Τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και όσο και να θέλουμε να το αποφύγουμε, φτάνει η στιγμή που θα πρέπει να πούμε αντίο και να μπει το φθινόπωρο. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος για ανησυχίες, μιας και έχουμε πάντα ένα soundtrack για ό,τι κάνουμε. Ακούσαμε πολλή μουσική και αυτό το καλοκαίρι κι έτσι έχουμε μία μεγάλη λίστα με τους καλύτερους δίσκους, καλύπτωντας έδαφος σχεδόν τριών μηνών. Επομένως, όσο πιο περιεκτικά γίνεται:
Foo Fighters – But Here We Are
Είναι περίεργο να μιλάμε για comeback όταν ο προηγούμενος δίσκος των Foo Fighters ήταν πριν περίπου 2 χρόνια, αλλά είναι ο πρώτος μετά τον θάνατο του Taylor Hawkins. Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους από το 2011 και μία ωδή στον αγαπημένο μουσικό.
Lil Uzi Vert – Pink Tape
Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πείσει ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι καλός. Λίγες φορές κάτι θα είναι τόσο fun και experimental, απλά και μόνο γιατί όλες οι πλευρές θέλουν να περάσουν καλά. Από τα πιο απρόσμενα -αλλά ταιριαστά- συμβάντα της χρονιάς είναι η συνεργασία με τους Bring Me The Horizon που χρειάστηκαν κυριολεκτικά εβδομάδες πριν συνειδητοποιήσω ότι ανήκει σε αυτόν το δίσκο και όχι στα επερχόμενα singles της μπάντας.
Squid – O Monolith
Ένα ατόφιο post – punk/alternative rock δημιουργεί μία ηχητική παλέτα που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί. Σημαντική πινελιά στον ήχο των Squid εδώ είναι οι στίχοι. Για πότε περνούν τα επαναλαμβανόμενα ακούσματα αυτού του δίσκου, δεν το καταλαβαίνουμε.
Swans – The Beggar
Swans και αποτυχία δεν πάνε μαζί. Εδώ δεν έχουμε κάτι για όποι@ θα ήθελε να ξεκινήσει και να εμβαθύνει στο συγκρότημα. Το The Beggar είναι πολύ αργό και βαρύ για κάτι τέτοιο. Τοποθετώντας το όμως κοντά στη μέχρι τώρα πορεία τους, όλα βγάζουν νόημα.
Geese – 3D Country
Από τους λίγους δίσκους που πρώτα σε ελκύει το εξώφυλλο κι έπειτα η μουσική. Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα να πειστώ από την αρχή, καθώς το indie folk δεν είναι πάντοτε το αγαπημένο μου. Όμως, το 3D Country τελικά με κέρδισε και ίσως τα πούμε μαζί και στο τέλος της χρονιάς.
Protomartyr – Formal Growth in the Desert
Θυμάστε όταν το post-punk ήταν goth; Αν όχι, οι Protomartyr θα σας το υπενθυμίσουν καθώς έχουμε ήδη υποψήφιο δίσκο της χρονιάς. Αυτό απλά, χωρίς πολλά πολλά.
Julie Byrne – The Greater Wings
Πιο πολύ pop παρά folk και γι’ αυτό το The Greater Wings με κέρδισε πιο εύκολα από τον νέο δίσκο των Geese. H Byrne με την αγγελική φωνή και αύρα της συνθέτει κάτι μαγικό.
PJ Harvey – I Inside the Old Year Dying
Εδώ μάλιστα, αυτό είναι ένα τρομερό και αναμενόμενο comeback. Η Harvey είναι πάντα ήταν ένα βήμα μπροστά, τόσο μουσικά όσο και στο στιλ της συνολικά. Σε αυτόν τον δίσκο είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Blur – The Ballad of Darren
Αυτό πάλι ήταν ένα απρόσμενο comeback. Μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενο μερικές φορές, αλλά αυτό δε χάλασε ποτέ κανέναν. Μετά από 8 χρόνια οι Blur επιστρέφουν, τώρα που η Βρετανική μουσική σκηνή τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.
מזמור (Mizmor) – Prosaic
Μαυρίλα, έρεβος και κάθε άλλη απόχρωση του σκότους γενικότερα. Όχι για όλ@, για γερά νεύρα και σίγουρα όχι για να εντρυφήσεις στη metal. Αν κάποι@ είναι πιο μυημέν@, θα κολλήσει με αυτόν το δίσκο.
Travis Scott – Utopia
Ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά με το Astroworld. Πέρασαν 5 χρόνια, αλλά άξιζαν την αναμονή και τον όποιο πειραματισμό που δοκίμασε ο καλλιτέχνης. Στην τελική, όλ@ ενδίδουμε σε λίγη καλή trap.
Gabriels – Angels & Queens
Από τις καλύτερες soul δημιουργίες των τελευταίων ετών είναι ένα ντεμπούτο. Με το πρώτο μέρος να έχει κυκλοφορήσει το 2022, οι Gabriels σφραγίζουν τη θέση τους στο μουσικό μας οργανόγραμμα. Gospel πινελιές όπως δεν τις έχετε ξανακούσει.
abriction – interstates
Η αλήθεια είναι ότι το blackgaze θα είναι για πάντα συνδεδεμένο σε πολλά μυαλά με τους Deafheaven. Απλά, από τη στιγμή που αυτοί δεν υποστηρίζουν πλέον αυτήν τη μουσική υποκατηγορία, πρέπει να ψάξουμε αλλού υποκατάστατα. Κάτι τέτοιο είναι και οι abriction, με λίγο παραπάνω σπαραγμό.
George Clanton – Ooh Rap I Ya
Ψυχεδέλεια στο έπακρο με αυτόν το δίσκο, τόσο μουσικά όσο ακόμα και με το εξώφυλλο. Αλλά μη σας τρομάζει κάτι τέτοιο. Πρόκειται ίσως για ό,τι πιο χαλαρωτικό υπάρχει στη λίστα αυτή.
Earl Sweatshirt & The Alchemist – Voir Dire
Τα surprise albums δε συμβαίνουν συχνά, αλλά όταν συμβαίνουν, είναι απίστευτα. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, λοιπόν, από την βόμβα που πέταξαν πριν από λίγες ημέρες δύο από τα καλύτερα ονόματα της σύγχρονης hip hop σκηνής.
Asia Menor – Enola Gay
Λίγο ακόμα post-punk, αυτή τη φορά παντρεμένο με shoegaze. Πολύ τυχαία ανακάλυψη ο εν λόγω δίσκος, ο οποίος σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα και είναι γεμάτος προσωπικότητα. Τα αγαπάμε αυτά τα τυχαία γενικά.
Hozier – Unreal Unearth
Τα είπαμε για το Unreal Uneaarth πρόσφατα. Ερωτευθείτε άφοβα.
Genesis Owusu – STRUGGLER
Γενικά είναι δύσκολο να ακολουθήσεις ένα αριστουργηματικό ντεμπούτο και δεν μπορείς ποτέ να γλιτώσεις τη σύγκριση, η οποία θα επανέρχεται πάντα σε αυτό. Ενώ το δεύτερο βήμα του Owusu είναι λίγο κατώτερο από το πρώτο, για το γεγονός της μαεστρίας του συνδυασμού τόσων ειδών όπως neosoul, dance – punk κλπ., αξίζει μία θέση στη λίστα.
Holding Absence – The Noble Art of Self Destruction
Τα τελευταία χρόνια η emo μουσική έχει αλλάξει χαρακτήρα σε σχέση με το πώς εκλαμβανόταν κάποτε. Ουσιαστικά, έχει πάει πιο κοντά σε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας ως post-hardcore και alternative rock. Αυτό που ήταν πάντα δηλαδή, απλά τώρα επιβεβαιώνεται. Ο νέος δίσκος των Holding Absence είναι ίσως ό,τι καλύτερο σε αυτό το είδος.
Jaimie Branch – Fly
Δε θα άφηνα αυτή τη λίστα χωρίς λίγη jazz. Θα το πάμε ένα βήμα πιο πέρα και θα πατήσουμε σε βήματα avant-garde jazz για να μη μείνουν και πολλά εγκεφαλικά κύτταρα στη θέση τους.
feeble little horse – Girl With Fish
Από τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι να ακούς noise pop με γυναικεία φωνητικά και να θυμάσαι γιατί ακούμε μουσική γενικότερα σαν άνθρωποι. Απόλυτα αναζωογονητικό και πρωτοποριακό σε στιγμές, είναι από τις καλύτερες μουσικές στιγμές φέτος.
Noname – Sundial
Είχαμε καιρό να προτείνουμε κάτι από female rap και θα το κάνουμε με το Sundial. Εδώ μπορεί η Αμερικανή καλλιτέχνιδα να προσεγγίζει το υλικό εκ του ασφαλούς και να ακούμε κάτι ήδη γνώριμο, το στιχουργικό περιεχόμενο όμως αφήνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στην αφροαμερικανική πολιτισμική κουλτούρα.
Blue Lake – Sun Arcs
Δίσκοι χωρίς φωνητικά παραπέμπουν πάντα σε soundtrack ταινιών και το Sun Arcs ενισχύει αυτό το συναίσθημα. Συγκεκριμένα, είναι το κατάλληλο χαλαρωτικό soundtrack για όλα εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα που μπορεί να είδαμε τον ήλιο να δύει.
Drab Majesty – An Object in Motion
Μία κλεψιά για να βάλουμε και ένα EP στο παιχνίδι, αυτό των Drab Majesty. Ωστόσο, το συγκεκριμένο διαρκεί πάνω από μισή ώρα, οπότε είμαστε εντάξει. Εκείνοι πάντα ήταν από τα καλύτερα δείγματα μίξης darkwave/goth rock/dream pop/shoegaze/indie (χωρίς υπερβολή, είναι όλα αυτά), επομένως και αυτό το EP δε μένει πίσω.
Youth Lagoon – Heaven Is A Junkyard
Κλείνουμε με το συγκινητικό και μελαγχολικό Heaven Is A Junkyard, το οποίο ρίχνει σχεδόν τελείως τους παλμούς και μας προσκαλεί να παραμείνουμε προσγειωμέν@ με αυτήν την ελαφριά και υπέροχη παραγωγή στον ήχο. Indie pop μόνο.
