Συντάκτρια: Γεωργία Λαδοπούλου
Ήρθε η ώρα για το πρώτο μουσικό best of του TFC Magazine. Σε μία περίοδο που το ιντερνετ κατακλύζεται από τις λεγόμενες “σκούπες” της χρονιάς, ήρθα κι εγώ με τη σειρά μου να σας παρουσιάσω τη λίστα την οποία κανείς δε ζήτησε! Μουσικά το κάθε είδος φέτος μπορούσε με το ζόρι να προσφέρει ένα Top 10 από μόνο του, πράγμα που σημαίνει ότι το 2018 ήταν λίγο υποτονικό. Όμως η λίστα του TFC περιλαμβάνει καλλιτέχνες από όλα τα μουσικά μήκη και πλάτη. Κάποιοι πιο γνωστοί, άλλοι πιο άσημοι που ίσως θα πρέπει να ψάξετε, κάποιοι πιο ακραίοι και κάποιοι πιο συνεσταλμένοι, αλλά όλοι αξίζουν την προσοχή μας. Διαβάστε και ακούστε, λοιπόν, και θα με θυμηθείτε.
25. Ghostemane – N/O/I/S/E: Μπαίνω κατευθείαν στα βαθιά με ένα όνομα που δε θα δεις σε καμία λίστα φέτος. Ο Ghoste γενικώς ραπάρει αλλά φέτος μας τα είπε λίγο διαφορετικά, συνδυάζοντας εξαιρετικά πολλά διαφορετικά είδη και στιλ στη μουσική του, αλλά κράτησε αυτό που τον ξεχωρίζει από την υπόλοιπη underground σκηνή.
24. Black Peaks – All That Devides: Βρετανικό progressive/post – rock με λίγες πινελιές κραυγών εδώθε και εκείθε που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν. Αγάπη μόνο για τα παιδιά αυτά.
23. Kamasi Washington – Heaven and Earth: Eν έτει 2018 ο Kamasi δείχνει το δρόμο πίσω στη jazz για τους παλιούς και διδάσκει στους καινούριους. Δεν χρειάζεται και πολύ ώρα να σας πείσει. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Fists Of Fury” θα νιώσετε την ανατριχίλα.
22. Blood Orange – Negro Swan: Αδυναμία μεγάλη ο Dev Hynes παιδιά –γνωστός με το ψευδώνυμο Blood Orange- και ειδικά όταν πρόκειται για alternative pop/psychedelic R&B, δικαίως βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις λίστες φέτος.
21. Boston Manor – Welcome To The Neighbourhood: Εδώ περνάμε σε ένα πιο προσωπικό entry, οι οποίο παίζουν μία μίξη emo rock με pop punk, η οποία είναι η επιτομή του easy listening. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην είναι μελωδικά ευχάριστο και εθιστικό.
20. Between The Buried And Me – Automata I/Automata II: Εδώ περνάμε λίγο σε πιο ακραία και “μεταλλικά” μονοπάτια. Οι Between The Buried And Me είναι η ήρεμη δύναμη του progressive metal και φέτος έκαναν την υπέρβαση κυκλοφορώντας δύο δίσκους λουκούμι με 4 μήνες διαφορά και είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Φτάνουν και αυτοί σε όρια jazz πού και πού αλλά δεν είναι για όλους.
19. Denzel Curry – TA13OO: Τύφλα να ‘χει ο Kendrick Lamar χωρίς καμία υπερβολή. Αγνό καλό παραδοσιακό hip hop. Λίγο experimental σε σημεία και γι’ αυτό το αγαπάμε.
18. IDLES – Joy As An Act Of Resistance: Εάν θελήσετε ποτέ να ξεφαντώσετε και να χορέψετε ασταμάτητα, βάλτε αυτόν το δίσκο να παίζει. Θα με θυμηθείτε.
17. Janelle Monáe – Dirty Computer: Το κορίτσι αποκάλυψη, το οποίο μπορεί να έχετε πετύχει και σε καμιά ταινία, καθώς ενεργοποιείται και σε εκείνον το χώρο, κυκλοφόρησε φέτος τον καλύτερο neo soul/pop δίσκο. Όλοι χρειαζόμαστε λίγη pop στη ζωή μας.
16. Polyphia – New Levels New Devils: Υπεροχότατο instrumental progressive rock που αν μπορούσε να μεταφερθεί σε εικόνα θα ήταν από εκείνα τα βιντεάκια με τα γεωμετρικά σχήματα που “χορεύουν”. Αυτό απλά.
15. CatPower – Wanderer: Αν αυτή η λίστα ήταν παλμογράφημα, εδώ θα ήταν που οι παλμοί θα έπεφταν κατακόρυφα. To πρώτο και τελευταίο lo-fi entry σε αυτήν τη “σκούπα”, γιατί όλοι χρειαζόμαστε μία κάλμα στη ζωή μας και η Charlyn μας τη δίνει απλόχερα.
14. Casey – Phosphenes: Μelodic hardcore από την Ουαλία, μπορεί να σε κάνουν να κλάψεις σε λίγα λεπτά ενώ παράλληλα χτυπιέσαι ανελέητα. Εμένα με έκαναν σίγουρα να κλάψω γιατί αποφάσισαν να το διαλύσουν. Πρέπει να σταματήσουν να διαλύονται οι αγαπημένες μου μπάντες.
13. Dödsrit – SpiritCrusher: Συγγνώμη, αλλά λίστα χωρίς black metal, δεν είναι για να την πάρεις στα σοβαρά. Σίγουρα όχι για πολλούς και σίγουρα μία μπάντα που είναι ακόμα στην αφάνεια. Τέτοια ντεμπούτα όμως, δεν είναι για να περνούν απαρατήρητα.
12. Robyn – Honey: Ελπίζω να μη σας έχασα μετά το προηγούμενο γι’ αυτό πάω και πάλι σε πιο fun μέρη με την πρέσβειρα του electropop, Robyn. Χωρίς πολλές σάλτσες, το “Honey” έχει κάτι για όλους και στο σύνολό του είναι διαμάντι.
11. Alice InChains – Rainier Fog: Γνωρίζω ότι πολλοί δεν έχουν πειστεί και αρνούνται να πειστούν από την ένταξη του William DuVall μετά το θάνατο του Layne Staley, και η αλήθεια είναι ότι άργησαν λίγο να “το βρουν”. Το βρήκαν όμως πριν 2-3 κυκλοφορίες, και φέτος έδειξαν ότι περνούν την καλύτερή τους φάση. Το grunge ζει φίλοι.
10. Florence & The Machine – High As Hope: Παιδιά, η Florence είναι ο λόγος που έχω πορτοκαλί μαλλιά. Υποκειμενικά, κάθε χρονιά που βγάζει δίσκο, αυτός θα είναι ανάμεσα στους καλύτερους για μένα. Αντικειμενικά, θα είναι σε μία τέτοια θέση.
9. Post Malone – Beerpongs & Bentleys: Δε νομίζω να χρειάζεται συστάσεις το παιδί. Το 2018 ήταν η χρονιά του και μέχρι και κάτι δύσπιστους σαν εμένα κατάφερε να κερδίσει.
8. The Story So Far – Proper Dose: Το pop punk βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο πλέον και το καλό pop punk σε έλλειψη. Από τις πιο γλυκές στιγμές του 2018.
7. Nine Inch Nails – Bad Witch: Οι Nine Inch Nails είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα στον πλανήτη και η φετινή τους επιστροφή μου έφερε –να το πω ελαφρά- ταράκουλο. Με πονάει που δεν τους βάζω πιο ψηλά, αλλά πρέπει να είμαι αντικειμενική. Κάπως.
6. BROCKHAMPTON – iridescence: Γράψαμε και πρόσφατα άρθρο για δαύτους. Εάν είναι να συγκρατήσετε μία μπάντα από αυτήν τη λίστα, ας είναι αυτή.
5. Behemoth – I Loved You At Your Darkest: Βαραίνει και πάλι το σκηνικό και πάμε σε death metal μέρη από την καλύτερη μπάντα του είδους. Σε αντίθεση με προηγούμενες κυκλοφορίες τους, οι Behemoth έβαλαν λίγο νερό στο κρασί τους και είναι ενδεχομένως προσβάσιμοι σε περισσότερο κοινό, χωρίς όμως να χάσουν απολύτως τίποτα.
4. Thom Yorke – Suspiria OST: Δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις εδώ. Χωρίς ακόμα να έχω δει την ταινία βέβαια, μου αρκεί να ακούω αυτό το soundtrack μέχρι να σταματήσει ο χρόνος.
3. Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino: Οι Arctic Monkeys φέτος άλλαξαν τα χρώματά τους, ξέφυγαν από τη ρετσινιά του boyband που λανθασμένα τους είχε κολληθεί μετά τον πάταγο του “Do I Wanna Know?”, έκαναν εμάς τους παλιούς να ξαναπιστέψουμε σε αυτούς και επανήλθαν πάλι στους δικούς τους ρυθμούς. Καμία σχέση με το παρελθόν τους μεν, καλοδεχούμενο και αξιόλογο δε.
2. Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love: Οι Deafheaven είναι πονεμένη ιστορία γιατί κυρίως κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει πόσα μουσικά είδη έχουν παντρέψει. Γενικά, ανήκουν στην πολύ ευρεία κατηγορία του metal, οπότε θα μείνω εκεί. Για όσους δεν μπορούν το είδος, μπορείτε απλά να ακούσετε το “Night People”. Αρκεί.
Honourable mentions: Joji – Ballads 1, Lenny Kravitz – Raise Vibration, DON BROCO – Technology, The 1975 – A Brief Iquiriy Into Online Relationships, Albert Hammond Jr. – Francis Trouble
- Architects – Holy Hell: Δαγκωτό.
