Ο Robert Eggers επιστρέφει με το πολυαναμενόμενο Nosferatu και μας υπόσχεται μια ταινία γεμάτη τρόμο. Το καστ κοσμούν γνωστά ονόματα του Χόλιγουντ, όπως η Lily-Rose Depp, ο Nicholas Hoult, ο Bill Skarsgård, ο Aaron Taylor-Johnson και ο Willem Dafoe.
To πρόσφατο Nosferatu είναι remake της ομότιτλης εξπρεσιονιστικής βωβής ταινίας του 1922
Η ιστορία αρχικά στηρίχτηκε ανεπίσημα στο μυθιστόρημα του Bram Stoker, Dracula, το οποίο κυκλοφόρησε το 1897. Οι τότε δημιουργοί άλλαξαν κάποιες λεπτομέρειες, όπως το όνομα του κόμη Δράκουλα σε κόμη Όρλοκ, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν επιπλοκές σχετιζόμενες με τα πνευματικά δικαιώματα. Τον αγώνα αυτό τελικά τον έχασαν με αποτέλεσμα να διαταχθεί η καταστροφή όλων των αντιγράφων της ταινίας. Ευτυχώς, κάποιες κόπιες διασώθηκαν, αν και είναι μερικώς ελλιπείς. Η ταινία αυτή αποτέλεσε πηγή έμπευσης για πολλές ακόμα που ακολούθησαν, όπως η συγκεκριμένη. Η μεταφορά του Eggers παίρνει έμπνευση από αυτό το έργο, από το βιβλίο που αναφέρθηκε παραπάνω, αλλά και από αυτή του Francis Ford Coppola, με τίτλο Bram Stoker’s Dracula.
Σχετικά με την υπόθεση
Γερμανία, 1838. Η Έλεν βιώνει για χρόνια κάποιους ανεξήγητους εφιάλτες. Ο σύζυγός της, Τόμας, με σκοπό να αποκτήσει τη μόνιμη θέση ως μεσίτης, πρέπει να ταξιδέψει μέχρι την Τρανσυλβανία, για να πουλήσει ένα σπίτι στον κόμη Όρλοκ. Εκεί όμως έρχεται αντιμέτωπος με κάτι που δεν είχε φανταστεί. Το κακό έπειτα βρίσκει τον δρόμο του και ξεκινάει να εξαπλώνεται.
Η ταινία είναι τεχνικά άρτια
Φωτογραφικά είναι πανέμορφη, ενώ διατηρεί από την αρχή μέχρι το τέλος έναν goth χαρακτήρα με μουντά μεν, ατμοσφαιρικά δε, χρώματα. Τα πλάνα είναι αρκετά ανοιχτά, δίνουν χώρο στους χαρακτήρες και συχνά τους αφήνουν εκτεθειμένους. Οι πόρτες έχουν σημαντικό ρόλο. Φαίνεται να λειτουργούν σαν πύλες, που άλλοτε κρύβουν μυστικά, ενώ άλλοτε αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό για την πλοκή. Η ένταση της μουσικής και ο κάθε οξύς ήχος μέσα στην ταινία προκαλούν πολύ επιτυχημένα αυτό το αίσθημα της ανατριχίλας. Υπάρχουν στιγμές που μιμούνται τους χτύπους της καρδιάς, επιδεινώνοντας το αίσθημα της αγωνίας. Φυσικά, δε μπορούμε να μη σταθούμε και στη Lily-Rose Depp, η οποία ξεχωρίζει, σε έναν ρόλο διαφορετικό από όσους την έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, υπάρχουν και σημεία στην ταινία που απογοητεύουν
Το παρουσιαστικό του κόμη Όρλοκ είναι διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει στις προηγούμενες ταινίες. Ως αποτέλεσμα, απομακρύνθηκε αρκετά από το τυπικό μοντέλο του συγκεκριμένου χαρακτήρα, αλλά και γενικότερα από αυτό των βαμπίρ, χωρίς απαραίτητα μία τέτοια αλλαγή να είναι θετική. Γενικότερα, το σενάριο αφήνει ανεξερεύνητα πολλά σημεία, ενώ συχνά καταπιάνεται με υποπλοκές που είναι επουσιώδεις. Ταυτόχρονα, είναι πολλά και τα κομμάτια που υπεραναλύουν καταστάσεις με τεχνικές αφήγησεις που το σύγχρονο κοινό έχει κατακτήσει.
Ο Eggers εκφράζει την προσωπική του ματιά σε μια κλασική και διαχρονική ιστορία
Το κοινό πλέον μπαίνει σε θέση να κρίνει την βαθμίδα επιτυχίας της. Στο τέλος της ημέρας, είναι μια εκδοχή, και μάλιστα μια εκδοχή που αντικατοπτρίζει την εποχή της. Για κάποιους μάλιστα μπορεί να είναι μια αφορμή, μια παρότρυνση να δουν τις ταινίες που προηγήθηκαν, με κάποιες από αυτές να είναι το Nosferatu (1922), το Nosferatu the Vampyre (1979), όπως και το Bram Stoker’s Dracula (1992).
