Αν γυρίσω λίγο πίσω τον χρόνο, τότε που έμαθα πρώτη φορά το όνομα του Wim Wenders, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα καθόμουν μια μέρα του Ιουνίου 5-6 θέσεις παραδίπλα του και θα βλέπουμε την ίδια ταινία στο ίδιο μέρος. Στο φεστιβάλ Il Cinema Ritrovato της Μπολόνια, ο Wim Wenders ήταν καλεσμένος για να προλογίσει τη βουβή ταινία Dragnet Girl του Yasujirō Ozu, αλλά και για να μας αφιερώσει μία ώρα από τον χρόνο του και να μας πει για τη ζωή του έως σήμερα.
Γεννημένος το 1945 στο Ντίσελντορφ, ο Wim Wenders ξεκινά την ακαδημαϊκή του «καριέρα» ως φυσικός, κάτι που φυσικά δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Καταπιάνεται για λίγο με τη φιλοσοφία, όμως, η έμφυτη τάση του για τη ζωγραφική τον πηγαίνει μέχρι το Παρίσι. Εκεί, ερωτεύεται το σινεμά και προσπαθεί πολύ μέχρι να καταφέρει να ενταχθεί σε μια σχολή εκεί. Τελικά, γυρνώντας στο Ντίσελντορφ, προσλαμβάνεται από το γραφείο United Artists της πόλης, λίγο πριν ξεκινήσει επίσημα στη σχολή κινηματογράφου και τηλεόρασης στο Μόναχο.
Μέχρι και το 1970, παράλληλα με τις κινηματογραφικές σπουδές του, ήταν κριτικός κινηματογράφου σε μια εφημερίδα. Δημιούργησε μερικές ταινίες μικρού μήκους, και πλέον το ντεμπούτο του με το Summer in the City (1971) ήρθε να κλείσει τον κύκλο της φοίτησής του.
Ο Wim Wenders θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς Γερμανούς auteur μέχρι και σήμερα
Θα λέγαμε ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς «πυλώνες» του Νέου Γερμανικού Κύματος, μαζί με τον Rainer Werner Fassbinder και τον Werner Herzog. Ανάμεσα στις σπουδαίες ταινίες μυθοπλασίας του, έχει δημιουργήσει και αξιοσημείωτα ντοκιμαντέρ όπως το Tokyo–Ga, το The Salt of the Earth και το περσινό Anselm, ακολουθώντας πιστά τη δική του κινηματογραφική ταυτότητα.
Η νέα ταινία του, Perfect Days, είναι ήδη μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και ανυπομονούμε να τη δούμε από αυτή την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες. Μέχρι τότε, κάνουμε ένα νοερό ταξίδι στον χρόνο και σε αυτές τις ταινίες που μας έδειξαν τον ήσυχο, ποιητικό και βαθιά ανθρωποκεντρικό κόσμο του Wim Wenders.
The Goalle’s Anxiety at the Penalty Kick (1972)
Μετά την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Summer in the City, ο Wim Wenders καταπιάνεται με μια ιστορία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Peter Handke. Η ταινία, λοιπόν, εξερευνά τη ζωή του έμπειρου τερματοφύλακα Josef Bloch, από την στιγμή που πάνω σε έναν αγώνα του, αποφασίζει να δεχτεί ένα γκολ πιστεύοντας ότι είναι οφσάιντ, και μπλέκει σε μια άγρια λογομαχία με τον διαιτητή του αγώνα. Αφού φτάνει στο σημείο να αποβληθεί, μαζεύει τα πράγματα του, και παίρνει το πρώτο τραμ με προορισμό τη Βιέννη. Στις άσκοπες περιπλανήσεις του από το φθηνό ξενοδοχείο του στον τοπικό κινηματογράφο, συναντά την ευγενική ταμία του σινεμά, η οποία θα τραβά την προσοχή του, και η ιστορία τους ξεκινά κάπως έτσι.
Alice in the Cities (1974)
Σε αυτό το γλυκό road movie, ο Γερμανός δημοσιογράφος Philip Winter διασχίζει την Αμερική με αυτοκίνητο, με σκοπό να γράψει μια ιστορία για την χώρα. Απογοητευμένος, αποφασίζει να επιστρέψει σπίτι, χωρίς να τα έχει καταφέρει. Παράλληλα, συμφωνεί απρόθυμα να πάρει μαζί του τη εννιάχρονη Alice, καθώς η μητέρα της -την οποία συνάντησε στη Νέα Υόρκη την ημέρα της αναχώρησής του- είχε μια επείγουσα δουλειά. Όταν η μητέρα δεν εμφανίζεται στην προγραμματισμένη τους συνάντηση, οι δύο συνοδοιπόροι ξεκινούν την αναζήτηση της γιαγιάς της Alice. Κατά τη διάρκεια αυτής της απρόσμενης διαδρομής, η αρχική αμοιβαία τους αντιπάθεια, εξελίσσεται σε μία εγκάρδια φιλία.
The American Friend (1977)
Ίσως η πιο cult ταινία του Wim Wenders μέχρι σήμερα να είναι το The American Friend, μια noir γερμανική παραλλαγή του γνωστού μυθιστορήματος της Patricia Highsmith. Όταν ο Αμερικάνος τυχοδιώκτης Tom Ripley μαθαίνει ότι ο κορνιζοποιός Jonathan Zimmermann πάσχει από ανίατη ασθένεια πείθει τον Minot, έναν άνθρωπο του υποκόσμου να τον προσλάβει σαν πληρωμένο δολοφόνο. Μια τέτοια συμφωνία θα αποφέρει ικανοποιητικά κέρδη στον Jonathan, ώστε να αφήσει κάτι στη γυναίκα του και το παιδί τους. Τι έχει να χάσει αφού πρόκειται να πεθάνει ούτως ή άλλως; Κάτω από αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες αναπτύσσεται μια φιλία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πολύ διαφορετικούς άνδρες, όμως σύντομα έρχονται αντιμέτωποι με μια απρόσμενη εξέλιξη.
The State of Things (1982)
Αυτό το πολύ ιδιαίτερο φιλμ του Wim Wenders ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο απόλυτο τίποτα και στα πάντα όλα. Όπως ακριβώς και ο ίδιος, το φιλμ του βρίσκεται με το ένα πόδι στην Αμερική και το άλλο στην Ευρώπη. Ένα κινηματογραφικό συνεργείο εγκλωβίζεται σε ένα μελαγχολικό παραθαλάσσιο ξενοδοχείο κάπου έξω από τη Λισαβόνα, όταν η παραγωγή ξεμένει από φιλμ στα μέσα του γυρίσματος. Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή του Το τέρας της μαύρης κοιλάδος (1955) του Roger Corman, ο παραγωγός δεν βρίσκεται πουθενά και ο σκηνοθέτης Friedrich Munro προσπαθεί να τον βρει με την ελπίδα να μπορέσει να ολοκληρώσει την ταινία.
Paris, Texas (1984)
Σίγουρα το δικό μου αγαπημένο, αλλά και το πιο επιδραστικό έργο στη φιλμογραφία του Wenders, το Paris, Texas είναι η πιο γλυκόπικρη ιστορία για την απώλεια, τις ανθρώπινες σχέσεις, την εγκατάλειψη και τα όνειρα. Ο Travis Henderson θα βρεθεί περιπλανώμενος σε μια έρημο, χωρίς να θυμάται απολύτως τίποτα για τη ζωή του. Χαμένος εδώ και 4 χρόνια, τον περιθάλπει τελικά ο αδερφός του, αφού τον βρίσκει σε ένα ξεχασμένο βενζινάδικο. Προσπαθώντας να του θυμίσει τη ζωή του παρελθόντος, ο Travis θα πρέπει να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, την οικογένειά του, και τη ζωή που άφησε πίσω του.
Wings of Desire (1987)
Ίσως στην πιο ποιητική απ’ όλες ταινία του, ο Wenders μάς βάζει να παρατηρήσουμε την περιπέτεια δύο αγγέλων. Φύλακες- άγγελοι, περιπλανιούνται στο Βερολίνο αόρατοι, ακούν τις σκέψεις των θνητών και προσπαθούν να τους παρηγορήσουν. Ένας από αυτούς, ο Damiel, ερωτεύεται μια όμορφη ακροβάτισσα και αποφασίζει να ‘εκπέσει’ και να γίνει θνητός, για να ζήσουν μαζί. Η αφήγηση της ταινίας γίνεται από την οπτική των αγγέλων, οι οποίοι βλέπουν τον κόσμο ασπρόμαυρα. Όταν πια ο Damiel γίνεται άνθρωπος, αποκαλύπτεται στα μάτια του ένας κόσμος γεμάτος χρώμα.
