Συντάκτρια: Βασιλική Κατίδου
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ατμόσφαιρα λίγο πνιγηρή και καιρός κλασικά άστατος, ώστε να θυμίζει την σημασία της ημέρας…μην μπω σε λεπτομέρειες, κάθε χρόνο τα ίδια ακούς. Ωστόσο, με διέπει μια διάθεση να σου μιλήσω για κάτι λίγο πιο χαρμόσυνο, λίγο πιο δυναμικό, μη-cliché, με έμφαση στο θάρρος και την προσπάθεια. Βέβαια, όσο περνάει η ώρα και το σκέφτομαι καλύτερα, κάποιες ομοιότητες περί struggle και προσωπικού Γολγοθά υπάρχουν -oh, well, nevermind. Η ταινία της εβδομάδας είναι το Joy, με πρωταγωνίστρια την γνωστότατη Jennifer Lawrence -άντε πάλι- και το άλλο της κινηματογραφικό μισό, aka Bradley Cooper. Θυμάσαι το Silver Linings Playbook φαντάζομαι, όπως και θυμάσαι το Oscar που τσίμπησε η αγαπημένη Jennifer τότε -αν πάλι σου ‘ρχεται και η μικρή τούμπα της στην απονομή, she will never live that down και το ξέρουμε όλοι.
Η πλοκή της ταινίας είναι η εξής : η Joy, που συγκατοικεί με τόσα άτομα που έχω χάσει το μέτρημα -από την μαμά της, την γιαγιά της και τα παιδιά της μέχρι τον πρώην άνδρα της- είναι μια γυναίκα με πολλές υποχρεώσεις και ένα σπάνιο ταλέντο στο να εφευρίσκει χρήσιμα πράγματα. Προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα μέσα σε ένα σπίτι με εντάσεις, μισώντας την δουλειά της και -γενικά μιλώντας- παγιδευμένη σε μια καθημερινότητα μακριά από αυτό που ονειρεύτηκε, της έρχεται ξαφνικά μια πολύ καλή ιδέα. Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε τις “μαγικές” σφουγγαρίστρες που δημιούργησε η Joy; Ναι, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο: ο δρόμος προς την επιτυχία είναι μακρύς, δύσκολος και γεμάτος αγκάθια -πόσο μάλλον, όταν αυτά είναι οικογενειακής προέλευσης.
Όταν αποφάσισα να πρωτοδώ την ταινία, είχα μια επιφύλαξη όσον αφορά το θέμα: τι με νοιάζει εμένα πως έκανε λεφτά μια γυναίκα πουλώντας βελτιωμένες σφουγγαρίστρες; Όταν η Jennifer Lawrence ήταν ξανά υποψήφια για Α’ Γυναικείο, θεώρησα πάλι ότι, εντάξει, είναι λιγάκι βύσμα. Άπιστος Θωμάς -what ‘s up, Easter reference??? – το παραδέχομαι και, παρά το ότι η ταινία είχε εντυπωσιακό βάθος σε ερμηνείες και storyline, αυτό που περίμενα το είδα. Ναι, αλλά είδα και πολλά άλλα που με τρόμαξαν – όχι με την καθιερωμένη έννοια, αλλά με αυτήν του πόσο ρεαλιστικά μπορεί να είναι εν τέλει τα εμπόδια, σε σημείο που κι εσύ ως θεατής υιοθετείς τους προβληματισμούς της.
Πρώτο issue που θίγει η ταινία -και αναμενόμενο- είναι η δύναμη που μπορεί να χρειαστεί κάποιος για να υπερβεί το οποιοδήποτε εμπόδιο. Αν, όμως, μια φορά έχεις δει εμπόδια μπροστά σου, εδώ θα δεις τα δεκαπλάσια -όταν η αμφισβήτηση ξεκινάει από το ίδιο σου το σπίτι, σκέψου πόσο περισσότερο εντείνεται όταν βγαίνεις τελικά έξω απ’ την πόρτα. Η ένταση με την οποία η Joy πιστεύει στα σχέδιά της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, ενώ η προσπάθεια που καταβάλλει -ξανά και ξανά και ξανά- σε κάνει να αισθανθείς λίγος σε σχέση με αυτά που έχεις εσύ καταφέρει . Ωστόσο, προβληματίζομαι: είναι το strength of character που την κάνει έτσι ή το γεγονός ότι, χωρίς αυτό, η ζωή της δεν θα αποκτήσει ποτέ νόημα; Είναι πραγματική υπέρβαση ή η συνειδητοποίηση ότι απλούστατα είναι η μόνη επιλογή για μια ζωή όσο πιο κοντά στο νεανικό όνειρο και σε αυτά που στερήθηκε νεότερη;
Δεύτερο issue που πραγματικά με άγγιξε είναι το moral value των ανθρώπων που αποκαλούνται οικογένειά σου. Στην ταινία, ανάμεσα στους πάμπολλους εχθρούς και εμπόδια που παρουσιάζονται, ένα από αυτά είναι μέλη της οικογένειάς της. Το ξέρω ότι καμία οικογένεια δεν είναι ιδεατή, όλες έχουν θέματα και -προφανέστατα- grass is always greenner on the other side. Πόσο άσχημος, ωστόσο, μπορείς να είσαι ως άνθρωπος για να θέλεις να εμπορευτείς, να καπηλευτείς την επιτυχία ενός ατόμου που σε συνδέουν δεσμοί αίματος μαζί του; Το ξέρω, πάλι, ακούγομαι λίγο αφελής και άπειρη όσον αφορά την ζωή -still, δεν θα έπρεπε να μας αηδιάζει σαν κοινωνία αυτό το φαινόμενο; Πώς είναι δυνατόν ένας δικός σου άνθρωπος να θέλει να σε αδικήσει; Συνεπώς, εγώ αναρωτιέμαι: ok, να επιλέγεις εσύ την οικογένεια που θες και όχι αυτή που σου δόθηκε, αλλά, θα έπρεπε αυτό να είναι κανόνας ή εξαίρεση;
Κλείνοντας, λοιπόν:
Πόσα άλλα θέματα θα μπορούσα να σου αναφέρω -τις σχέσεις με τους γονείς, το κατά πόσο αξίζει να θυσιάζεσαι ή όχι γιατί αυτοί υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι αδύναμοι, ακόμα και να σχολιάσω τον αδυσώπητο ανταγωνισμό που φέρνει τα ένστικτα της επιβίωσης στην επιφάνεια. Στον όλο ρεαλισμό, να τονίσω και το γεγονός ότι η Joy δεν έχει μόνο κακουχίες, αλλά και ευκαιρίες. Το πώς τις αξιοποιεί είναι και αυτό που την κάνει ιδιαίτερη, κι αν κάνει κάποιο λάθος σίγουρα βρίσκει και τον τρόπο να το διαχειριστεί στην πορεία. Κλείνω με αυτό: είναι πραγματικό θάρρος να κυνηγάς την αλλαγή ή απλά είναι το αδιέξοδο της ζωής σου που σε οδηγεί πεισματικά να την κατορθώσεις, κι ας κινδυνεύεις να καταλήξεις χειρότερα από πριν; Ή μήπως το να διώξεις από την ζωή σου τα τοξικά άτομα, ακόμα και αν αυτά λέγονται οικογένειά σου, είναι το πραγματικό θάρρος τελικά;
