι έπειτα, οι Arctic Monkeys είναι αυτοί που μου προσφέρουν απλόχερα αυτό το soundtrack.
Αυτό δεν θα είναι ένα ημερολόγιο των δικών μου μουσικών αναμνήσεων, αλλά περισσότερο μια σύνδεση με όσα ένιωσα πριν λίγες μέρες ακούγοντας τον νέο τους δίσκο, The Car
Το The Car ξεκίνησε από μία φωτογραφία του Matt Helders, drummer των Arctic Monkeys και παιδικό φίλο του Alex Turner. Στην πρόσφατη συνέντευξη του στο Apple Music και στον Zane Lowe, όταν ο Alex Turner είδε τη φωτογραφία είπε «Τέλεια, αυτή θα χρησιμοποιήσουμε στο δίσκο», κι έτσι άρχισε να γράφει τα τραγούδια.
Η μουσική του The Car ταιριάζει με την αβεβαιότητα των στίχων του. Μια γλυκιά και μελωδική αβεβαιότητα περιτριγυρισμένη από αμφιβολίες, λαχτάρες και αγάπη, που όσο περισσότερο περπατάς μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο σκέψεων, τόσα περισσότερα ανακαλύπτεις.
Για κάποιον λόγο, νιώθω πως υπάρχει μια παραγωγή πίσω από το άκουσμα του δίσκου, όπου άνθρωποι ρυθμίζουν φώτα, ίσως μεταφέρουν σκάλες και συμβαίνουν διάφορα πράγματα που οδηγούν στο The Car. Ο δίσκος θα μπορούσε να είναι μία ιστορία, και νομίζω πως η μόνη φορά που υπήρξε μια τέτοια προσέγγιση είναι όταν έκανα το Submarine, λέει ο Alex Turner.
Ανάμεσα στα δέκα τραγούδια του δίσκου υπάρχουν αρκετές στιγμές που ακούμε τον Alex να αναφέρει τη φράση The Car, εκτός από το ομώνυμο τραγούδι. Έτσι, μάλλον υπονοεί πως κάπου εκεί υπάρχει πάντα ένα αυτοκίνητο που συνδέει όλες τις στιγμές μεταξύ τους.
Δεν υπάρχει ποτέ ξεκάθαρη ιστορία πίσω από τους στίχους του The Car
Κι αυτό γιατί ήθελε να αποτυπώσει το συναίσθημα και όχι απλά να αφηγηθεί μια ιστορία, ακόμα και αν η ιστορία βρίσκεται στο παρασκήνιο. Έχει γίνει κύριος των στροφών, των φράσεων που δεν συνάδουν απαραίτητα, αλλά εξακολουθούν να βγάζουν νόημα όταν αποφασίσεις να τα ακούσεις. Sometimes I wrap my head around it all and it makes perfect sense, λέει στο Perfect Sense, το τελευταίο τραγούδι του δίσκου και επιβεβαιώνει όσα ακούσαμε στα 9 προηγούμενα.
Το The Car είναι ένας δίσκος των Arctic Monkeys που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον
Όπως και κανένας τους δεν μοιάζει με κανέναν. Και αυτό είναι κάτι που είχαμε καταλάβει όταν μας συστήθηκαν το 2006 με το Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not. Οι Arctic Monkeys δεν θα γίνουν ποτέ ό,τι πιστεύει το κοινό και αυτό είναι κάτι που τους ξεχωρίζει.
«Το μόνο πράγμα που συνδέει τον έναν δίσκο με τον άλλον είναι ότι ακολουθούμε κάθε φορά το ένστικτο μας, και προσπαθούμε να το εμπιστευόμαστε διαρκώς», λέει ο Turner και ίσως αυτή είναι και η διαφορά τους.
Δεν ξέρω που θα σε βρει αυτός ο δίσκος. Σε κάποια πρωινή βόλτα στο δρόμο για τη δουλειά σου, σε κάποιο απόγευμα στο σπίτι με μια κούπα ζεστού καφέ, ή σε ένα roadtrip μιας σύντομης εξόρμησης. Εμένα πάντως θα με βρει για άλλη μία φορά να ακούω από την αρχή όλους τους δίσκους που ο καθένας λέει τη δική του ιστορία. Γιατί -όπως έχω ξαναπεί- σημασία δεν έχει αν ένα τραγούδι μας αρέσει περισσότερο από ένα άλλο. Σημασία έχει που ερωτευόμαστε από την αρχή όλες μας τις αναμνήσεις.
