Ο Οκτώβρης είναι ανέκαθεν ο καλύτερος μήνας μουσικά. Ίσως και γενικά, αλλά αυτό θα δεχτώ ότι είναι διαπραγματεύσιμο. Οδεύοντας προς το τελευταίο κεφάλαιο του φθινοπώρου, κι αυτός ο Οκτώβρης μάς έδωσε πολλή μουσική, με υλικό από όλα τα διάφορα μελωδικά στρώματα. Αν ψάχνετε Coldplay ή Lana Del Rey, δε θα τους βρείτε εδώ, γιατί δυστυχώς η δεκάδα που ακολουθεί έθεσε ψηλά τον πήχη. Οπότε έχουμε και λέμε:
1. The War on Drugs – I Don’t Live Here Anymore
Ένας δίσκος φρεσκαδούρα, που, ουσιαστικά, λειτουργεί σαν να μας συστήνει πάλι από την αρχή τους The War on Drugs. Ο Adam Granduciel έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν ήχο σήμα κατατεθέν για την μπάντα που άλλοτε ακούγεται σύνθετος και άλλοτε εξαιρετικά απλοϊκός, αλλά ποτέ κάτι λιγότερο από λεπτομερής και προσεγμένος μέχρι την τελευταία νότα. Λόγοι για να συνεχίζεις να πιστεύεις στην ύπαρξη της καλής μουσικής εκεί έξω¨: +1
2. Every Time I Die – Radical
Όσα χρόνια και να περάσουν, θα επαληθεύομαι πάντα όταν λέω πως οι Every Time I Die δεν είναι απλά μία από τις επιδραστικότερες μπάντες του hardcore punk η οποία θα είναι ίσως και η μοναδική που θα επιζήσει γιατί είναι πάντα relateable. Έχουν το κάτι παραπάνω που μόνο σε αυτούς θα ψάξεις ώστε να το βρεις και το Radical, σε όλη του τη δόξα, θα στο δώσει και με το παραπάνω σε μία γερή δόση 16 κομματιών.
3. Young Thug – Punk
Να πω την αλήθεια, δεν επένδυσα ποτέ αρκετά στον Young Thug. Παρέμενε απλά ένας rapper που η αξία του για εμένα θα περιοριζόταν στο φάσμα του ενός mainstream ραδιοφωνικού κομματιού. Αλλά υπάρχει κάτι στο Punk που δείχνει μία νέα κατεύθυνση και την ετοιμότητα του καλλιτέχνη να κατακλύσει έναν καινούριο, ολοκληρωτικά δικό του χώρο μουσικά. Fun και μία πρόταση που αξίζει τον πολύτιμο χρόνο των ακουσμάτων.
4. The World Is a Beautiful Place and I Am No Longer Afraid to Die – Illusory Walls
Παρά το τι μπορεί να προδιαθέτει το όνομά τους, η μπάντα μίκρυνε και πλέον μετράει τα 5 άτομα. Όμως κάτι τέτοιο δεν τους απέτρεψε από το να δώσουν ένα μεστό και εξαιρετικά σημαντικό για αυτούς τέταρτο δίσκο. Λίγοι είναι οι δίσκοι που είναι επιβλητικοί και απαιτούν την προσοχή σου από την αρχή. Το Illusory Walls είναι ένας από αυτούς και αντανακλά επαρκώς αυτό το autumn feeling.
5. Heraldo Negro – Far In
Ένα πράγμα που λατρεύω σε ΄έναν pop δίσκο, είναι η ύπαρξη πολλών διαφορετικών ειδών, και επομένως συναισθημάτων, να αναβλύζουν μέσα από αυτό. Στο νέο δίσκο του Heraldo θα βρούμε όντως τα πάντα και το σημαντικότερο είναι ότι πολλά από αυτά τα κομμάτια δεν είναι απλά τραγούδια. Η καλύτερή τους απόδοση είναι να αναδειχθούν σαν anthems διότι αυτό τους αξίζει. Παράλληλα, γίνονται εμφανείς οι επιρροές των θρύλων, όπως ο Marvin Gaye, και το Far In έχει τη δυναμική να γίνει και αυτό ένα instant classic.
6. Biffy Clyro – The Myth of the Happily Ever After
Συμφωνώ ακράδαντα με τον τίτλο και ίσως ήμουν biased από την πρώτη στιγμή που τον διάβασα για την τελική έκβαση της αρεσκείας μου απέναντί του. Όμως και αντικειμενικά αν το πάρουμε, ευτυχώς, ο νέος δίσκος των Biffy Clyro είναι *chef’s kiss*. Επ΄ισης, ξέρω ότι το λέμε σχεδόν συνέχεια, αλλά καθώς ο καιρός περνάει και η οπτική μας απέναντι στην πανδημία και όσα συνέβησαν το περασμένο διάστημα εναλλάσσεται, ίσως αυτός να είναι ο δίσκος που εκφράζει την απογοήτευση και την εσωτερική ταραχή αυτού που ζούμε από το 2020.
7. JPEGMAFIA – LP!
Τα τελευταία χρόνια αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο το λεγόμενο art – rap και γνήσιος εκπρόσωπος του αυτού του στυλ είναι ο JPEGMAFIA. Βιρτουόζος στα λόγια, δίνει πραγματικά έναν από τους καλύτερους δίσκους της πορείας του που παραδίδει masterclass παραγωγής, όπως λίγοι δίσκοι εκεί έξω κάνουν. Θα το αφήσω εδώ γιατί ό,τι άλλο και να πω θα είναι υποτίμηση. Α! Και τα λέμε το Δεκέμβρη. Αυτά.
8. Joy Crookes – Skin
Οκτώβρης δίχως ντεμπούτο δε γίνεται και αυτήν τη φορά μας έρχεται από τη νεαρή Joy Crookes με το υπέροχο neo-soul της. Οι επιρροές της είναι εμφανείς και πολλές και την καθιστούν ικανή για το νέο πρόσωπο της Βρετανικής soul καθώς ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο 2022. Το Skin δείχνει μία καλλιτέχνιδα πολλά υποσχόμενη και με πολλά ακόμα να δώσει στο μέλλον.
9. Grouper – Shade
Καρδιά φθινοπώρου χωρίς folk δεν γίνεται επίσης, οπότε θα πάμε στη Grouper και το Shade. Στο δίσκο θα βρούμε 9 κομμάτια, τα οποία κάνουν κάποιο ξόρκι από την αρχή και πυροδοτούν μία αλυσίδα διαφόρων συναισθημάτων και αντιδράσεων. Ακριβώς δηλαδή ό,τι περιμένει κανείς από αυτό το μουσικό είδος. Απλά η Grouper το κάνει με μία ιδιαίτερη μαεστρία που κάνει το Shade να σταθεί και να ξεχωρίσει δίπλα σε άλλους δίσκους με τους οποίους θα τεθεί σε σύγκριση.
10. Mastodon – Hushed and Grim
Ο όγδοος δίσκος των Mastodon θα μας βρει με μία έκπληξη ενός διπλού δίσκου και η μπάντα από την Ατλάντα θα μας κακομάθει. Ή και όχι, καθώς θα αποτελέσει λύτρωση αν σκεφτούμε ότι είχαμε 4 χρόνια να δούμε δίσκο τους. Εδώ θα βρούμε ίσως την επιτομή του μοντέρνου heavy metal, με την μπάντα να παρουσιάζει τον καλύτερό της εαυτό εδώ και πολλά χρόνια, υπογράφοντας επικά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κομμάτια που φτάνουν το δίσκο σχεδόν στη 1,5 ΄ώρα σε διάρκεια. Αυτό που πάντα λατρεύω σε αυτήν την μπάντα είναι οι εναλλαγές στα φωνητικά καθώς 3 από τα 4 μέλη κάνουν πλήρη φωνητικά ενώ ο 4ος βοηθάει πού και πού. Κι εδώ, σε 15 ΓΕΜΑΤΑ κομμάτια, αυτό εντείνεται ακόμα περισσότερο.
