Ο Νικόλας Χαλκιαδάκης είναι το πρόσωπο-έκπληξη στον χώρο της υποκριτικής. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει καταφέρει ήδη να επισφραγίσει την παρουσία του τόσο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Αγαπά τη φύση και τα ταξίδια, είναι λάτρης του αθλητισμού, αλλά το πάθος του ήταν και παραμένει η υποκριτική. Συζητήσαμε μαζί του για την επαγγελματική του πορεία μέχρι σήμερα, αλλά και για όλα όσα σχεδιάζει και ονειρεύεται για το μέλλον.
Νικόλα, πες μας λίγα λόγια για σένα. Πώς ήρθε στη ζωή σου η υποκριτική;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη. Αγαπώ τα ταξίδια, την θάλασσα και τις γάτες. Για πολλά χρόνια το κύριό μου μέλημα και ενασχόληση ήταν ο αθλητισμός. Αργότερα, μέσα από μία σειρά συγκυριών, ήρθε στη ζωή μου το θέατρο και από τότε δεν κοίταξα ποτέ πίσω.
Η υποκριτική είναι κάτι που το ονειρευόσουν μικρός ή στην πορεία δοκιμάζοντας και αλλά πράγματα είπες ότι εδώ «ανήκεις»;
Πάντα με εξίταρε το σινεμά και πάντα με γοήτευε το θέατρο, αλλά δεν με θυμάμαι ποτέ να λέω ότι θα γίνω ηθοποιός. Ονειρευόμουν να βρίσκομαι σε ένα δημιουργικό περιβάλλον που θα μου επέτρεπε να εκφράζομαι και να συναναστρέφομαι ανθρώπους με κοινή αισθητική και αξίες. Δεν ήξερα τι θα είναι αυτό ή πώς θα το βρω, αλλά ήξερα ότι το θέλω. Πέρασα από διάφορα στάδια μέχρι να το ανακαλύψω, αλλά ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί έμαθα πολλά πράγματα για μένα στην πορεία. Εν τέλει, η υποκριτική ήρθε πολύ ομαλά στη ζωή μου και πλέον αδυνατώ να την σκεφτώ χωρίς αυτή.
Πώς είναι η ζωή στην Αθήνα για έναν άνθρωπο που δε μεγάλωσε εκεί αλλά αναζητά σε αυτή την πόλη την επαγγελματική του στέγη; Θα ήθελες να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις αυτό που αγαπάς και μακριά από την Αθήνα;
Η Αθήνα δεν είναι και η πιο φιλόξενη πόλη στο κόσμο, ας μην κοροϊδευόμαστε. Στα χρόνια που ζω εδώ, δε θα σου κρύψω ότι μου έχουν λείψει πράγματα που είχα συνηθίσει να έχω όταν ζούσα αλλού. Έχω ανάγκη την επαφή με τη φύση και δυστυχώς είναι είδος προς εξαφάνιση, ειδικά στο κέντρο. Επομένως, από αυτήν την άποψη δεν είναι ιδανική. Ως ηθοποιός όμως, είναι κάπως μονόδρομος η Αθήνα, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των τηλεοπτικών και θεατρικών παραγωγών λαμβάνουν χώρα εδώ. Προσπαθώ, λοιπόν, να επικεντρώνομαι στα καλά της πόλης και να μην αφήνω τα όποια αρνητικά να με επηρεάζουν και να με απομακρύνουν από τους στόχους μου.
Η πρώτη σου εμφάνιση στον κινηματογράφο, αν δεν κάνω λάθος, ήρθε με τη συμμετοχή σου στο Τρίγωνο της Θλίψης του Ρούμπεν Έστλουντ. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία του να συμμετέχεις σε μία διεθνή παραγωγή στην Ελλάδα;
Δεν κάνεις λάθος. Όχι μόνο ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στον κινηματογράφο, αλλά και το πρώτο μου επαγγελματικό γύρισμα γενικά. Τα πρώτα μου χρήματα ως ηθοποιός. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, έχει μία ιδιαίτερη θέση στις επαγγελματικές μου αναμνήσεις.
Ο ρόλος μου στην ταινία είναι πολύ μικρός, αλλά μόνο το ότι ήμουν στο σετ του Έστλουντ για κάποιες μέρες, ήταν από μόνο του μία εμπειρία, η οποία με ώθησε στο να θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά και να βρίσκομαι σε γύρισμα όσο πιο συχνά μπορώ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει πάρει δύο χρυσούς φοίνικες και ήταν υποψήφιος για Όσκαρ. Μεγάλο σχολείο ο Σουηδός.
Παρατηρώ ότι οι έως τώρα δουλειές σου στην τηλεόραση, όπως το Κάνε ότι Κοιμάσαι ή οι Καρτ Ποστάλ, είναι δουλειές που θυμίζουν αρκετά το περιεχόμενο των streaming πλατφορμών του εξωτερικού. Εσύ σαν Νικόλας έχεις σκεφτεί ότι κάποια στιγμή θα μπορούσες να κυνηγήσεις το όνειρό σου στο εξωτερικό; Ή προτιμάς να στηρίξεις την ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία που φαίνεται να παίρνει τα πάνω της τα τελευταία χρόνια;
Όντως, είχα την τύχη να βρεθώ σε δουλειές οι οποίες μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια ξένες παραγωγές και να μη φοβηθούν τίποτα. Και γενικά, η ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία τα τελευταία χρόνια έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη και το γεγονός ότι υπάρχουν ελληνικά project που βρίσκουν τον δρόμο τους και στη διεθνή αγορά είναι πολύ ελπιδοφόρο.
Αλλά για να σου απαντήσω, δεν πιστεύω πως πλέον είναι ή το ένα ή το άλλο. Δηλαδή ή μένω στην Ελλάδα ή πάω στο L.A για το «όνειρο». Ευτυχώς, είναι μία ευέλικτη δουλειά η οποία σου επιτρέπει να τα συνδυάζεις, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Για μένα αυτό θα ήταν και το ιδανικό σενάριο. Να μπορώ να συμμετέχω τόσο σε εγχώριες, όσο και σε ξένες παραγωγές. Βέβαια, θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να «περάσω τα σύνορα» με μία homemade παραγωγή.
Κάνεις θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Θα μπορούσες να μου περιγράψεις με μια λέξη καθένα από τα παραπάνω;
Η αμεσότητα είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για το θέατρο. Αυτή η αίσθηση του ζωντανού που δεν περιγράφεται. Το να δημιουργείται κάτι εκείνη την στιγμή και την επόμενη να μην υπάρχει.
Για τον κινηματογράφο θα σου πω τη λέξη διαχρονικότητα. Με γοητεύει το ότι μπορώ να δω μία ταινία του ’40, όλοι της οι συντελεστές δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, αλλά το έργο τους παραμένει ανεξίτηλο τόσα χρόνια μετά.
Αν έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη την τηλεόραση, αυτή θα ήταν η αδρεναλίνη. Γρήγοροι ρυθμοί, που σε κρατάνε σε μία εγρήγορση η οποία εμένα μου ταιριάζει.
Πώς σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου, όταν δεν βρίσκεσαι σε γυρίσματα ή πρόβες;
Αυτή την περίοδο, βλέποντας Ολυμπιακούς αγώνες και τρώγοντας παγωτό κάτω από το κλιματιστικό. Γενικά, μου αρέσει να αθλούμαι, να παίζω επιτραπέζια με φίλους και να πηγαίνω σινεμά στον ελεύθερο μου χρόνο.
Τι πιστεύεις ότι αποκόμισες περισσότερο από την περασμένη τηλεοπτική σεζόν;
Από κάθε τηλεοπτική σεζόν νιώθω πως βγαίνω πιο ώριμος και γεμάτος με νέες εμπειρίες. Βέβαια, όταν τελειώνει μια σειρά έχω και ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Από τη μία υπάρχει η στεναχώρια για έναν κύκλο που έκλεισε και από την άλλη ανυπομονησία για το τι θα φέρει το μέλλον. Φέτος αποκόμισα πολύ ωραίες εμπειρίες, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο και γνώρισα ανθρώπους μπροστά και πίσω από τις κάμερες που θα χαρώ πολύ να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας.
Ξέρω ότι ίσως σε πετυχαίνω εν μέσω ή εν όψει διακοπών αλλά αναρωτιέμαι τι πλάνα έχεις από τον Σεπτέμβριο; Υπάρχει κάτι που μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;
Με πετυχαίνεις εν όψει διακοπών, τις οποίες περιμένω πώς και πώς, αλλά παράλληλα μπορώ να σου πω ότι έχω ξεκινήσει γυρίσματα για μία σειρά που θα προβληθεί από τη νέα σεζόν.
Φωτογραφία κειμένου: @alexandrinesnd
4
