Όταν η Sarah Ellen Polley διένυε την δεκαετία των 20, διασκέδαζε τις παρέες της λέγοντας τους ιστορίες από το χειρότερο ραντεβού που είχε στα 16 της. Από μικρή, στα πρώτα εφηβικά της χρόνια, έγινε διάσημη γρήγορα ως παιδί-ηθοποιός στον Καναδά, απ’όπου κατάγεται, πρωταγωνιστώντας στο Road to Avonlea, μια νοσταλγική τηλεοπτική σειρά εμπνευσμένη από τα βιβλία του Montgomery.
Από το 1985 έως το 2010, η Sarah Polley βρέθηκε πολλές φορές μπροστά από την κάμερα, δουλεύοντας ως ηθοποιός
Οι ασυνήθιστες εκφράσεις του προσώπου της επέτρεπαν στους σκηνοθέτες να ελαχιστοποιούν τους διαλόγους της, δίνοντας βάση στην υποκριτική της, ενώ ήταν η αγαπημένη των κριτικών για τα ευαίσθητα πορτραίτα τραυματισμένων γυναικών σε ανεξάρτητες ταινίες.
Η Polley, φύσει ανεξάρτητη και αποφασισμένη να περάσει πίσω από τις κάμερες, προσπάθησε πολύ για να περάσει από το παιδικό stardom στο auteur σινεμά. Έχει πει ότι η επιλογή των κινηματογραφικών ρόλων της ήταν στοχευμένη, αποφεύγοντας τις mainstream Hollywood ταινίες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ηθικής απόφασης εκ μέρους της να κάνει ταινίες με κοινωνική σημασία.
Γνωστή τόσο για την ιδιοφυία της, όσο και για το ταλέντο της, η Sarah Polley θέλει να διαχωρίζει τη ζωή του ηθοποιού από αυτή της σκηνοθέτριας
Μια ευφυής προσωπικότητα όταν πρέπει να «τετραγωνιστεί» για να χωρέσει στην ιδιότητα της ηθοποιού, πρέπει να αφήσει πίσω τον καλλιτεχνικό έλεγχο που δίνει το επάγγελμα της σκηνοθεσίας, και η Polley έχει αποφασίσει ποιο δρόμο θα πάρει.
Ξεκίνησε τη καριέρα της ως σκηνοθέτρια και σεναριογράφος με τη μικρού μήκους ταινίας της The Best Day of My Life. Ακολούθησαν αργότερα 3 μικρού μήκους ταινίες, πριν περάσει στις μεγάλου μήκους της, αλλά και στο Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου που κέρδισε την περασμένη χρονιά για την ταινία της Women Talking, βασισμένη στο βιβλίο της Miriam Toews.
Οι τρεις πρώτες ταινίες της Polley, αν και φαινομενικά ετερόκλητες μεταξύ τους, καταπιάνονται με θέματα απώλειας και επούλωσης.
Away from Her (2006)
Η ιστορία του Away from Her, όπως έχει παραδεχθεί και η ίδια η Polley, περιέχει πολλά μικρά κομμάτια από τους γονείς της και τη σχέση τους.
Ο Grant και η Fiona είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι συνταξιούχων που ζει στην επαρχία Brant County του Οντάριο. Η Fiona αρχίζει να χάνει τη μνήμη της και γίνεται φανερό ότι πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Σε όλη την ταινία, οι στοχασμοί του Grant για τον γάμο του πλέκονται με τις σκέψεις του για τις δικές του απιστίες και επηρεάζουν τις ενδεχόμενες αποφάσεις του σχετικά με την ευτυχία της Fiona. Όταν αισθάνεται ότι γίνεται κίνδυνος για τον εαυτό της, η Fiona αποφασίζει να πάει σε ένα γηροκομείο, όπου ένας από τους κανόνες είναι ότι ένας ασθενής δεν μπορεί να έχει επισκέπτες για τις πρώτες 30 ημέρες, προκειμένου να «προσαρμοστεί». Όταν τελειώσει η περίοδος των 30 ημερών, ο Grant πηγαίνει ξανά να επισκεφθεί τη γυναίκα του, αλλά διαπιστώνει ότι τον έχει ξεχάσει.
Take This Waltz (2011)
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, η Sarah Polley φτιάχνει μια ταινία για «το αίσθημα της ευφορίας του να μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου», όπως αναφέρει και η ίδια. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη Margot. Στην επιστροφή της στο Toronto, μετά από ένα writing assignment που έπρεπε παραδώσει, η Margot συναντά τον Daniel, έναν γοητευτικό άγνωστο. Η έλξη είναι άμεση, και οι συζητήσεις τους αρχίζουν να γίνονται πιο προσωπικές. Όταν θα βρεθούν στο ίδιο ταξί προς το σπίτι τους, θα συνειδητοποιήσουν πως τελικά είναι γείτονες. Εκεί, η Margot θα παραδεχθεί πως είναι παντρεμένη, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ενός δυστυχισμένου γάμου και τη φαντασίωση όσων θα μπορούσε να ζήσει με τον Daniel.
Stories We Tell (2012)
Με αυτό το πολύ προσωπικό της ντοκιμαντέρ, η Sarah Polley αποδεικνύει πως είναι μια από τις πιο καινοτόμες και εφευρετικές σκηνοθέτριες της σύγχρονης εποχής. Το Stories We Tell είναι ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή της, που συνδυάζει τη μαγεία της μη μυθοπλασίας και τη φαντασία του κινηματογραφικού μυαλού. Αφηγούμενη την ιστορία της δικής της αρχής, της οικογενειακής της ζωής και της προσωπικής της πάλης με τη δική της αίσθηση ύπαρξης, η Sarah Polley προσκαλεί το κοινό σε έναν κόσμο που διαφορετικά θα φαινόταν ντροπιαστικός και θλιβερός, αλλά καταλήγει θριαμβευτικός και γεμάτος έμπνευση. Ενώ τα ντοκιμαντέρ συχνά υιοθετούν μια πολύ σοβαρή, ζοφερή και βασισμένη σε ζητήματα προσέγγιση, η ταινία της Polley αποδεικνύει ότι η πραγματική ζωή μπορεί να είναι εξίσου μαγνητική, χωρίς μια καμία θεατρικότητα.
Women Talking (2022)
Πέρασαν 10 χρόνια για να επανέλθει ξανά στη δική της καρέκλα σκηνοθεσίας, και αυτό διότι υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι το 2015. Λόγω αυτού, έπρεπε να αποσύρει την πρόταση που της είχε γίνει να σκηνοθετήσει το Little Women, το οποίο ανέλαβε η Greta Gerwig. Τελικά, το 2019, η παραγωγός Dede Gardner και η Frances McDormand προσέγγισαν την Polley για να σκηνοθετήσει και να προσαρμόσει το βιβλίο της Miriam Toews, Women Talking. Στην αρχή, είπε διστακτικά πως «θα ήθελα πολύ, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω», λόγω των απίστευτων συνθηκών που επικρατούν στη κινηματογραφική βιομηχανία σε σχέση με τα ωράρια. Μετά τα λόγια της Frances McDormand, υπέγραψε το συμβόλαιο μόνο εάν κανένας από το cast και το crew δεν θυσίαζε τον προσωπικό του χρόνο για να δημιουργήσει αυτή την ταινία. Τελικά, όχι μόνο πραγματοποιήθηκε, αλλά την έφερε και μέχρι τα Όσκαρ, κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.
Η ιστορία του Women Talking αφορά γυναίκες μιας απομακρυσμένης και απομονωμένης θρησκευτικής κοινότητας που παλεύουν να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα και την πίστη τους. Βλέπουμε μια κοινότητα γυναικών να ενώνονται για να καταλάβουν πώς θα μπορούσαν να προχωρήσουν μαζί για να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τις ίδιες και τα παιδιά τους, ενώ συμβαίνουν τραγικά γεγονότα δίπλα τους.
