Κάτι που πρέπει να ξέρετε για μένα είναι ότι ο διαγωνισμός της Eurovision είναι κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Ας συστηθούμε, λοιπόν, από την αρχή. Το όνομά της είναι Eurovision Song Contest και εμφανίστηκε στον κόσμο το 1956. Το όνομα μου είναι Γλυκερία και εμφανίστηκε μπροστά μου το σωτήριο έτος 2005 με την Έλενα Παπαρίζου να μας χαρίζει τη μοναδική έως τώρα νίκη στον διαγωνισμό. Από τότε με θυμάμαι κάθε χρόνο να βλέπω τους ημιτελικούς στο δωμάτιο των γονιών μου και τον τελικό μαζί με τη μαμά στο ρεζερβέ για Σάββατο βράδυ σαλόνι. Η μαμά που, ακόμη κι αν πια δεν βλέπουμε την Eurovision μαζί, μου έμαθε να ακούω τα αστεία του Καπουτζίδη και της Κοζάκου και να μπορώ να προβλέψω πού θα δώσει η κάθε χώρα το πολυπόθητο 12άρι.
Λέγεται ότι ο διαγωνισμός «εφευρέθηκε» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να ενωθεί η Ευρώπη ξανά μέσω της μουσικής. Όπως διάβασα και κάπου στο tumblr, η Eurovision είναι «ένας γεωπολιτικός ανταγωνισμός με γκλίτερ και πιάνα που καίγονται». Ο Μάιος ένας μήνας χαράς για εμάς που γιορτάζουμε σαν να ήρθαν Χριστούγεννα την άνοιξη. Θα ήταν πολύ άδικο, λοιπόν, να γιορτάσω μόνη μου. Γι’ αυτό μαζεύτηκε σύσσωμη η ομάδα του TFC και ήρθε η ώρα να μας γνωρίσετε μέσα από τις αγαπημένες μας συμμετοχές διαχρονικά στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Το δικό μου 12άρι πάει στο…
Alcohol is free των Koza Mostra & Αγάθωνα Ιακωβίδη (2013)
Είμαι εδώ για να πω την αλήθεια μου. Κι αυτή είναι ότι η απόφαση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Το μυαλό μου έτρεχε ανάμεσα στα κλασικά όπως το Waterloo των ABBA και σε συμμετοχές που μάλλον συγκίνησαν μόνο εμένα όπως το Rhythm Inside του Loïc Nottet. Ακούγοντας ένα πρωί τις ελληνικές συμμετοχές έπεσα πάνω στο Alcohol is free. Από την πρώτη νότα με έπιασα να χορεύω και να τραγουδάω, όπως έκανα στα 13 μου. Στίχοι που αγγίζουν κάθε μεθυσμένη από απόλαυση ελληνική καρδιά μιας και το αλκοόλ είναι…δωρεάν!
Μία σκηνική πανδαισία με τους Koza Mostra να ροκάρουν φορώντας κιλτ και τον Αγάθωνα σαν σοφό γέροντα της ρεμπέτικης μουσικής να σολάρει με το μπαγλαμαδάκι του. Μια παντρειά παραδοσιακού και σύγχρονου, ένα τραγούδι εξ ολοκλήρου στην ελληνική γλώσσα να καταλαμβάνει την 6η θέση στον τελικό. Αυτή η συμμετοχή για μένα είναι η απόδειξη του ότι η Eurovision είναι και θα είναι ένας θεσμός που θα ενώνει κουλτούρες, γλώσσες και ανθρώπους κάτω από την ομπρέλα της μουσικής όσο κι αν μεγαλώνουμε, κι αν αλλάζουμε, κι αν ξεχνάμε.
Το 12άρι της Νεφέλης πάει στο…My Number One της Έλενας Παπαρίζου (2005)
Από όλες τις συμμετοχές ανά τα χρόνια στη μεγάλη αυτή γιορτή της μουσικής, εγώ ξεχωρίζω με διαφορά εκείνη της Έλενας Παπαρίζου το 2005 με το My Number One. Ο λόγος δεν είναι μόνο ο προφανής – η πρωτιά που μας χάρισε στον διεθνή διαγωνισμό – αλλά και αυτό το συναίσθημα ξεγνοιασιάς που δικαίως μου προκαλεί όσες φορές κι αν το ακούσω. Εκείνη τη νύχτα, η Έλενα βγήκε στη σκηνή με έναν αέρα σιγουριάς και αλάτι στα μαλλιά σκορπίζοντας παντού ενέργεια και φως. Το βλέμμα της, όλο δυναμισμό, σε μαγνήτιζε με τέτοιο τρόπο που δε γινόταν να μη την προσέξεις. Θαρρείς και πήγε για να νικήσει. Για εμένα λοιπόν, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα νούμερο ένα.
Το 12άρι της Γεωργίας πάει στο…Baila El Chiki Chiki του Rodolfo Chikilicuatre (2008)
Το 12άρι της Αθηνάς πάει στο…Fuego της Ελένης Φουρέιρα (2018)
Λοιπόν, το παραδέχομαι. Από μικρή ήμουν Eurovision fan girl. Τώρα βέβαια τα τελευταία πέντε χρόνια δεν έχω τον ίδιο ενθουσιασμό, μάλλον γιατί αυτός σταμάτησε στο τραγούδι – ύμνο της Eurovision κι όχι μόνο. Έχω αγαπήσει τραγούδια όπως το Soldi, το Only Teardrops και το Heroes. Έχω χορέψει πολύ με Everyway That I Can, Dum Tek Tek και Shady Lady, και είναι ξεκάθαρο πως βλέπω Eurovision γιατί απλά θέλω να χορεύω. Μέχρι και 12-15 χρονών θυμάμαι να προσπαθώ να μάθω διάφορες eurovisionοχορογραφίες με την κολλητή μου-προσπαθώντας παράλληλα και να τραγουδήσουμε. Και μετά ήρθε το Fuego, και πια στα 23 μου (24 δικά της) – χωρίς καμιά ντροπή – ξαναβρεθήκαμε να μαθαίνουμε μια eurovisionοχορογραφία και να κάνουμε καραόκε. Καλά να είναι η παναγιά Φουρέιρα, και το μοναδικό τραγούδι της Eurovision που βγήκε δεύτερο, αλλά κέρδισε.
To 12άρι της Κωνσταντίνας πάει στο…Arcade του Duncan Lawrence (2019)
Θα μπορούσα σίγουρα να γράψω για πολλά τραγούδια της Eurovision που μου ανασύρουν μνήμες από την παιδική ηλικία. Από μικρή παρακολουθούσα αυτόν τον διαγωνισμό με οικογένεια και φίλους ξεχωρίζοντας τα αγαπημένα μου τραγούδια και κάνοντας χορογραφίες με αυτά. Δεν θα διαλέξω, όμως, κάποιο νοσταλγικό τραγούδι, αλλά ένα τραγούδι που άκουσα ενήλικη πια, χωρίς απαραίτητα να παρακολουθώ τον διαγωνισμό.
Έτυχε να ακούσω το Αrcade, το τραγούδι με το οποίο κέρδισε η Ολλανδία το 2019, χωρίς να γνωρίζω ότι προέρχεται από την Eurovision. Έγινε το αγαπημένο τραγούδι πολύ αργότερα, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, και ακόμα όταν το ακούω μου δημιουργεί ένα ήρεμο, οικείο συναίσθημα. Τα χορευτικά τραγούδια που άκουγα σαν παιδί στην Eurovision (και που μεταξύ μας, ακόμα όταν τα ακούσω σε πάρτι με διασκεδάζουν) μου δημιουργούν το ίδιο συναίσθημα νοσταλγίας με το Αrcade, ίσως για διαφορετικούς λόγους πλέον. Ωστόσο, εξακολουθώ να το θεωρώ αστείο και ταυτόχρονα όμορφο το ότι κάπως συνδέονται.
To 12άρι της Ευθυμίας πάει στο…My Secret Combination της Καλομοίρας (2008)
Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό τραγουδιού που δεν είναι απλώς ένας διαγωνισμός. Είναι μια γιορτή ένωσης μουσικής και ανθρώπων. Η εμφάνιση κάθε χώρας είναι μοναδική. Προσωπικά δεν έχω μία μόνο αγαπημένη εμφάνιση. Θεωρώ πως είναι αδύνατον. Ναι, καλά κατάλαβες, είμαι φαν της Eurovision, αλλά για να λέμε και την αλήθεια, μου λείπει η αληθινή, fun πλευρά της. Για να μην τα πολυλογώ, εννοείται πως θα επιλέξω τις ελληνικές συμμετοχές ως αγαπημένες μου εμφανίσεις και λίγο περισσότερο την εμφάνιση της Καλομοίρας. Flirty στίχοι και μουσική; Σκηνικό υπερπαραγωγή; Αλλαγή υπέρλαμπρου φορέματος στο άψε σβήσε; Χορευτικό που έγινε must σε κάθε πάρτυ και event; Ε, ναι! Ήταν μια πολύ πετυχημένη συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό και της άξιζε το χρυσό.
Θερμή παράκληση: Καλομοίρα, αν διαβάζεις το editorial μας, γύρνα πίσω. Η Eurovision σου ταιρίαζει και της λείπεις!
Το 12άρι της Ελένης πάει στο…Dancing Lasha Tumbai της Verka Serduchka (2007)
Με απόλυτη ειλικρίνεια, το 2007 ήταν η χρονιά που έμαθα να μετράω μέχρι το τρία και να φωνάζω χορέψτε, σε άπταιστα γερμανικά. Για να είμαι πιο σαφής, ήταν η χρονιά που η Eurovision μού χάρισε μέσα από την τηλεόραση των γονιών μου, το υπέρλαμπρο performance της Verka Serduchka, με το τραγούδι Dancing Lasha Tumbai. Η ερμηνεύτρια εμφανίζεται στην σκηνή σαν πλάσμα από άλλο πλανήτη. Κόκκινο κραγιόν, τεράστια στρογγυλά γυαλιά, ένα αστέρι για στέμμα και φόρεμα με λάμψη ντισκομπάλας. Είναι έτοιμη να τραγουδήσει σε αγγλικά, γερμανικά, ουκρανικά και ρωσικά. Το κοινό ξεσηκώνεται με κάθε της στίχο και τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα συμπληρώνουν οι πέντε χορευτές της, με τις ασημί γυαλιστερές στολές.
Όλα είναι φανταστικά. Η ίδια η Verka Serduchka είναι φανταστική, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρόκειται για την περσόνα πίσω από την οποία βρίσκεται ο Ουκρανός κωμικός και τραγουδιστής, Andriy Mykhailovych Danylko. Πρόκειται για την περσόνα χάρη στην οποία, η Ουκρανία κέρδισε επάξια την δεύτερη θέση στον διαγωνισμό τραγουδιού στο Ελσίνκι το 2007, τραγουδώντας, όπως έχω αποφασίσει να το λέω, το έπος με τις γερμανικές λέξεις. Εννοείται πως χειροκροτούσα από τον καναπέ μου και εννοείται πως είμαι πεπεισμένη ότι κάπως έτσι μάθατε και εσείς να μετράτε στα γερμανικά. Έστω μέχρι το τρία. Nur ein, zwei, drei. Tanzen!
Το 12άρι της Μαρίνας πάει στο…Soldi του Mahmood (2019)
Η σχέση μου με τη Eurovision νομίζω ότι συνοψίζεται στο γεγονός ότι, ετών 26 πια, έχω βρεθεί σε πάρτι του οποίου η playlist απαρτίζεται από πολύ γνωστά τραγούδια της Eurovision κι έχω καταφέρει να ανασύρω τις μνήμες για το γνωστό «χορευτικό» καθενός από αυτά. Ωστόσο, για τούτη εδώ τη δοκιμασία, πίστεψα ότι μία τέτοια λίστα θα ήταν ελλιπής χωρίς έστω μία αναφορά στο Soldi του Mahmood. Στην πιο πρόσφατη ιστορία του θεσμού, το Soldi ανήκει σε εκείνα τα τραγούδια που κατάφεραν να «σπάσουν» το φράγμα της Eurovision και να προστεθούν σε πολλές και διαφορετικές playlist. Είναι ο ρυθμός, ο στίχος ή ο πολύ προσωπικός τόνος του ερμηνευτή του; Μάλλον όλα αυτά μαζί. Πάντως μετά από όλα αυτά, το Soldi ήρθε δεύτερο μετά το Arcade της Ολλανδίας – μία απόφαση που έκανε την πιο πιστή Eurovision-fan της ζωή μου να σκεφτεί πολύ σοβαρά το αν θα ξαναψηφίσει στον διαγωνισμό.
