Τα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας έχουν πάντα κάποιες στιγμές στις οποίες επιστρέφουμε με νοσταλγία. Σήμερα, λοιπόν, οι editors του TFC Magazine επιστρέφουν σε αυτά τα καλοκαίρια και αφηγούνται το ωραιότερο καλοκαίρι της παιδικής τους ηλικίας.
To καλοκαίρι της Κωνσταντίνας
Τα καλοκαίρια δεν μου άρεσαν από παιδί. Η υπερβολική ζέστη και ο αποχωρισμός με τους φίλους στο σχολείο ήταν ανυπόφορα. Κάθε καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας το περνούσα στην πόλη και δύο βδομάδες πηγαίναμε θάλασσα με τους γονείς μου. Ένα καλοκαίρι που μου έχει μείνει αξέχαστο ήταν αυτό που πήγαμε οικογενειακώς στην Λευκάδα. Σαν παιδί που έχει μεγαλώσει σε μια ορεινή πόλη, η Λευκάδα με τις ειδυλλιακές παραλίες μου φαινόταν σαν ένα μέρος που βλέπεις σε σελίδες περιοδικών και σε διαφημίσεις. Κατά τη διάρκεια των διακοπών, κάναμε μία κρουαζέρια στα γύρω νησιά και εκεί γνώρισα ένα κοριτσάκι στην ηλικία μου που ήταν από την Ιταλία. Αν και φυσικά δεν καταλάβαινε η μια την άλλη, κάναμε πολύ ωραία παρέα. Τότε ήμουν 8 χρονών και νόμιζα ότι το κορίτσι ήταν πριγκίπισσα, μπορεί και να μου το είχε πει η ίδια.
Όταν γύρισα πίσω στην πόλη μου και περιέγραφα το μέρος που είχα δει και το κοριτσάκι που είχα γνωρίσει, κανείς δεν πίστεψε ότι είχα πάει σε ένα εξωτικό μέρος που είχε πριγκίπισσες από αλλά μέρη. Αυτό το καλοκαίρι, όμως, ήταν ξεχωριστό και με έκανε να το θυμάμαι για πάντα και ίσως με έκανε να μην απεχθάνομαι τόσο αυτή την εποχή.
Το καλοκαίρι της Ευθυμίας
Το καλοκαίρι της Αθηνάς
Μιας και είμαι από αυτούς τους περίεργους που δεν έχουν κάποιο χωριό να περνάνε τα καλοκαίρια τους, είχα την ευκαιρία από μικρή να ανακαλύπτω διαφορετικά μέρη της Ελλάδας. Ειδικά το καλοκαίρι όμως, οι οικογενειακές διακοπές σε κάποιο νησί είχαν την τιμητική τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όλες εκείνες τις φορές που βρέθηκα στην Λευκάδα, ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας και πάντα να εντυπωσιάζομαι από τις παραλίες και τα μικρά σοκάκια. Μπορεί να μην είναι αυτό ένα κλασικό κυκλαδίτικο νησί, αλλά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από θάλασσες, βραδινές βόλτες και πολύ ιδιαίτερες γωνιές που δεν τους λείπουν τίποτα.
Νομίζω εκεί αγάπησα λίγο παραπάνω αυτές τις νύχτες σε κάποια παραλία ή σε κάποιο παγκάκι στη χώρα κάθε νησιού που σε συντροφεύει μια καλή παρέα και ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι, που ίσως χρειαστεί να φορέσεις και κάτι παραπάνω, αλλά δεν σε νοιάζει καθόλου.
Το καλοκαίρι της Χριστίνας
Τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας τα θυμάμαι όλα με νοσταλγία και μου είναι κάπως δύσκολο να ξεχωρίσω ένα, ίσως το αγαπημένο μου. Θυμάμαι πόσο χαιρόμουν που τελείωνε το σχολείο και με τους γονείς μου συχνά πηγαίναμε στον Νέο Παντελεήμονα στην Κατερίνη. Μέναμε εκεί πολλές φορές για περίπου δύο μήνες μέσα στο καλοκαίρι και πάντα περνούσαμε αξέχαστα. Πηγαίναμε στην παραλία πρωί και ξανά το απόγευμα, ενώ με την αδερφή μου πάντα ξεγλιστρούσαμε από το δωμάτιο για να βουτήξουμε στην πισίνα ή να παίξουμε ατελείωτες ώρες στην αυλή.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά τα καλοκαίρια τότε θα διάλεγα εκείνο που έμαθα να κολυμπάω εντελώς μόνη μου, όταν ήμουν 6 ή 7 χρονών. Ο μπαμπάς μου με άφησε πρώτη φορά μόνη μου στην πισίνα και απλά μου είπε “ Κολύμπα, μπορείς.” Και όντως μπόρεσα, αφού ήπια αρκετό νερό εννοείται. Αλλά, όταν τα κατάφερα, μου φάνηκε σαν να κατέκτησα τον κόσμο, σαν να είχα ξεπεράσει μια απίστευτη δυσκολία. Και κάθε καλοκαίρι μετά από αυτό ήταν ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο διασκεδαστικό και θα τα θυμάμαι για πάντα.
Το καλοκαίρι της Αίγλης
Ήταν το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, το σωτήριο έτος 2004, όταν με την διευρυμένη οικογένεια μου φορτώσαμε το αμάξι μας και ξεκινήσαμε για την Πελοπόννησο, όπου θα παραθερίζαμε στο σπίτι οικογενειακών μας φίλων. Θυμάμαι να διασχίζουμε την, ολοκαίνουρια τότε, γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και τους γονείς μου να θαυμάζουν την νέα αυτή κατασκευή, σαν άλλο Παρθενώνα.
Το σπίτι περιτριγυριζόταν από δέντρα, ό,τι είδος βάλει ο νους σου, και όταν φυσούσε λιγάκι οι ευωδίες τους σου έσπαγαν την μύτη. Ένα από αυτά ήταν και ένα τεράστιο πεύκο, κάτω από το οποίο τρώγαμε κάθε μέρα πρωινό, «φέτες» με βούτυρο και μπόλικη σπιτική μαρμελάδα. Αν έτρωγες αργά, μια πευκοβελόνα ίσως έκανε την εμφάνιση της στην λαμπερή επιφάνεια της μαρμελάδας. Αξέχαστα ήταν και τα παραφουσκωμένα ψυγειάκια για την παραλία, με κάθε λογής μεζεδάκι.
Η θάλασσα δεν είχε κάτι το ενδιαφέρον, αλλά αν υπάρχει καλή παρέα, πας παντού. Θυμάμαι ήταν αρκετά κρύα και η φίλη μου μου είχε εκμυστηρευτεί πως είχε δει κάποιον να πετάει παγάκια στο νερό, άρα μάλλον γι’ αυτό δεν ήταν ζεστή. Τα απογεύματα, μετά την παραλία, βγάζαμε μια μικρή τηλεόραση στην αυλή και τρώγαμε με την μουσική υπόκρουση των τζιτζικιών και των ολυμπιακών αγώνων. Μετά το φαγητό, ερχόταν το γλυκό και μετά το κρασάκι και μετά και άλλο κρασάκι, μέχρι αργά το βράδυ. Θυμάμαι γέλια και κουτσομπολιά και ιστορίες να «πηγαινοέρχονται» πάνω απ’ το τραπέζι και εγώ να κρέμομαι από τα χείλη των «μεγάλων». Η ανάμνηση εκείνου του καλοκαιριού ίσως είναι λίγο παραποιημένη από το πέρασμα του χρόνου και ίσως να φαντάζει πιο γλυκιά από ότι ήταν στην πραγματικότητα, αλλά δεν παύει να έχει γεύση μαρμελάδας και μυρωδιά πεύκου.
Το καλοκαίρι της Μαρίνας
Έχοντας μεγαλώσει σε ένα μέρος δίπλα στη θάλασσα, τα καλοκαίρια για εμένα ξεκινούσαν νωρίς την άνοιξη και πολλές φορές “ξεχνούσαν” να τελειώσουν. Σε αυτή τη θάλασσα κάτω από το σπίτι μου έμαθα να κολυμπώ, να χτίζω κάστρα στην άμμο, να κάνω νέες παρέες και να διαχειρίζομαι με ψυχραιμία (;) τις μέδουσες και τα τσιμπήματά τους. Κάθε καλοκαίρι ήταν πάντοτε ωραιότερο από το προηγούμενο, ωστόσο αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο θα ήταν αυτό με τις οικογενειακές μας διακοπές στη Σύρο.
Τότε γνώρισα για πρώτη φορά την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, έφαγα τα μούτρα μου στα αμέτρητα σκαλιά της και κυνήγησα το καπέλο που μου έπαιρναν μακριά τα πολλά μποφόρ στα σοκάκια της. Μπορεί να μη θυμάμαι καθόλου το δωμάτιο που είχαμε επιλέξει να μείνουμε, θυμάμαι όμως πως τους καλύτερους ύπνους τους έκανα ξαπλωμένη σε δύο ψάθινες καρέκλες ταβέρνας και κάτω από τις φωνές και τα γέλια των μεγάλων γύρω μου. Το πώς κάθε πρωί ξυπνούσα, όμως, στο κρεβάτι μου, έμοιαζε πάντα ένα μικρό θαύμα στο μικρό μυαλό μου.
