Συντάκτρια: Βασιλική Κατίδου
Αγαπημένε μου αναγνώστη, γεια σου και πάλι γεια σου. Παρασκευή σήμερα, η μέρα των ταινιών, όπως μπορεί να θυμάσαι, και θα ασχοληθώ με κάτι εξωπραγματικό, καταπληκτικό…το λες και αποκαλυπτικό! Χα-χα, αστειάκι -γέλα όμως- και πιθανότατα να κατάλαβες ότι θα θίξω σήμερα το universe της Marvel και, απολύτως συγκεκριμένα, το σύμπαν των X-men. Ομολογώ ότι οι X-Men είναι μια πλευρά της Marvel που μικρή υπεραγαπούσα, και ο λόγος προφανής -τι πιο cool από το να προκαλείς κεραυνούς, να βγάζεις laser από τα μάτια σου ή να είσαι μια γαμάτη τύπισσα με psychic powers που σφάζονται στα πόδια σου παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά; Αν δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι, ο Αλέξανδρος φρόντισε για σένα -βλέπε Οδηγός Επιβίωσης: X-Men. Ξέρεις δεν ξέρεις, συνέχισε να διαβάζεις. Σου λέω, επιμένω.
Η ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας -το τρίτο part από μια τριλογία prequel που σκοπό έχει να αποκαλύψει τι ακριβώς παίχτηκε πριν ξεκινήσει το main plot των X-men – είναι η εξής: ο πρώτος-πρώτος μεταλλαγμένος που δημιουργήθηκε ποτέ, ξυπνάει από τον, πολλών αιώνων, λήθαργό του και μάντεψε τι θέλει; Ναι, κλασσικός bad guy, θέλει να κυριαρχήσει τον κόσμο και να κάνει τα πάντα να δουλεύουν καθ’ εικόνα και ομοίωσή του. Δυστυχώς για αυτόν, οι X-men -ή έστω αυτοί που δεν συμφωνούν με το σατανικό του σχέδιο-είναι εκεί για να τον σταματήσουν. Συνεπώς, πάνω κάτω ξέρεις τι να περιμένεις: πολλά εφέ, ψιλοκωμικές σκηνές, Jennifer Lawrence και Michael Fassbender -κούκλε James McAvoy δεν σε ξέχασα, ξέρεις πόσο σε “εκτιμώ”- , δράση και διαλόγους με ύφος λιγάκι βαρυσήμαντο, που βέβαια πλέον είναι ολίγον τι συνηθισμένοι και αναμενόμενοι.
Το σύμπαν των X-Men βασίζεται -και πάντα θα βασίζεται- στην φοβία/άρνηση του ανθρώπου να δεχτεί να συμβιώσει με κάτι διαφορετικό. Όταν ο γείτονάς σου, π.χ. μπορεί να βγάζει φλόγες από τα χέρια του και ξέρεις ότι πού και πού τον πιάνουν τα νευρά του, το να μην θεωρήσεις ότι κινδυνεύει η ζωή σου σε καθημερινό επίπεδο είναι λιγάκι ακατόρθωτο. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά αυτά που κάνουν τους μεταλλαγμένους να διαφέρουν τόσο πολύ από τους normal ανθρώπους δεν αναιρούν τα υπόλοιπα που τους ενώνουν: η ίδια ανάγκη για μόρφωση, η αίσθηση του ότι δεν ανήκεις πουθενά, η απεγνωσμένη ανάγκη να βρεις την ταυτότητά σου είναι στοιχεία κοινά. Βάλε στην εξίσωση υπερδυνάμεις και μια συνήθως μεγάλη έλλειψη γνώσης να τις διαχειριστείς και έχεις στα χέρια σου μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί -το σύμπαν των X-men, άλλωστε, στοχεύει να καταδείξει τον ρατσισμό απέναντι στο διαφορετικό μαζί με moral isssues που καταφέρνουν εν τέλει να το κάνουν τόσο awesome.
Αν παρατήρησες κι εσύ ότι η ανθρώπινη φύση φαίνεται να είναι καταδικασμένη σε μια ατέρμονη επανάληψη ίδιων συμπεριφορών, παρά τα εκάστοτε άλματα στην σκέψη με τον χρόνο, τότε μάλλον πρέπει να ανησυχήσουμε όλοι μαζί για τη μοίρα μας. Μήπως τότε, το επόμενο άλμα θα έπρεπε να είναι ένα είδος ελέγχου, ώστε ο πιο ισχυρός να επιβάλλει τους κανόνες που θα μας βγάλουν απ’ το loop των σφαλμάτων; Είναι, όντως, η ειρήνη μεταξύ μας η λύση ή χρειάζονται δραστικά μέτρα για να απαλλαχθεί επιτέλους η κοινωνία από τα ίδια λάθη; Να ξέρεις, διαφωνώ και ελπίζω για το καλύτερο, καμία μορφή καταπίεσης δεν θα μπορέσει να υπερνικήσει το “πνεύμα” του ανθρώπου. Ακόμα και οι ακραίες περιπτώσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν ότι βαδίζεις σωστά -όσο μπορείς να διαφωνείς με ικανοποιητικά επιχειρήματα σε τέτοιες προτάσεις καταπάτησης των δικαιωμάτων σου, να ξέρεις ότι το Doomsday αργεί, κι ας παλεύουν συνεχώς να στο επιβάλλουν.
Πότε όμως η επιχειρηματολογία δεν αρκεί; Σε σκηνή μέσα στην ταινία, το να ζεις με υπομονή και κατανόηση στην ανθρώπινη ξενοφοβία καταλήγει να γυρνάει πίσω boomerang. Υπάρχει, άραγε, κάποιο μέτρο, κάποιος τρόπος να ξέρεις πότε οφείλεις να ξεπεράσεις τα όρια, να εκδικηθείς, να τιμωρήσεις αυτούς που σου έκλεψαν αυτό που αγαπούσες περισσότερο; Όλα μοιάζουν γκρίζα στον κόσμο των X-Men και έτσι πρέπει -υπάρχει το σωστό και το λάθος, αλλά υπάρχει και η διαφορετική ερμηνεία, αναλόγως την πλευρά που υποστηρίζεις. Αν νομίζεις ότι τέτοιες ταινίες δεν βασίζονται σε κρίσιμα ζητήματα ηθικής, κάνεις ένα μικρό λάθος: μπορεί στην εκτέλεση τους να πασαλείβουν τέτοια θέματα και να εστιάζουν στον εντυπωσιασμό, αλλά, τα ηθικά θεμέλια τους είναι πιο βαθιά απ’ όσο τα κάνουν να φαίνονται.
Μην με παρεξηγήσεις, κι εγώ άμα δω X-Men ή γενικώς Marvel πιο πολύ θα θαυμάσω το κορμί του Chris Evans παρά θα κάτσω να συζητήσω κατά πόσο οι υπερήρωες οφείλουν να προστατεύουν ή όχι τον κόσμο, σε ένα φανταστικό σενάριο. Επίσης, θα χαρώ λιγάκι μόνη μου όταν παρατηρήσω ότι παίζει άτομο από το GoT στην ταινία -καλά, πλέον είναι τόσο διάσημο που κάποιος θα το γνώριζε standard πριν από μένα- ή θα ψιλοσυγκινηθώ όταν θυμηθώ ότι ο Fassbender είναι πρωταγωνιστής στο film adaptation του Assassin’s creed. Ωστόσο, αναγνωρίζω στο X-men universe κάτι που ανέκαθεν μου προκαλούσε και λίγο προβληματισμό πέρα από απλό ενθουσιασμό. Διότι, πώς θα φαινόταν, άραγε, στον άνθρωπο αν ξαφνικά έπρεπε να ζήσει με την ζωντανή απόδειξη ότι δεν είναι πλέον το πιο εξελιγμένο ον στον πλανήτη;
