Χρειαζόμασταν λίγη ξεγνοιασιά και λίγη παραπάνω ξεκούραση πριν μία, πιθανώς, περίεργη χρονιά, οπότε είπαμε να αφήσουμε λίγο το καθιερωμένο ραντεβού στα τέλη του μήνα και να έρθουμε σε φθινοπωρινό κλίμα αλλά με μία καλοκαιρινή νοσταλγία. Το καλοκαίρι αυτό είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα, αλλά μας αποζημίωσε μουσικά και μας έδωσε υλικό που θα φιγουράρει στις τελικές “σκούπες” πολλών με το πέρας του 2021. Ας δώσουμε λίγο μια παράταση στο καλοκαιράκι και πάμε να κάνουμε μια αναδρομή στα ακούσματά μας:
1.Billie Eilish – Happier Than Ever
Η επιστροφή του κοριτσιού – θαύματος ήρθε κάπου στη μέση των διακοπών μας, δίνοντας από τα καλύτερα soundtrack της καλοπέρασής μας. Πιο μεστή, πιο ώριμη και ελάχιστα διαφορετική από ό,τι είχαμε ακούσει μέχρι στιγμής, η Billie παράγει το δεύτερο δίσκο της ο οποίος στέφεται από πλήρη επιτυχία.
2. Dave – We’re All In This Together
O Dave συνεχίζει το ταξίδι του στην ανακάλυψη της ταυτότητας και την ανάδειξη της κουλτούρας του, εμπλουτίζοντας παράλληλα το υλικό του με ακτιβιστικό περιεχόμενο. Ο νέος δίσκος του δίνει τη δυνατότητα να εδραιώσει τη θέση του ως ένα από τα καλύτερα δείγματα που έχει να προσφέρει το Ηνωμένο Βασίλειο στα πλαίσια της rap/hip-hop και ο Dave συνεχίζει να επεκτείνει το ταλέντο του.
3. King Woman – Celestial Blues
H Kris Esfandiari, έχοντας δημιουργήσει μία άκρως ψαρωτική περσόνα τα προηγούμενα χρόνια, συνεχίζει να τη χτίζει και να την κάνει ακόμα πιο ισχυρή με το νεόφερτο Celestial Blues. Ωμό όσο χρειάζεται, σκληρό εκεί που πρέπει και πλήρως ατμοσφαιρικό, θυμίζει το Hiss Spun της Chelsea Wolfe, διατηρώντας ωστόσο τη δική της προσωπική φινέτσα.
4. Liars – The Apple Drop
Σαν καινούρια αρχή φαίνεται η νέα δουλειά των Liars, καθώς πέρα από νέους συνεργάτες και προσθήκες, διακρίνονται και άλλα στοιχεία στο Fever Dream που μας κάνουν να πούμε “καιρός ήταν”. Λίγο πιο ψυχεδελικοί, άλλοτε πιο μουντοί, το art – project του Angus Andrew έχει άλλον αέρα και ήρθε με φόρα αυτό το καλοκαίρι. Πολύ καλή και αναγκαία προσθήκη στις λίστες μας.
5. Lantlôs – Wildhund
7 χρόνια φαγούρα είχαμε γιατί τόσο έλειψαν οι Lantlôs από τη μουσική βιομηχανία και επέστρεψαν αλλαγμένοι. Θετική και καλοδεχούμενη μεν, αλλά όχι τελείως αναγκαία η αλλαγή, αφού η μπάντα ξεφεύγει από τα post black της στερεώματα και οριοθετεί αυστηρά σε rock πλαίσια πατώντας φρένο στην πιο extreme πιθανή εκδοχή τους. Η πρώτη μπάντα αυτό το καλοκαίρι που στο peak της αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι άλλο.
6. Villagers – Fever Dreams
Πέμπτος δίσκος για τους Villagers και oh boy, is it good. Ευθύ, άμεσο, φιλόδοξο και ατμοσφαιρικό, το Fever Dreams δίνει άλλον αέρα στους Άγγλους και κρατάει το Βρετανικό indie pop/folk σε υψηλά επίπεδα. Οι Villagers δείχνουν να έχουν βρει τον παλμό που τους ταιριάζει και τον εκμεταλλεύονται στο έπακρο δηλώνοντας την παρουσία τους δυνατά στο μουσικό στερέωμα.
7. Leprous – Aphelion
Η μετάβαση των Leprous σε ορχηστρικό progressive rock είναι κάτι που δεν έρχεται σαν έκπληξη. Άλλωστε είναι πολύ το ταλέντο για να αναλωθεί σε ένα είδος και τα φωνητικά, όταν είναι τόσο καλά, δεν μπορούν πάντα να μεταμορφώνονται σε κραυγές. Οι Leprous παρουσιάζουν την ολοένα και πιο σοφιστικέ υπόστασή τους, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να αναδεικνύουν τις επιρροές τους με κάθε ευκαιρία.
8. Vince Staples – Vince Staples
Ατάκες, κέφι και πολύ παιχνίδι είναι αυτά που χαρακτηρίζουν πιο αποτελεσματικά το self titled πόνημα του Vince Staples. Παράλληλα με έναν ιδιαίτερα προσωπικό τόνο, ο rapper εκφράζει την ευαισθησία του αναδεικνύοντας τη συνολική εικόνα σαν μία φιλική εκ βαθέων συζήτηση. Πολύ ζωντανές εικόνες από έναν εξαιρετικά μετριόφρων καλλιτέχνη.
9. Lingua Ignota – Sinner Get Ready
Κοινώς Kristin Hayter, η Ignota πέρα από το ολότελα δικό της στιλ στο οποίο συνδυάζει περίτεχνα την κλασική και τη noise μουσικη, γράφει ιδιαίτερα προσωπικά κομμάτια τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως ύμνοι. Με ένα δίσκο που στο μέλλον θα θεωρείται κλασικός και θα συνεχίσει να συγκλονίζει τόσο αυτόν που τον ακούει πρώτη φορά όσο και τον δίπλα που θα τον ακούει για χιλιοστή, το Caligula εξέφρασε τον πόνο της επιβίωσης μίας γυναίκας μετά την πολύχρονη κακοποίησή της από τους συντρόφους της. Συγκεκριμένα, της ίδιας της Hayter. Ο διάδοχος, όσο και να ήθελε δε θα μπορούσε να είναι κατώτερος και αυτήν τη φορά μιλάει για τον πόνο, κυρίως το σωματικό αλλά και εξερευνά πράγματα και καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την θρησκεία. Σπαρακτική μουσική από μία ανυπέρβλητη μουσικό.
10. Laura Mvula – Pink Noise
Synthpop, ροζ και εκκεντρικές συνθέσεις απαρτίζουν τη μουσική της Laura, η οποία με μία κεφάτη διάθεση γράφει τον πιο αναπάντεχα fun δίσκο του καλοκαιριού. Εκεί που έχει πετύχει το Pink Noise είναι στο συνδυασμό και τη σχεδίαση πολλών επιρροών μαζί, καταλήγοντας σε μία ηχητική ταπετσαρία που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή την οποία κυκλοφόρησε.
11. Lorde – Solar Power
Μία από τις πιο αναμενόμενες επιστροφές ήταν και αυτή της Lorde, η οποία ξεκινάει τη δική της new age με ένα σύνολο κομματιών που επαληθεύουν το ενδιαφέρον που έδειξε όλος ο πλανήτης όταν πρωτοεμφανίστηκε. Υιοθετώντας τον όρο που της έχουν αποδώσει και άλλα περιοδικά, το “μακάβριο” pop της, αποτελεί μία δίοδο φρεσκάδας σε ένα ήδη κορεσμένο είδος.
12. Alexis Marshall – House of Lull. House of When
Ίσως ο πιο δριμύς και φορτισμένος δίσκος αυτής της λίστας και έρχεται ως ντεμπούτο από τον ήδη γνωστό Alexis Marshall. Όσοι τον ξέρουμε από τους Daughters, γνωρίζαμε ίσως τι να περιμένουμε, αλλά και πάλι πέσαμε έξω. Από το noise – rock, ο Marshall στρέφεται στο American gothic στιλ, το οποίο και εκπροσωπεί άψογα, και δίνει ένα σκοτεινό δείγμα από το τί θα ακολουθήσει από τη solo πορεία του.
13. Clairo – Sling
Περνάμε σε μία από τις πιο υποτιμημένες παρουσίες της indie folk και συγκεκριμένα θα μιλήσουμε για την Clairo. Με εμφανείς επιρροές, τις οποίες έτσι και αλλιώς αναφέρει ως αυτές, όπως η Joni Mitchell, οι Carpenters κα, η Clairo καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι πολύ “δικό της” και να δημιουργήσει ένα χαρακτηριστικό στιλ από το οποίο και γίνεται άμεσα αντιληπτή. Αχ και να ήμουν με το ζόρι 22 κι εγώ και να έγραφα τέτοιους δίσκους. Βασικά, όχι πολλούς. Με έναν μόνο είμαι οκ.
14. Jinjer – Wallflowers
Πάνω από 6 χρόνια πριν, θυμάμαι, είχαμε δει τους Jinjer στην πόλη μας και συγκεκριμένα στον 1ο όροφο του Eightball. Μάλιστα στο μισό αυτού του ορόφου. Οι Jinjer, λοιπόν, έπαιξαν μπροστά σε περίπου 40 άτομα, από τα οποία οι 35 ήταν εκεί λόγω των γνωστών/φίλων που ήρθαν να υποστηρίξουν τα opening acts. Μέσα σε αυτά τα πολύ λίγα χρόνια, η μπάντα έγινε από τις πιο περιζήτητες στον σκληρό ήχο, με την Tatiana να κουβαλάει στις πλάτες της μεγάλο μέρος από την επιτυχία τους αυτή, καθώς κάνουμε λόγο για μία από τις ισχυρότερες φωνές που έχουμε ακούσει ποτέ. Το Wallflowers συνεχίζει αυτό το σερί επιτυχίας και υπενθυμίζει γιατί όλα ήρθαν έτσι.
15. Isaiah Rashad – The House Is Burning
Ατόφιο, παλιό καλό hip – hop με λίγες δόσεις mumble rap, έτσι, για να συμβαδίσουμε και με τη νεολαία. Χωρίς πολλά πολλά, ο Rashad υπογράφει ένα κολλάζ συνθέσεων με τις συμμετοχές πολλών ακόμα ονομάτων, αναμιγνύοντας ταυτόχρονα πολλά στοιχεία και samples που δεν κουράζουν. Αντιθέτως, παρουσιάζουν μία πιο σοφιστικέ πτυχή του Rashad.
16. CHVRCHES – Screen Violence
Το Screen Violence αποτελεί ίσως τον πιο σημαντικό δίσκο του συγκροτήματος από το ντεμπούτο τους το 2013. Ξεκινώντας από εκεί, έχουμε την καλύτερη αφετηρία για το νέο δίσκο των CHVRCHES. Ταυτόχρονα είναι και αυτός με το μεγαλύτερο αντίκτυπο και σκοπό εδώ και 8 χρόνια. Γενικά ο “πιο” δίσκος CHVRCHES εδώ και πολύ καιρό. Ίσως και γενικά.
17. Mariah the Scientist – Ry Ry World
Ιδιοφυής, θα έλεγε κανείς, συνθέσεις, άψογη παραγωγή και μία φρέσκια παρουσία στο σύγχρονο R&B που, ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν μία γύρα από τα ίδια, είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Είναι ένας δίσκος που βγαίνει και μοιάζει να δημιουργήθηκε άκοπα, κυλάει σα νερό και θα κολλήσει στο μυαλό για τουλάχιστον μερικές εβδομάδες.
18. Halsey – If I Can’t Have Love, I Want Power
Δε μου κινούσε ποτέ ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η Halsey, το ομολογώ. Ήξερα για το pop – punk background της και το στιλ της κυρίως, αλλά πέρα από λίγα κομμάτια, δεν ενδιαφέρθηκα περισσότερο. Παρ’ όλ’ αυτά, το ότι ο Trent Reznor μαζί με τον Atticus Ross ανέλαβαν την παραγωγή του νέου δίσκου της ήταν αρκετό να με κάνει να τον ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος σε μία καθισιά. Ε, και πείστηκα. Halsey 4ever.
19. Deafheaven – Infinite Granite
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν το soundtrack των πιο γλυκών ονείρων σας; Δεν χρειάζεται να ψάξετε παραπέρα εφόσον υπάρχει από αυτόν τον Αύγουστο το Infinite Granite. Οι Deafheaven, έχοντας πυροδοτήσει μία ολόκληρη μουσική σκηνή, παίρνοντας το blackgaze πατριωτικά και έχοντας φάει αυτοί το γιουχάισμα, γιατί με το trve cvlt δεν μπλέκεις, έδωσαν την ευκαιρία σε δεκάδες μπάντες να προχωρήσουν και να κάνουν το κομμάτι τους. Πρωτοπόροι και στο peak της δημιουργικότητάς τους, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει ένα συλλεκτικό δίσκο ονόματι 10 Years Gone, μας έλεγαν έμμεσα ότι ό,τι ακούσαμε αυτά τα 10 χρόνια, πραγματικά πάει. Όχι εντελώς βέβαια, καθώς η πλήρης στροφή προς το shoegaze ήταν αναμενόμενη, αλλά δεν υπάρχει το ωμό κομμάτι του black στον ορίζοντα. Με λίγες επαναλήψεις που δείχνουν ότι θέλει ακόμα δουλίτσα το κεφάλαιο shoegaze γι’ αυτούς, ακόμα κι έτσι, οι Deafheaven υπογράφουν έναν ακόμη υπέροχο δίσκο.
20. Turnstile – Glow On
Αν είστε ακόμα εδώ, μπράβο. Αν δεν είστε, εσείς χάνετε τον καλύτερο, ίσως, δίσκο της λίστας αυτής. Ό,τι πιο ξεσηκωτικό και φρέσκο έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη rock με πινελιές hardcore punk, έρχεται από τα παιδιά που ακούν στο όνομα Turnstile. Τρίτος και καλύτερος δίσκος για τα παιδιά μέχρι στιγμής και μας δίνουν το Nevermind του 21ου αιώνα, χωρίς καμία απολύτως υπερβολή. Θα ακούσουμε και τη συμμετοχή του Blood Orange (!!!), πηγαίνοντας το vibin’ σε άλλο επίπεδο, όπως επίσης θα πάρουμε και μαθήματα ατόφιου στιλ. Δικαιωματικά θα τους δούμε και στην τελική λίστα της χρονιάς, όπως επίσης να προσέξουμε πως ολοένα και περισσότερος κόσμος θα ασχολείται μαζί τους.
