Αυτή είναι ίσως και η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία ξετυλίγεται η ταινία του Στέλιου Καμμίτση, Ο Άνθρωπος με τις Απαντήσεις. Οι απλές απαντήσεις, οι απλές στιγμές, οι απλές συνομιλίες, και τόσα άλλα απλά πράγματα, παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια δύο ανθρώπων που θα βρεθούν τυχαία πάνω σε ένα πλοίο για την Ιταλία.
Ο Βίκτωρας και ο Ματίας. Ο Βίκτωρας (Βασίλης Μαγουλιώτης), ήσυχος και υποτονικός, ήταν πρωταθλητής καταδύσεων και τώρα εργάζεται σε ένα εργοστάσιο επίπλων. Ζει με τη γιαγιά του, όμως όταν εκείνη πεθαίνει, αποφασίζει να ταξιδέψει στη Γερμανία για να βρει τη μητέρα του. Στο πλοίο για την Ιταλία, συναντά τον Ματίας (Anton Weil). Περίεργος και αρκετά ομιλητικός ο Ματίας επιδιώκει να γνωρίσει τον Βίκτωρα, και τον πείθει να τον πάρει μαζί του στο δρόμο για τη Γερμανία.
Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι τους
Ένα ταξίδι τρυφερό, όπου κάθε προορισμός έχει τη δική του σημασία. Η αναχώρηση από την Ελλάδα, η ανακάλυψη της τρυφερότητας στην Ιταλία, και η σκληρή πραγματικότητα της Γερμανίας. Κάθε προορισμός και μια ερώτηση, και μια απάντηση, ένα ναι, ένα όχι, κάτι διαφορετικό. Η αναζήτηση του προορισμού τους δεν περιορίζεται σε γεωγραφικά σύνορα. Είναι ασταθής, όπως είναι και εκείνοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και έτσι αναπτύσσουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας, και ίσως τελικά ισορροπούν. Μαζί, χώρια, και ξανά μαζί. Παρατηρούν πολύ, μιλάνε λίγο, στοχάζονται πολύ και λίγο.
Και αν σε κάτι μας απαντάει η ιστορία τους είναι στο ότι δεν χρειάζεται όλα να τα σκεφτόμαστε πολύ. Ούτε και να τα περιπλέκουμε. Ίσως να πρέπει να αφήσουμε κάθε στιγμή να μας συνεπάρει. Ίσως να χρειάζεται που και που να χορεύουμε μέχρι το πρωί. Ίσως δεν πειράζει να κλέβουμε πατατάκια των 5 ευρώ, και ίσως όταν μας μιλάει το ένστικτο καλό θα ήταν να μη το προσπερνάμε.
Μήπως δεν χρειάζεται να έχουμε για όλα απαντήσεις, όταν οι εικόνες και οι σιωπές είναι τόσο δυνατές;
