Ένα ακόμα φθινόπωρο τελειώνει και μας αφήνει λίγο πριν μπει ο Δεκέμβριος και αποχαιρετήσουμε τη χρονιά αυτή. Τελευταία λίστα προτού καταλήξουμε στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και πολλοί κρατούσαν τα καλύτερα για το τέλος. Θα δούμε σε λίγες εβδομάδες αν έπραξαν σοφά. Επομένως έχουμε και λέμε:
1.Adele – 30
Προφανώς θα ξεκινούσαμε έτσι τη λίστα αυτή, καθώς αν το 2021 δεν ήταν η χρονιά που θα επέστρεφε η Adele, δεν ξέρω ποια θα ήταν. Με τον τελευταίο της δίσκο, η τραγουδίστρια ξεφεύγει από το να ασχολείται με τις ραγισμένες καρδιές και αντ’ αυτού δείχνει όλο το φάσμα των συναισθημάτων που έρχονται με την πλήρη αλλαγή της ζωής εξαιτίας αυτών. Δε θα βρούμε κάποιο ακουστικό θαύμα στο 30, αλλά η πολυπλοκότητα των συναισθημάτων της και η παραγωγή καθιστούν το δίσκο ως το πιο φιλόδοξο έργο της μέχρι σήμερα.
2. Snail Mail – Valentine
Φρέσκο και σε μία εποχή που διψάει για Indie Rock, έρχεται το Valentine που, ενώ ακολουθεί την πεπατημένη, δίνει έναν πολύ σημαντικό δίσκο λίγο πριν την εκπνοή της χρονιάς. Το Valentine δεν λάμπει από τις μουσικές του καινοτομίες, ούτε από τις καινοτομίες γενικότερα, αλλά αντίθετα αποδεικνύει τη σημαντική συνθετική εξέλιξη με ποικίλες και εξαιρετικά δεμένες μπαλάντες. Για αυτό, η Snail Mail χρησιμοποιεί μια ειλικρινή και ιδιαίτερα συγκινητική γραφή που διαμορφώνεται από την απαλή φωνή της και μια πολύ καλή ενορχήστρωση.
3. Converge & Chelsea Wolfe – Bloodmoon: I
Αγαπημένοι στο τετράγωνο οι παραπάνω και συνεχίζουν τη μόδα των collaboration δίσκων μεταξύ solo γυναικείας καλλιτέχνιδας και κάποιου συγκροτήματος του σκληρού ήχου. Πρώτα είχαμε Julie Christmas με Cult of Luna, έπειτα Thou με Emma Ruth Rundle, που έκαναν το 2020 λίγο καλύτερο, και πλέον έχουμε και το Bloodmoon, όπου το Ι μας προϊδεάζει για συνέχεια. Για να συμπληρωθεί το καρέ, προτείνω και Amenra με Lingua Ignota.
4. Emma Ruth Rundle – Engine of Hell
Μιας και το έφερε η κουβέντα, το Engine of Hell θα είναι ο νέος πιο underrated δίσκος της Rundle, τον οποίο μεγάλη μερίδα πληθυσμού θα τον προσπεράσει. Χίλια μίλια διαφορετικός στον ήχο από τον προκάτοχό του, αλλά πιο ακουστικός και ήρεμος, η Emma δεν ήταν ποτέ καλύτερη. Με στίχους τόσο σκοτεινούς όσο ο τίτλος του άλμπουμ, μιλάει για το θάνατο άλλων αλλά και του εαυτού, ενώ συνοδεύεται από έναν απλό, αλλά σταδιακά δυνατότερο απόηχο ενός πιάνου, μιας κιθάρας ή και των δύο.
5. Portrayal of Guilt – CHRISTF****R
Ένα μπιπ κάπου, να μη μας πάρουν και με τις πέτρες. Ο δίσκος αυτός δεν περιγράφεται εύκολα. Είναι κοφτός, σκληρός, βαρύς και ασήκωτος και ερμηνεύεται άνετα σαν slasher film, αν αυτό μπορούσε να αποδοθεί μουσικά. Δύσκολος στο άκουσμα και άβολος στην προσπάθεια να τον χωνέψεις, αλλά τα παιδιά το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Proceed with caution.
6. IDLES – Crawler
Αρκετά προσωπικό και σχετικά πρόωρο σε σύγκριση με το πότε είχαμε τον προηγούμενο δίσκο, οι Βρετανοί δεν άφησαν τη χρονιά να φύγει δίχως το στίγμα τους. Επεκτείνοντας τους ορίζοντές τους μουσικά, φαίνεται να αισθάνθηκαν την ανάγκη να μιλήσουν ξανά για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους, όπως το Brexit, ο Trump, ίσως και άλλα πολλά. Εμείς δε λέμε όχι και προπαντός δεν παραπονιόμαστε.
7. Der Weg Einer Freiheit – Noktvrn
Πέφτοντας στα πολύ βαριά, δε γινόταν να μείνει το Noktvrn απ’ έξω. Black metal περιοχή με αρκετή μελωδικότητα παρά το παραδοσιακό πέπλο που τους καλύπτει. Θα το έλεγε κανείς και φαινομενικό, ειδικά με την ποικιλία που ξεδιπλώνεται σε κάθε άκουσμα. Δεν φτάνει στο Finisterre, αλλά σε βάθος χρόνου θα είμαι έτοιμη να υποστηρίξω κατά πόσο το Noktvrn είναι τελικά καλύτερο.
8. Silk Sonic (Bruno Mars & Anderson .Paak) – An Evening with Silk Sonic
Όπως φαίνεται, είναι ο μήνας των συνεργασιών και προχωράμε στο εν λόγω διαμαντάκι. Είναι κάποιες συνεργασίες που τις περιμένεις και άλλες που σε πιάνουν στον ύπνο. Με άλλες πάλι, κατά έναν περίεργο τρόπο, συμβαίνουν και τα δύο, αλλά τουλάχιστον τα πρώτα δείγματα κυκλοφορούν αρκετό καιρό πριν ώστε να το χωνέψεις -αν δεν το περίμενες- και να πορωθείς -εάν ανήκεις στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ουσιαστικά, ο δίσκος είναι τέλειος. Αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα.
9. SeeYouSpaceCowboy – The Romance of Affliction
Φθινόπωρο, μουντός καιρός, επομένως και μουντή λίστα. Γι’ αυτό και οι σκληρές μας επιλογές κάπως υπερτερούν αυτόν το μήνα. Σειρά έχει το καινούριο δημιούργημα των SeeYouSpaceCowboy – να το λέτε με μία ανάσα – το οποίο είναι όσο μοντέρνο όσο είναι και κλασικό. Παραμένοντας από τα πιο ενδιαφέροντα modern metalcore/post-hardcore/melodic emo συνονθυλεύματα εκεί έξω, πλέον ακολουθούμε ό,τι κάνουν σχεδόν με κλειστά μάτια.
10. Courtney Barnett – Things Take Time, Take Time
Last but not least, θα στραφούμε στον (μακάρι) breakthrough δίσκο της Courtney Barnett. Η Courtney παραδίδει έναν εξαιρετικά χαλαρό, alternative indie rock δίσκο, ηχητικά φιλόδοξο, καθώς συνδυάζει την indie-pop και folk σύνθεση και ενορχήστρωση τραγουδιών περισσότερο από ποτέ. Δεν μπορώ να την επαινέσω αρκετά για τη συνολική συνοχή αυτού του ήχου. Δημιουργεί την τέλεια ατμόσφαιρα για τους λάτρεις του stoner rock με πινελιές από διάφορα άλλα ακούσματα και μοιάζει σαν φρέσκο αεράκι που κάνει τα μαλλιά να ανεμίζουν.
10 + 1. Radiohead – Kid A Mnesia
Δεν θα αφήσω τη λίστα αυτή χωρίς το νέο ίχνος ύπαρξης των Radiohead. Η μπάντα κυκλοφόρησε δύο δίσκους-σταθμούς στην αρχή του παρόντος αιώνα και περίπου 20 χρόνια μετά, τους ενώνει σε έναν μαζί με οποιοδήποτε b – side/ακυκλοφόρητο μουσικό δείγμα. Έτσι, φτάσαμε να έχουμε λίγο περισσότερο από 2 ώρες υλικού. Ένα συγκρότημα-φαινόμενο, που δίνει μαθήματα στο πώς κυκλοφορείς το reissue το σωστό.
