fbpx
CinemaCultureTFCinema

Ο κόσμος του Damien Chazelle: Κινηματογραφώντας τις φιλοδοξίες, τα όνειρα και τις εμμονές

Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάθε δεκαετία έχει και τους σκηνοθέτες-ορόσημα που την καθορίζουν. Για τη δεκαετία του ’70 ήταν ο Martin Scorsese και ο Francis Ford Coppola, τη δεκαετία του ’80 ο John Hughes και ο Tim Burton, ενώ τα ‘90s ήταν η αρχή για τους Quentin Tarantino και τους Anderson (Wes και Paul Thomas).

Όσο για την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο Christopher Nolan και ο Darren Aronofsky ήρθαν να συμπληρώσουν την ήδη αξιοσημείωτη προηγούμενη γενιά δημιουργών. Και όσο εκείνοι συνέχιζαν να καταγράφουν ιστορίες, ήρθε ο Damien Chazelle για να καθορίσει με τη σειρά του τη δεύτερη δεκαετία, αυτή των ‘10s.

Ο Damien Chazelle είναι ερωτευμένος με τη μουσική και τις ταινίες

Μεγάλωσε κυρίως με ακούσματα jazz, αφού ο πατέρας του ήταν μεγάλος φαν. Ο Damien Chazelle ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά drums και για μεγάλο διάστημα αυτή ήταν η ζωή του. Έγινε καλός στα drums από φόβο, αν και το θεωρούσε αντίθετο με την όλη φιλοσοφία της τέχνης της μουσικής. Αυτό εξηγεί πολλά για τις δύο πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες του. Θεωρεί τον εαυτό του movie junkie και αυτός είναι ένας λόγος που νιώθει το Los Angeles το σπίτι του.

Αγαπάει τους χαρακτήρες με φιλοδοξίες και όνειρα, ενώ έχει αδυναμία στα μιούζικαλ. Στο πανεπιστήμιο έκανε κάποιες μικρού μήκους ταινίες που είχαν κάποια μουσικά νούμερα, ενώ οι αγαπημένοι του σκηνοθέτες είναι ο Vincente Minnelli, o Stanley Donen και ο Jacques Demy. Το ντεμπούτο του το έκανε το 2009 με τη ταινία Guy and Madeline on a Park Bench, με την οποία αποτίει φόρο τιμής στους επίσης αγαπημένους του John Cassavetes και Jean-Luc Godard.

Και όσο ο Damien Chazelle έγραφε σενάρια για να βγάλει τα προς το ζην, δημιούργησε τρεις ταινίες που τον κατατάσσουν σε έναν από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της γενιάς του. Εμείς πάντως περιμένουμε πολλά από εκείνον, αλλά μέχρι τότε ας θυμηθούμε γιατί αγαπάμε τόσο αυτές τις τρεις ταινίες που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε τον Damien Chazelle.

Whiplash (2014)

Πριν τη συγγραφή του σεναρίου του Whiplash, ο Damien Chazelle είχε μια σειρά από αποτυχημένα σενάρια που κανείς δεν ήθελε. Όμως, όταν αποφάσισε να γράψει το Whiplash, για αρχή ως μια ταινία μικρού μήκους λόγω οικονομικών προβλημάτων, κανείς δεν ήξερε πόσο θα άλλαζε τη ζωή του. Εκείνος πιστεύει πως οι μικρότερες ιστορίες μπορούν να καταλήξουν σε κάτι τόσο μεγάλο, επειδή μέσα από το συγκεκριμένο ένας συγγραφέας μπορεί να έχει πρόσβαση σε κάτι καθολικό. Και αυτό ουσιαστικά δημιούργησε ο Damien Chazelle.

Το Whiplash ως ταινία μικρού μήκους, που τη βρίσκεις στο YouΤube εδώ, είχε ήδη αναδείξει τον χαρακτήρα του Fletcher μέσα από την εξαιρετική ερμηνεία του J.K. Simmons. Στη μεγάλη εκδοχή του, λοιπόν, και ο J.K. Simmons στον καλύτερο του ρόλο μέχρι σήμερα, αλλά και ο Miles Teller μέσα από τη ματιά του Chazelle έκαναν το Whiplash να είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Ένας νεαρός γεμάτος όνειρα, αλλά πολύ συνεσταλμένος αποφασίζει να κυνηγήσει αυτό που αγαπάει, δηλαδή να παίζει drums. Στο δρόμο του θα βρεθεί ο Fletcher ένας αδίστακτος μέντορας/δάσκαλος ο οποίος δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στη σκληρή δουλειά και στη τελειότητα που εκείνη αποφέρει. Μέχρι σήμερα όσα άτομα έχουν δει αυτή την ταινία μιλάνε για αυτά τα τελευταία 10 λεπτά, ως μια από τις πιο συγκλονιστικότερες σκηνές στο σινεμά.

La La Land (2016)

Ίσως πιο σύντομα απ’όσο θα περίμενε κανείς εντός και εκτός του χώρου, ο Damien Chazelle με το La La Land, μόλις στα 32 του, έγινε ο νεότερος σε ηλικία που κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Αλλά ας αφήσουμε τα Όσκαρ στην άκρη, κι εκείνη την ανορθόδοξη απονομή τότε, κι ας πάμε στη ταινία. Οι επιρροές του Chazelle ολοφάνερες, η αγάπη του ξεκάθαρη για το Los Angeles, και ένα μιούζικαλ λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα που προτρέπει και πίνει στην υγειά όλων όσων ονειρεύονται, ακόμα κι αν φαίνονται ανόητοι.

Εγώ μπορώ να σου μιλάω ώρες για το La La Land και πόσο ερωτευμένη είμαι με αυτή τη ταινία από τότε που την είδα, γιατί για κάποιο λόγο τα έχει όλα τέλεια. Δεν ξέρω αν είναι η χημεία των Emma Stone και Ryan Gosling, αν είναι η ιστορία για κυνήγι ονείρων ή αν είναι όλος ο ερωτισμός και η σχέση των χαρακτήρων, της Mia και του Sebastian. Ξέρω ότι σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από απλές λέξεις που απλά μπορώ να γράψω, γιατί ο Damien Chazelle έχει φροντίσει να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το La La Land. Είναι μια απλή ιστορία, η ιστορία ενός φιλόδοξου μουσικού και μιας φιλόδοξης ηθοποιού που ερωτεύονται καθώς τρέχουν πίσω από το Αμερικάνικο Όνειρο, αλλά είναι η καλύτερη.

First Man (2018)

Ήδη φαίνεται από τις δύο πρώτες του ταινίες πως ο Damien Chazelle και αποτίει φόρο τιμής με τον καλύτερο τρόπο σε όσους τον ενέπνευσαν, και έχει κερδίσει κοινό και κριτικούς. Για αρκετούς, το First Man, είναι ίσως η πιο ώριμη ταινία του Chazelle, διότι αφήνει χώρο στους χαρακτήρες να «μιλήσουν» περισσότερο απ’όσο «μιλά» εκείνος με τον τρόπο του στις ταινίες του.

Το καθοριστικό σημείο των ταινιών του Chazelle είναι η εμμονή. Οι χαρακτήρες του είναι όλοι εμμονικοί με την επιτυχία, με το να ανταποκρίνονται σε κάποιο επίπεδο μεγαλείου. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που το First Man είναι τόσο ενδιαφέρον. Αντί να δείχνει κάποιον που διεκδικεί τη φήμη, ο Chazelle δείχνει, μέσα από τα μάτια του Ryan Gosling ως Neil Armstrong, κάποιον που βρίσκεται ήδη στο προσκήνιο. Μας πηγαίνει πίσω από κλειστές πόρτες για να ζήσουμε αυτό που τα βιβλία της ιστορίας δεν θα μπορούσαν ποτέ να δείξουν. Ο Andrew (Miles Teller) στο Whiplash, η Mia και ο Sebastian κάνουν γυρίσματα για το φεγγάρι που ίσως καταφέρουν να το πιάσουν, ίσως και όχι. Το First Man μάς πηγαίνει στο φεγγάρι με τον Neil και μας φέρνει πίσω, και ίσως αυτό είναι και η πιο σημαντική και αληθινή στιγμή σε όλες τις ταινίες του.

0

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *