Αγαπάμε το Φθινόπωρο κι εγώ προσωπικά το αγαπάω λίγο περισσότερο γιατί είναι πάντα η εποχή με τις πιο πολλές και συνάμα καλύτερες κυκλοφορίες. Παίζει ρόλο βέβαια που έχω και μία ατελείωτη λίστα με αγαπημένα συγκροτήματα, οπότε δεν ξεμένω ποτέ από δίσκους που αναμένω. Ωστόσο, η εποχή αυτή πάντα βολεύει προκειμένου με τη νέα χρονιά να σκάσουν μύτη και οι περιοδείες. Στη φάση που όλος ο κόσμος εκτός από εμάς επιστρέφει στην κανονικότητα, μαζέψαμε τους καλύτερους δίσκους της αρχής του φθινοπώρου, πάντα Drake-free:
1.Little Simz – Sometimes I Might Be An Introvert
Ξεκινάω μπαίνοντας κατευθείαν στον καλύτερο- αντικειμενικά- δίσκο αυτής της λίστας και πάω στο UK. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα εντελώς νέο θηρίο από τη Βρετανή ράπερ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο δίσκος αποτελεί την πληρέστερη συνειδητοποίηση όλων των όψεων της Little Simz. Και φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αντιθέσεις που χρησιμοποιούσε πάντα από δίσκο σε δίσκο αναδεικνύονται με τον καλύτερο τρόπο και ανάγουν το Sometimes I Might Be An Introvert σε ένα instant classic.
2. Sleep Token – This Place Will Become Your Tomb
Ακολουθώντας το Sundowning του 2019, οι επίσης Άγγλοι Sleep Token, υπογράφουν ένα δίσκο-διαμάντι. Χωρίς να θέλουν και οι ίδιοι να βάλουν ταμπέλες στη μουσική τους, μπλέκουν ένα σωρό από μουσικά είδη. Αυτά υπό την εξαιρετική παραγωγή του George Lever, αλλά και της ίδιας της μπάντας, κάνουν θαύματα ώστε να παρέχουν τη μουσική επένδυση στην ακραία μεθυστική φωνή του Vessel. Λίγο goth, λίγο technical, ακόμα και pop σε σημεία παντρεύονται πολύ όμορφα από την μπάντα “μυστήριο”, καθώς δεν ξέρουμε αν θα μάθουμε ποτέ ποιοι κρύβονται πίσω από τις μάσκες.
3. Sufjan Stevens & Angelo De Augustine – A Beginner’s Mind
Κάπου είδα ένα σχόλιο ότι ο Sufjan Stevens είναι αυτός που θα βγάλει το ένα μέτριο άλμπουμ μετά το άλλο (μερικώς αληθές) και μετά θα πάει να συνεργαστεί με έναν φίλο του, που δεν τον ξέρει κανείς, και ξαφνικά θα κυκλοφορήσει τον καλύτερό του δίσκο (εντελώς αληθές). Αυτό γενικά. Δε χρειάζονται και πολλά πολλά παραπάνω για το Sufjan Stevens γιατί τα είπαμε και πέρυσι στο ετήσιο wrap up. Ευχαριστούμε το Call Me By Your Name που μας τον έμαθε.
4. Poppy – Flux
Μεταχειρίζεται από πολλούς ως guilty pleasure αλλά θα έπρεπε να είναι σκέτο pleasure γιατί απλά η Poppy είναι καλή. Μέχρι ένα σημείο βέβαια (ναι, εσάς κοιτάω Grammys), αλλά αυτό που παρέχει δεν υστερεί σχεδόν σε τίποτα. Η ίδια, ξεφεύγει λίγο από τα όρια που, ουσιαστικά, άλλοι έχουν θέσει για τη μουσική της. Δημιουργεί έτσι ένα δίσκο που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την πιο πρόσφατη πραγματικότητα. Προφανώς και δεν ακολουθεί τις ταμπέλες οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα για industrial ή metal ή οτιδήποτε, και αυτό το κάνει πιο fun.
5. Lil Nas X – Montero
Το Montero αποτελεί μία επανάσταση στην pop μουσική όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα και αυτό είναι κάτι το αξιοσημείωτο για την εποχή της περίσσειας πληροφορίας την οποία ζούμε. Συνδυασμένο με μία τρομερή στρατηγική μάρκετινγκ, από το σκάνδαλο με τα παπούτσια και τα φιαλίδια με αίμα μέχρι και τα προκλητικά (για πολλούς) μεν, οπτικά αριστουργήματα δε βίντεο κλιπ, το Montero φαινόταν εξ αρχής ΄΄ότι θα θέσει νέους κανόνες στο είδος το οποίο επαναπροσδιορίζει.
6. Low – Hey What
Μία μπάντα για την οποία δεν ακούμε συχνά και ίσως πολλοί να μην έχουν ιδέα για την ύπαρξή της είναι οι Low οι οποίοι συνθέτουν μία μίξη experimental rock, ambient και pop. To Hey What αποτελεί τον 13ο δίσκο τους, οπότε φανταστείτε πόσο πίσω από τον ήλιο είστε. Αυτό που ξεχωρίζει είναι πως η γλυκιά, μοναδική ομορφιά των φωνητικών λάμπει και συμπληρώνεται, χωρίς να συσκοτίζεται από εκρήξεις αποπροσανατολιστικών παραμορφώσεων. Αυτές οι αντιπαραθέσεις δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο σε αντίθεση με οποιοδήποτε από τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Οι Low μπορούν να είναι ή είναι ήδη ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του είδους.
7. Spiritbox – Eternal Blue
Πάμε λίγο το GRL PWR και πώς το female fronted σε ένα συγκρότημα δεν είναι μουσικό είδος. Εδώ, λοιπόν, θα βρούμε τους Spiritbox οι οποίοι κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, αν και περιφέρονται στο χώρο με singles και EPs εδώ κι εκεί τα τελευταία χρόνια. Υπό την κατηγορία του technical metal/djent, οι Spiritbox συνδυάζουν τα πλέον κλασικά φόντα της metalcore με κάτι καινούριο και πιο μακροχρόνια βιώσιμο και όλα αυτά με κεντρικό πυρήνα τις φωνητικές δεξιότητες της Courtney LaPlante. Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί vocalists θα ντρέπονταν αν την άκουγαν live να πηγαίνει από screams σε καθαρά φωνητικά σε χρόνο dt.
8. Injury Reserve – By the Time I Get to Phoenix
Μετά το θάνατο του Stepa J. Groggs, ήρθε η ώρα για την hip hop τριάδα να ξαναβρεί τον εαυτό της. Αν κρίνουμε και από το τελικό αποτέλεσμα του By the Time I Get to Phoenix, οι Injury Reserve συστήνονται από την αρχή και παρουσιάζονται πιο ανήσυχοι από ποτέ, με την καλή έννοια. Ένα σχήμα που συνεχώς εξερευνά και δοκιμάζει νέα πράγματα και με όλα τα μέλη της να έχουν στο μυαλό τους τα περιθώρια, τις προοπτικές και το μέλλον της hip hop. Γι’ αυτό άλλωστε και γράφουν τον ένα καλό δίσκο μετά τον άλλον.
9. Blood Youth – Visions Of Another Hell
Για γερά νεύρα και όχι για τους φυγόπονους, έχουμε και νέο Blood Youth αυτόν το μήνα. Το Visions Of Another Hell είναι αναμφισβήτητα το ισχυρότερο και δυναμικότερο υλικό τους μέχρι σήμερα. Με κολοσσιαία riffs κατακούτελα από τη μία είτε με μελωδικά ρεφρέν από την άλλη, ο δίσκος είναι τέτοιος ώστε να το ακούσουν και οι γείτονές σας. Η σχολαστική μαεστρία του μοντέρνου σκληρού ήχου που εμφανίζεται από την αρχή μέχρι το τέλος είναι σχεδόν καθηλωτική. Παράλληλα και ένα αντίο στον frontman της μπάντας που αποχωρεί, αλλά και μία δήλωση ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει για αυτούς.
10. Metallica – The Metallica Blacklist
Να σας προλάβω πριν δυσανασχετήσετε ΄΄ότι σαν πολύ metal έπεσε αυτόν το μήνα, να σας διαβεβαιώσω΄ ότι δεν είναι αυτό που νομίζετε. Για τα 30ά γενέθλια του Black Album, οι Metallica ετοίμασαν ένα compilation από διασκευές του κάθε κομματιού του θρυλικού αυτού άλμπουμ, με συμμετοχές από Phoebe Bridgers, Kamasi Washington, Weezer, Jason Isbell, Idles και πολλούς, πολλούς άλλους. Είναι ειλικρινά όσο τρελό και ενδιαφέρον ακούγεται και μπορούμε να μιλήσουμε για έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο που άνετα τον περνούσαμε για original αν δεν ξέραμε τίποτα για την ύπαρξη του Black Album.
