Άλλη μία χρονιά έφτασε στο τέλος της κι εμείς εδώ δεν μπορούμε παρά να συμμαζέψουμε τα φετινά μας ακούσματα και να πούμε τη γνώμη μας για το πώς διαμορφώθηκε το 2023 από άποψη μουσικής. Παρά το δύσκολο καθήκον της επιλογής και ταξινόμησης, καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε και φέτος.
35. Mizmor – Prosaic
Στο τέλος της λίστας ας βάλουμε το έρεβος, τη μισανθρωπιά και τη μιζέρια, με την ελπίδα να τα αφήσουμε πίσω. Όχι ότι το πουλάμε πάρα πολύ καλά, αλλά υπάρχουν οι στιγμές που τα χρειαζόμαστε κάτι τέτοια. Το Prosaic θα είναι αυτό το μουσικό μεγαλούργημα, που δεν είναι για όλους, αλλά στον κόσμο της πολλής πληροφορίας, αυτό ξεχωρίζει.
34. Currents – The Death We Seek
Το μέλλον ανήκει στη νεολαία. Συγκεκριμένα, αν μιλάμε για το σκληρό ήχο, εδώ πλέον έχουμε κάτι από τα καλύτερα δείγματα της μοντέρνας metalcore σκηνής η οποία δείχνει να παίρνει μορφή τα τελευταία χρόνια. Εδώ, οι Currents δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και ετοιμάζουν κατάλογο για να έχουν να δικαιολογήσουν τις μεγάλες σκηνές που θα καταλάβουν στο μέλλον.
33. Genesis Owuzu- Struggler
Πηγαίνοντας λίγα βήματα πιο πέρα από το ντεμπούτο του, ο Owuzu, δίνει έναν από τους δυνατότερους hip hop δίσκους, χωρίς απαραίτητα να επενδύει εκτενώς στη δυναμικότητα. Άλλοτε πιο μελωδικός, άλλοτε πιο άμεσος, στο Struggler έχουμε ψωμί και έναν δίσκο που θα μας απασχολήσει και τα επόμενα χρόνια.
32. Andre 3000 – New Blue Sun
Από το πουθενά και εκεί που είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε κάτι νέο, ακόμα και από τους Outkast, το Νew Blue Sun ήρθε ίσως στην καταλληλότερη στιγμή. Ένα μείγμα ειδών και γραμμένο με ιδιαίτερη εμπειρία, το New Blue Sun είναι instant classic.
31. Midwife & Vyva Melinkolya – Orbweaving
Ιμπρεσσιονισμός και συναισθηματισμός στα άκρα από το συνεργατικό έργο που ακούει στο όνομα Orbweaving. Είναι ένα πράγμα να έρχονται δύο καλλιτέχνιδες και να αποφασίζουν να συνεργαστούν καθαρά επαγγελματικά, και άλλο να έρχονται δύο φίλες καλλιτέχνιδες που έχουν κοινό όραμα. Chef’s kiss.
30. big/brave – nature morte
Όσ@ ξέρετε γαλλικά, μην αποθαρρύνεστε από τη μετάφραση του τίτλου. Όσ@ δεν ξέρετε, εδώ μιλάμε για ‘νεκρή φύση’. Παρά το πεσιμιστικό περιβάλλον που ίσως δημιουργείται με την πρώτη επαφή, εδώ πέρα έχουμε ελπίδες καθώς μιλάμε για μία μπάντα με πολύ ωραίο μέλλον μπροστά της. Βαρύ κι ασήκωτο σε σημεία, τρυφερό και άμεσο σε άλλα. Θέλουμε.
29. slowthai – Ugly
Ο πάλαι ποτέ απλά fun slowthai, πλέον είναι πιο συνεσταλμένος και συνειδητοποιημένος. Με πιο μετρημένες αλλά εξίσου φρέσκες ιδέες, το Ugly είναι η επιτομή ενός καλλιτέχνη που έχει βρει τον εαυτό του. Χωρίς να χαθεί και η fun πλευρά. Win win.
28. Silent Planet – SUPERBLOOM
Τα είπαμε πρόσφατα για τους Silent Planet, και μαζί με τους Currents, αναλαμβάνουν να πάρουν κομμάτι του μέλλοντος του σκληρού ήχου στις πλάτες τους. Genre bending απ’ τα λίγα από μία μπάντα που πειραματίζεται πετυχημένα και ξέρει τα όρια της. Love that for them.
27. Swans – The Beggar
Πίσω στα κλασικά και δεν έχουμε άλλους από τους Swans. Έχοντας χάσει το μέτρημα των πόσων καλών δίσκων έχει να επιδείξει αυτό το συγκρότημα, εδώ έχουμε μία ακόμα επιτυχία. Μέχρι να έρθει η επόμενη.
26. Godflesh – Purge
Μαυρίλα και gothίλα, but make it fun. Extreme και δυσπρόσιτο, με πολλά σκαμπανεβάσματα, το Purge αναλαμβάνει την ευθύνη να κάνει αυτό που λέει ο τίτλος του. Βάλ’τε τα μαύρα σας, τις αρβύλες σας και νιώστε sexy.
25. Baroness – Stone
Πίστευα ότι όταν θα φτάσουμε να αποχωρήσουμε από τη χρωματική παλέτα, οι Baroness ίσως και να σταματήσουν να είναι αυτό που είναι. Ευτυχώς έπεσα έξω. Θυμίζοντας περισσότερο το Red and Blue, εδώ έχουμε μία ακόμα solid δουλειά του συγκροτήματος, δίκαιων εκπροσώπων του καθαρόαιμου heavy rock.
24. Paramore – This Is Why
Η επιστροφή των Paramore αιχμαλώτισε την προσοχή του κόσμου ολάκερου. Οι πιο ώριμοι Paramore εδώ παρουσιάζουν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια από αυτούς (πολλά χρόνια, by the way) και είναι στις λίστες όλων γιατί όλοι μας τους ακούμε από μωρά παιδιά.
23. WARGASM – Venom
Κανείς δεν το κάνει σαν τους Βρετανούς. Δηλαδή, κανείς δε γράφει guitar based πράγματα σαν αυτό το κομμάτι του πλανήτη. Εδώ οι WARGASM δίνουν κάτι τόσο διασκεδαστικό και παρέχουν μία ανάσα φρεσκάδας και ξεγνοιασιάς που έχουμε καιρό να τη νιώσουμε.
22. KAYTRAMINÉ – KAYTRAMINÉ
Kaytranada και Aminé ενώνουν τις δυνάμεις τους για ένα μίνι supergroup, αν μπορεί να θεωρηθεί κάτι τέτοιο, και φέρνει κάτι μοναδικό (ίσως) στη hip hop. Με τα στοιχεία που κάνουν μοναδικά και τις δύο πλευρές, εδώ περνάμε πολύ πολύ όμορφα.
21. Downfall of Gaia – Silhouettes of Disgust
Πάμε πάλι στα βαθιά, και αυτή τη φορά πιο ψηλά θα βρούμε τους Downfall of Gaia που ρίχνουν στο μείγμα ατμοσφαιρικό black metal, post metal έως και post hardcore, και βγάζουν το Silhouettes of Disgust. Μετά από 15 χρόνια ίσως μιλάμε για τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι στιγμής.
20. PJ Harvey – I Inside the Old Year, Dying
Η Θεά επέστρεψε και μας δίνει μία ωδή σε εμάς που περνάμε τα υπαρξιακά μας μια στο τόσο. Τώρα που φεύγει αυτή η ‘παλιά χρονιά’, η PJ Harvey εδραιώνει την ύπαρξή της στις λίστες μας, αφού μας έδωσε μερικούς μήνες να χωνέψουμε και να κατανοήσουμε αυτόν το δίσκο.
19. Sprain – The Lamb As Effigy
Σε μία κίνηση του στιλ ‘δείτε το γιατί θα το σβήσω’, οι Sprain πολύ ήρεμα κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, όχι απλά έναν από τους καλύτερους experimental rock δίσκους της χρονιάς, τον κυκλοφόρησαν και διαλύθηκαν. Go figure.
18. Underscores – Wallsocket
Σε λίγο πιο ιδιαίτερα ηχητικά τοπία, εδώ έχουμε το concept album της χρονιάς που παίζει σε διάφορα μουσικά τερέν. Βασισμένο στην ιστορία τριών κοριτσιών που ζουν σε μία φανταστική πόλη, τη Wallsocket, έχουμε έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο παρουσίασης του δίσκου και όλα είναι εντάξει στον κόσμο.
17. Hozier – Unreal Unearth
Θα τα πούμε για πολλοστή φορά για τον Hozier φέτος, αλλά το αξίζει. Συνεχίζοντας το βιολί του, ο Andrew μόνο καλύτερος γίνεται και συνεχίζει να γράφει ποίηση που λίγοι άλλοι μπορούν. Ένας εκκολαπτόμενος madman αναδύεται. I wish Hozier were real, όπως λέει και το TikTok.
16. Slowdive – Everything Is Alive
Εδώ το καλό shoegaze από μία μπάντα που δεν αναλώνεται ποτέ και πάντα είναι επίκαιρη. Σε έναν κόσμο που πολλοί παλεύουν να παραμείνουν στο προσκήνιο, οι Slowdive το κάνουν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά πάντα μα πάντα με υπερ-αρκετό στιλ.
15. Holding Absence – The Noble Art of Self-Destruction
Αν υπάρχει ένας δίσκος που μπορεί να γιατρέψει και ταυτόχρονα να προκαλέσει την υπαρξιακή κρίση, κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό και από τον τίτλο. Μουσική για να νιώθεις τα συναισθήματά σου, όποια και να είναι αυτά, στο 100%, οι Holding Absence γράφουν rock για τους ευαίσθητους.
14. END – The Sin of Human Frailty
Ωμό, τεχνικά άριστο και με μία συνεργασία με την Debbie Gough των Heriot, βασίλισσα των ονειρικών αρμονιών τη μία στιγμή και τέρας που βρυχάται από τα έγκατα της κόλασης στην άλλη, ο δίσκος των END είναι η ένεση αδρεναλίνης που χρειαζόμαστε αν ποτέ είμαστε υποτονικοί.
13. Kara Jackson – Why Does the Earth Give Us People to Love?
Όταν μία ποιήτρια αποφασίζει να ασχοληθεί με τη μουσική, συμβαίνει κάτι τέτοιο που σε πάει κατευθείαν στις λίστες όλων κατευθείαν. Χωρίς να έχουμε πολύ folk στη λίστα αυτή, από τους καλύτερους δίσκους του είδους θα τον ακούσουμε εδώ. Ευχαριστούμε Kara.
12. TesseracT – War of Being
Δεν περίμενα ποτέ χρονιά που θα κυκλοφορούσαν δίσκο οι TesseracT και οι Periphery και δε θα υπήρχαν και οι δύο σε μία τέτοια λίστα. Αλλά τα έφερε έτσι η ζωή και πλέον progressive metal kings αναδεικνύονται οι TesseracT, οι οποίοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους και δικαιωματικά όλοι έχουν χάσει τα μυαλά τους με το War of Being.
11. Yves Tumor – Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)
Λίγες φορές καταφέρνουμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η αύρα και η ατμόσφαιρα ενός δίσκου είναι μοναδικές. Σε ένα τρελό πάντρεμα διαφόρων ειδών, στον δίσκο αυτό μπορεί κανείς να χαθεί, και ό,τι και να πούμε είναι ειλικρινά λίγο.
10. boygenious – The Record
Βαθιά συνεσταλμένο, γραμμένο ώστε να αντικατοπτρίζει τις προσωπικότητες και των τριών μελών και θεραπευτικό θα τολμήσω να πω εγώ, το The Record αξίζει δικαιωματικά μία θέση στην τοπ δεκάδα για φέτος και καλά θα κάνετε όλοι, ό,τι μουσική και να ακούτε να βαρέσετε προσοχή.
9. Invent Animate – Heavener
Μία από τις πιο υποτιμημένες μπάντες είναι οι Invent Animate. Πολύ προσεκτικά, τα παιδιά αυτά συνθέτουν δίσκους που είναι άψογοι από την αρχή μέχρι το τέλος τους, δίνοντας μία διαφορετική πνοή στη μοντέρνα μουσική. Το Without a Whisper είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν υπάρξει ποτέ. I said what I said.
8. Reverend Kristin Michael Hayter – SAVED!
Αφήνοντας πίσω τη Lingua Ignota, η Kristin Hayter αναμορφώνει τον ίδιο της τον εαυτό και κάνει ένα project υπό το δικό της -σχεδόν- όνομα. Εμπνευσμένο από άλλους αιώνες, η experimental, συνδυασμένη με classical μουσική της, παραμένει όσο άβολη ήταν στους προηγούμενους δίσκους της αλλά με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Σαν σχεδόν να παίζει διάφορους χαρακτήρες, παραμένει ανατριχιαστικά παραστατική στην εκτέλεση των κομματιών.
7. Mitski – The Land Is Inhospitable and So Are We
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά η γενική ιδέα είναι ότι όταν ακούμε μουσική της Mitski, νιώθουμε σα να αιωρούμαστε, σα να μεταφερόμαστε για ένα διάστημα αλλού, κάπου που όλα είναι καλύτερα και όλες καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας. Η Mitski είναι για τα κορίτσια και τον Paul Mescal.
6. Protomartyr – Formal Growth in the Desert
Τo Formal Growth in the Desert είναι ανά διαστήματα η μουσική ενσωμάτωση του 4th wall break. Δεν ξέρω πώς μπορώ να το εξηγήσω αυτό καλύτερα, απλά θα κλείσω το σύντομο αυτό σχόλιο λέγοντας ότι η post-punk λίγες φορές έχει υπάρξει τόσο καλή και σημαίνει κάτι όταν τις περισσότερες από αυτές έχουμε να ευχαριστούμε τους Protomartyr.
5. Caroline Polachek – Desire, I Want to Turn Into You
Την pop την καλή την αφήνουμε για το τέλος. Απλά εδώ τυχαίνει να είναι και πολύ ψηλά στη λίστα, και δικαιωματικά. Art-pop και new-age σε ένα δίσκο που αναβλύζει δημιουργικότητα από το πρώτο δευτερόλεπτο και από μία καλλιτέχνιδα που θα μας απασχολήσει πολύ.
4. Fever Ray – Radical Romantics
Από το πουθενά, δεν μπορούμε να βάλουμε αυτόν το δίσκο πιο κάτω. Αντικειμενικά δηλαδή, είναι αδύνατο. Τρίτος δίσκος για την Karin Dreijer και συνεχίζει αυτό το μη γήινο στοιχείο που η ίδια σχεδόν έχει καθιερώσει. Instant classic εδώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
3. DRAIN – Living Proof
Το ’21 ανήκε στους Turnstile και το ’23 είναι των Drain. Το punk ζει. Το merch τους λέει ‘Drain is your friend’. And friends don’t let you down‘ και αυτό ακριβώς γίνεται. Οι punkάδες Drain, λοιπόν, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, περνούν περίφημα, πετούν και λίγα hip hop στοιχεία μέσα και κάπως έτσι το Living Proof θα μείνει στην ιστορία.
2. HEALTH – Rat Wars
Στις καθυστερήσεις και έχοντας κυκλοφορήσει στις αρχές του Δεκέμβρη, οι HEALTH βάζουν γκολ από τα αποδυτήρια (σταματώ με το ποδόσφαιρο) και επαναπροσδιορίζουν τι εστί ηλεκτρονική μουσική. Επιρροές από κάθε δεκαετία και με ένα ιδιαίτερο δικό τους αποκλειστικά στιλ, που δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε πουθενά αλλού, το Rat Wars είναι η μουσική που κάνει τον κόσμο γύρω να μπαίνει σε slow motion. Όταν ακούς το Rat Wars, είναι μόνο εσύ και αυτοί.
1.Sleep Token – Take Me Back to Eden
Για όσους δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να έχει συμβεί, οι Sleep Token κατέκτησαν το 2023 από την αρχή του. Αρχές Ιανουαρίου, ξεκινώντας να προοικονομούν το νέο δίσκο, κατάφεραν να κερδίσουν τόσο πολύ έδαφος, που από εκεί που έπαιζαν live με 500 άτομα το πολύ, έκαναν sold out το κλειστό Wembley του Λονδίνου, 12.500 άτομα δηλαδή, σε 10 μόλις λεπτά. Οι, ως επί το πλείστον, ανώνυμοι Sleep Token έχουν το Take Me Back to Eden να ευχαριστήσουν και όχι άδικα. Με φωνητικά που τα ζηλεύει και ο Hozier (δεν έχουν συγγένεια τελικά, διαπιστωμένο), έναν από τους καλύτερους drummers των τελευταίων ετών και με περίσσιο ταλέντο, το Take Me Back to Eden θα πείσει όποιον έχει καρδιά.
