Κάποτε στο Knoxville του Tennessee, 27 Μαρτίου του 1963, γεννήθηκε κάποιος που άλλαξε όλους τους κανόνες του σύγχρονου σινεμά. Λάτρης των ταινιών από 8 ετών εξαιτίας της μητέρας του που σε κάθε ευκαιρία τον συνόδευε και σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
“When people ask me if I went to film school, I tell them ‘No, I went to films.“, είχε πει το 2004 ο Quentin Tarantino σε μια συνέντευξη του στο BBC News. Ίσως αυτή η φράση τα λέει όλα για εκείνον.
Λάτρης του φιλμ, της μαύρης κωμωδίας, των έντονων και έξυπνων διαλόγων, των ανεξίτηλων χαρακτήρων και της ωμής βίας, ο Quentin Tarantino καθιερώθηκε μια και καλή στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη το 1994. Μέχρι τότε όμως, τι;
Στα 22 του έπιασε δουλειά με τον Roger Avary σε ένα βιντεοκλάμπ στη Καλιφόρνια. Μαζί συζητούσαν και παρακολουθούσαν αδιάκοπα ταινίες. Ο Roger Avary έμελλε αργότερα να μοιραστεί μαζί με τον Tarantino το Oscar πρωτότυπου σεναρίου για το Pulp Fiction.
Το 1986 έκανε το ντεμπούτο του με μια ταινία που χρειάστηκε ένα budget 5.000 δολαρίων και ένα φιλμ 15mm.
My Best Friend’s Birthday (1986)
Συνεργάστηκε με τον Craig Hannan σεναριακά και στην οθόνη. Ωστόσο, λόγω μιας πυρκαγιάς, από τα συνολικά 70 λεπτά που διαρκούσε η ταινία, διασώθηκαν μόνο τα 36. Έκτοτε, το My Best Friend’s Birthday, θεωρείται μια μαύρη κωμωδία μικρού μήκους, όπου ακολουθεί την ιστορία δύο φίλων, του Mickey (Craig Hannan) και του Clarence (Quentin Tarantino). Ένας Mickey πρόσφατα χωρισμένος και ένας Clarence που διοργανώνει το πάρτι γενεθλίων του Mickey, σε μια συνθήκη που τίποτα δεν πάει όπως θα έπρεπε.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Quentin Tarantino γράφει το σενάριο του True Romance (1993) και ακολουθεί το σενάριο του Natural Born Killers (1994). Το 1990, ο Tarantino πούλησε τα δικαιώματα του σεναρίου του True Romance επενδύοντας έτσι στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Reservoir Dogs.
Reservoir Dogs (1992)
Έξι εγκληματίες, άγνωστοι μεταξύ τους, αποκαλούν ο ένας τον άλλον με χρώματα και συναντιούνται λίγο πριν πραγματοποιήσουν μια ληστεία. Η ταινία ξεκινάει με έναν από τους πιο iconic διαλόγους της δεκαετίας και της pop κουλτούρας αναφορικά με το τότε σουξέ τραγούδι της Madonna, “Like a Virgin”. Οξύμωρα αστεία συζήτηση, με αιχμηρές ατάκες και γρήγορες εναλλαγές πλάνων στα πρόσωπά τους και όλοι πιστεύουν ότι η ληστεία θα πραγματοποιηθεί επιτυχώς. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τη στιγμή που η αστυνομία εμφανίζεται απρόσμενα, οι εναπομείναντες ληστές συναντιούνται σε μια αποθήκη και αρχίζουν να υποψιάζονται ο ένας τον άλλον. Μυστήριο που διαρκεί μέχρι και τη τελευταία στιγμή, καυστικοί χαρακτήρες σε ένα low-budget φιλμ που σίγουρα αξίζει τη προσοχή σου.
Και ενώ το hype γύρω από το όνομά του είχε ήδη δημιουργηθεί σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς και σινεφίλ γενικώς, ο Quentin Tarantino προετοίμαζε τη ταινία ορόσημο για το σύγχρονο αμερικανικό σινεμά, την ταινία που διδάσκεται μέχρι σήμερα για το υποδειγματικό πραγματικά πρωτότυπο σενάριο.
Pulp Fiction (1994)
O Jules Winnfield (Samuel Jackson) και ο Vincent Vega (John Travolta) δύο εκτελεστές που για λογαριασμό του αφεντικού τους, Marcellus Wallace (Ving Rhames) θα του επιστρέψουν μια βαλίτσα που του ανήκει. Η γυναίκα του Marcellus, Mia Wallace (Uma Thurman) σχεδόν ερωτεύεται τον Vincent. Δύο μικροαπατεώνες ψάχνουν εναλλακτικούς τρόπους για να βγάλουν λεφτά. Ένας boxer, που για χάρη της τιμής του πατέρα του, αντιτίθεται στο μεγάλο στοίχημα που παίζεται στην ήττα του. Τέσσερις ιστορίες που συνδέονται με απρόσμενο τρόπο, καθόλου συνηθισμένο, οδηγούν μέσα από μια σειρά βίαιων, αλλά αστείων γεγονότων στη λύτρωση. Σύμβολο της pop κουλτούρας, το Pulp Fiction είτε σου αρέσει είτε όχι.
Κάποιοι αναρωτιούνται ποιο το νόημα. Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα λόγω της άναρχης μη κλασσικής γραμμικής αφήγησης. Εγώ πάντως όταν την είδα πριν χρόνια δεν κατάλαβα τίποτα. Την ξαναείδα, και την ξαναείδα, και δεν έχω σταματήσει να τη βλέπω μέχρι σήμερα. Μοναδική ταινία στο είδος της, αντικειμενικά σωστά βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα το 1994.
Ο Quentin Tarantino δεν σε εισάγει απλά στη σκηνοθετική του πραγματικότητα, αυτή με τις πολλαπλές αναφορές στη δεκαετία του 60, στα spaghetti westerns, στις κλασικές ταινίες που έβλεπε μικρός και στους έναν προς έναν ιδιαίτερους χαρακτήρες. Σε βάζει να παρατηρείς ένα δικό του σύμπαν. Το σύμπαν του που ενώνει όλες του τις ταινίες. Αλλά για το υπόλοιπο θα σου μιλήσω μια άλλη μέρα.
