Ένας από τους καλλιτέχνες που προσπαθεί και αυτός να ερμηνεύσει την κοινωνική απομόνωση, είναι ο Nick Cave.
Tον Σεπτέμβριο του 2018, ξεκίνησε τη λειτουργία του μία ιστοσελίδα με το όνομα The Red Hand Files. Η ιστοσελίδα αυτή έχει το ρόλο μιας πλατφόρμας άμεσης επικοινωνίας με τον Nick Cave. Δίνει έτσι τη δυνατότητα στον οποιοδήποτε να υποβάλλει κάποιο ερώτημα, σχετικό ή άσχετο με την δουλειά του, αλλά και για τα δρώμενα γύρω μας. Σαφώς και ερωτήσεις σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας από μεριάς του δεν μπορούσαν να λείπουν. Συγκεκριμένα, ο Cave συγκέντρωσε 3 ερωτήματα σχετικά με την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε, τα οποία είναι:
- Ποια είναι τα πλάνα σας για την πανδημία του κορονοϊού; Τι σκοπεύετε να κάνετε για να γεμίσετε το χρόνο; Κάποια solo παράσταση στο πιάνο;
- Έχετε σκεφτεί εσείς και το συγκρότημα να κάνετε κάποια συναυλία σε ζωντανή μετάδοση κάποια στιγμή; Θα βοηθούσε πολύ τον κόσμο να νιώσει ενωμένος αυτή την ώρα.
- Τι κάνει ένας άνθρωπος που δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργικός στην απομόνωση; Δεν έχω ιδέα.
Συνδέοντας όλα αυτά τα ερωτήματα, ο Nick Cave πολύ όμορφα και απλά απάντησε:
Η απάντησή μου σε μία κρίση, πάντα ήταν να δημιουργώ. Η παρόρμηση αυτή με έχει σώσει πολλές φορές. Όταν τα πράγματα γίνονταν άσχημα σχεδίαζα μία περιοδεία ή έγραφα ένα βιβλίο ή έναν δίσκο. Κρυβόμουν μέσα στη δουλειά μου και προσπαθούσα να μείνω ένα βήμα μπροστά από ότι ήταν αυτό που με κυνηγούσε. Οπότε, όταν έγινε ξεκάθαρο ότι η Ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Bad Seeds θα ακυρωθεί και θα είχα τουλάχιστον 3 μήνες ξαφνικού ελεύθερου χρόνου, το μυαλό μου άρχισε να καταβάλλεται από ιδέες για το πώς να γεμίσω το κενό.
Σε μία βίντεο κλήση με την ομάδα μου, είπαμε κάποιες ιδέες όπως μετάδοση συναυλίας, άλμπουμ απομόνωσης, το γράψιμο ενός ηλεκτρονικού κορονο-ημερολογίου, ένα προφητικό σενάριο ταινίας, να δημιουργήσω μία playlist στο Spotify, ένα διαδικτυακό club βιβλίων, να απαντήσω ερωτήσεις στο Red Hand Files σε ζωντανή μετάδοση, να κάνω ένα μάθημα σύνθεσης μουσικής ή ένα πρόγραμμα μαγειρικής κλπ. Όλα με στόχο να κρατήσω τη δική μου δημιουργικότητα σε εγρήγορση και να δώσω στους fans μου κάτι να κάνουν.
Εκείνη τη νύχτα, όπως σκεφτόμουν αυτές τις ιδέες, ξεκίνησα να σκέφτομαι τι είχα κάνει τους τελευταίους 3 μήνες. Δούλεψα με τον Warren (Ellis) και τη συμφωνική ορχήστρα του Σίδνεϊ, σχεδίασα και έβαλα μπρος την εξαιρετικά περίπλοκη έκθεσή μου με την Βασιλική Δανέζικη Βιβλιοθήκη, συνέθεσα το βιβλίο “Stranger Than Kindness”, δούλεψα σε μία ενημερωμένη έκδοση των συνολικών στίχων μου, έφτιαξα το show για την περιοδεία μου (η οποία θα είναι συναρπαστική, αν ποτέ γίνει!), δούλεψα σε ένα δεύτερο δίσκο με σπάνια κομμάτια και φυσικά, διάβασα και έγραψα για το Red Hand Files. Όπως καθόμουν εκεί στο κρεβάτι και συλλογιζόμουν, μία ακόμα σκέψη εμφανίστηκε, ξεκάθαρη και έξοχη και ανθρώπινη.
Γιατί είναι αυτή η ώρα να γίνουμε δημιουργικοί;
Μαζί έχουμε κάνει ένα βήμα στην ιστορία και τώρα ζούμε ένα πρωτοφανές γεγονός στις ζωές μας. Κάθε μέρα τα νέα μας ζαλίζουν με πληροφορίες που δεν είχαμε διανοηθεί μερικές βδομάδες πριν. Αυτό που μας τρέλανε και μας χώριζε ένα μήνα πριν, φαίνεται, στην καλύτερη, ως μια ντροπή μιας ανενεργής και προνομιούχας εποχής. Έχουμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες μιας καταστροφής που τη βλέπουμε να ξεδιπλώνεται από μέσα προς τα έξω. Είμαστε αναγκασμένοι να απομονωθούμε, να είμαστε σε εγρήγορση, να είμαστε ήσυχοι, να δούμε και να συλλογιστούμε την πιθανή ενδόρρηξη του πολιτισμού μας σε πραγματικό χρόνο. Όταν τελικά τη βγάλουμε καθαρή από αυτή τη στιγμή, θα έχουμε ανακαλύψει πράγματα για τους ηγέτες μας, τα κοινωνικά μας συστήματα, τους φίλους, τους εχθρούς και κυρίως τους εαυτούς μας. Θα ξέρουμε κάτι από την αντοχή μας, την ικανότητά μας για συγχώρεση και την κοινή μας ευαισθησία.
Ίσως είναι μία στιγμή να δώσουμε προσοχή, να είμαστε προσεκτικοί, να είμαστε παρατηρητικοί.
Ως καλλιτέχνης, μοιάζει απρεπές να χάσω αυτήν την εξωπραγματική στιγμή. Ξαφνικά, το να γράφεις ένα μυθιστόρημα ή ένα σενάριο ή μια σειρά από τραγούδια, μοιάζουν σαν πολυτέλειες μίας παλιάς εποχής. Για μένα, αυτή δεν είναι μια στιγμή να καλυφθείς με δημιουργικότητα. Είναι μία στιγμή να καθίσεις πίσω και να χρησιμοποιήσεις αυτήν την ευκαιρία ώστε να συλλογιστείς ακριβώς ποια είναι η λειτουργία μας . Για ποιον λόγο εμείς, οι καλλιτέχνες, υπάρχουμε.
Υπάρχουν κι άλλες μορφές αλληλεπίδρασης, ανοιχτές σε όλους μας. Ένα email σε έναν μακρινό φίλο, ένα τηλεφώνημα σε ένα γονιό ή στα αδέρφια μας, μία ευγενική λέξη σε έναν γείτονα, μία προσευχή για όλους όσους δουλεύουν στην πρώτη γραμμή. Αυτές οι απλές κινήσεις μπορούν να φέρουν τον κόσμο πιο κοντά. Ρίχνοντας αχτίδες αγάπης εδώ κι εκεί, που στην τελική μας συνδέουν όλους, ώστε όταν αναδυθούμε, να είμαστε ενωμένοι από τον οίκτο, την ταπεινότητα και μία μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Ίσως όλοι δουν τον κόσμο μέσα από διαφορετικά μάτια, με μία αφυπνισμένη λατρεία για το λαμπρό πράγμα που είναι.
Αυτό θα μπορούσε, πράγματι, να είναι η πιο αληθινά δημιουργική εργασία όλων.
