Πολλά χρόνια πριν, ένας πλούσιος και μεγαλοφυής νέος, ονόματι Φιλέας Φόγκ, είχε τη φαεινή ιδέα να στοιχηματίσει όλη του την περιουσία προκειμένου να αποδείξει πως ο γύρος του μικρού σφαιρικού μας σύμπαντος μπορεί να επιτευχθεί στη διάρκεια των ογδόντα ημερών. Χρόνια αργότερα, εγώ και η φίλη μου η Ιωάννα βαλθήκαμε να αποδείξουμε πως η θρυλικότερη από τις περιφέρειες της Ισπανίας μπορεί να εξερευνηθεί μέσα σε μόλις επτά ημέρες με το πολύ δύο αλλαξιές ρούχων στις πλάτες μας.
Μένοντας ακόμη τότε στην Πορτογαλία, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από το Πόρτο με προορισμό τη Μάλαγα, έναν επίγειο παράδεισο που δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως «η Γη του Ήλιου». Περπατώντας στα στενά της πόλης, αξίζει να υψώσεις το βλέμμα ψηλά. Σε πολλά από τα μπαλκόνια των σπιτιών κρέμονται παραδοσιακά φορέματα φλαμένκο, με το καθένα να κρύβει τη δική του λυπητερή ιστορία από πίσω.
Έπειτα, καταλήξαμε στη θάλασσα. Όλη η Μεσόγειος, μια παραλία.
Η παραμονή μας στη Μάλαγα ήταν αρκετά σύντομη. Σειρά είχε η Γρανάδα, η πιο μποέμικη από τις πόλεις της Ισπανίας με τις τσιγγάνικες συνοικίες του Αλμπαϊθίν γεμάτες ζωή εκείνη τη μέρα.
Μια κυρία περπατάει στη Γρανάδα.
Όπως περιπλανιόμασταν στις γραφικές γειτονιές, άρχισαν σιγά σιγά να ξεπροβάλουν διάφορα τουριστικά μαγαζάκια γεμάτα από χρωματιστά αντικείμενα διάφορων ειδών. Από πολύμορφα βάζα, κοσμήματα και βιτρό λαμπατέρ, έως χαλιά με ποικίλα μοτίβα. Σε όλα αυτά φυσικά, υπερίσχυε η αραβική αισθητική, κάτι που μαρτυρούσε πως η πόλη αυτή ήταν για πολλούς αιώνες υπό την αραβική κυριαρχία.
Από το παλάτι της Αλάμπρα είδαμε όλη την πόλη από ψηλά.
Μια από εκείνες τις νύχτες στην Γρανάδα, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν. Σε όλο το ταξίδι, ένα ήταν το τραγούδι που είχε κολλήσει στο μυαλό μου όσο κανένα άλλο: Η σπασμένη πολυθρόνα του Παυλίδη. Έψαχνα μανιωδώς να τη βρω. Τη βρήκα εκεί ακριβώς που έπρεπε τη σωστή χρονική στιγμή: Σε μια αλάνα μες τη μέση του χειμώνα.
Την επομένη το πρωί, τραβήξαμε για τον τελευταίο προορισμό αυτού του ταξιδιού, τη Σεβίλλη. Αυτό το οποίο την καθιστούσε ξεχωριστή, ήταν το γεγονός πως σε όποια γωνιά κι αν βρισκόσουν, άκουγες τοπική παραδοσιακή μουσική και έβλεπες ανθρώπους να χορεύουν χαρούμενοι.
Μια τσιγγάνα χορεύει φλαμένκο υπό τους ήχους μιας κιθάρας στην Πλάθα δε Εσπάνια και ήταν κάτι που κανείς μας δε θα ξεχάσει ποτέ.
Σαν ένας κύκλος που έπρεπε να κλείσει, έτσι κι εμείς επιστρέψαμε στη Μάλαγα για ένα τελευταίο βράδυ πριν την επιστροφή. Δε ξέραμε πότε θα ξαναβλέπαμε τη θέα της θάλασσας. Μείναμε να την κοιτάμε για αρκετή ώρα. Στο τέλος, τα πήρε όλα το κύμα.
Συνεπώς, ίσως όλο αυτό το ταξίδι να έγινε για να καταλάβω πως τελικά, ο όμορφος αυτός κόσμος που μας αφηγείται ο Παύλος μέσα από τα τραγούδια του είναι υπαρκτός και στην πραγματικότητα, ολότελα απτός. Αρκεί να έχουμε μάτια για να τον δούμε και αυτιά για να τον ακούσουμε. Κάπου εκεί έξω θα είναι.
Το σίγουρο πάντως, είναι ένα: Το πιο ωραίο λιμάνι είναι πάντα το επόμενο.
