fbpx
CultureMusic

10 νέοι δίσκοι που ακούσαμε τον Μάιο

Άνοιξη ήρθε, άνοιξη έφυγε και ο τελευταίος της μήνας μάς έφερε τη ζέστη από νωρίς. Μαζί όμως έφερε και πολλούς δίσκους, κάνοντας την επιλογή του μήνα αυτού λίγο δυσκολότερη. Ωστόσο, το Τop10 βγήκε και αυτή τη φορά ποικίλλει ιδιαίτερα περιλαμβάνοντας γνώριμα ονόματα και μη.

Να τι ακούμε μπαίνοντας στο καλοκαίρι:

1. Mach-Hommy – Pray for Haiti

Ομολογώ πως τα πρώτα ακούσματα ήταν δύσκολα, αλλά κάτι με έκανε να θέλω να γυρίσω πίσω κάθε φορά. Υπό το πέπλο της ραπ, o Mach εξερευνά διάφορα στοιχεία του καταλήγοντας να το αποδομήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα ακουστεί να τραγουδάει ανάμεσα στα verses του, όπως επίσης αυτά θα αυξομειώνονται σε ένταση ανάλογα με το κλίμα του κάθε κομματιού. Ατμοσφαιρικό με στίχους που μπορείς να αποκωδικοποιείς για μέρες, το Pray for Haiti είναι από τα καλύτερα δισκογραφικά δημιουργήματα για φέτος.

2. Flying Lotus – Yasuke

Μεσαιωνική Ιαπωνία είναι το setting της anime σειράς για την οποία έχει γραφτεί το Yasuke και μπορεί να μην έχω δει λεπτό anime στη ζωή μου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα καταβροχθίσω το soundtrack του. O Flying Lotus δε θέλει και πολλές συστάσεις πλέον και εδώ πετυχαίνει το πιο κινηματογραφικά ζωντανό μουσικό ταξίδι που θα μπορούσε να συνθέσει. Η συνεκτικότητα με την οποία παντρεύει hip-hop, jazz και synths είναι απαράμιλλη και δείχνει το φάσμα του καλλιτέχνη.

3. St. Vincent – Daddy’s Home

Εδώ και εβδομάδες διαβάζω κάποιες κριτικές που έχει λάβει το καινούριο δισκογραφικό βήμα της St. Vincent και το οποίο αρκετοί έχουν αναδείξει σε ατόπημα. Προσωπικά, τείνω να διαφωνήσω. Το Daddy’s Home είναι ένα βαθιά προσωπικό album για την ίδια, και συγκεκριμένα το ομότιτλο κομμάτι αναφέρεται στη 12χρονη ποινή φυλάκισης του ίδιου του πατέρα της. Μπορεί κάποτε να ήταν απλά μία κιθάρα και μία φωνή όλα αυτά που αρκούσαν για να δημιουργηθεί η St. Vincent που ξέρουμε, όμως το Daddy’s Home έχει όλα τα φόντα που θέλει για να την πάει μπροστά.

4. Violet Cold – Empire of Love

Το black metal ήταν και παραμένει, δυστυχώς, η πιο elitist κοινότητα στον σκληρό ήχο. Παράλληλα, το blackgaze είναι εκεί που γίνονται πράγματα μαγικά καθώς οι καλλιτέχνες που το εκπροσωπούν συνεχώς δοκιμάζουν νέα πράγματα. Οι Violet Cold από το Αζερμπαϊτζάν είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες και το Empire of Love είναι ονειρικό για όλους τους σωστούς λόγους. Μέσα σε όλα, το εξώφυλλο – αφιέρωμα στην LGBTQ+ κοινότητα είναι μία γροθιά σε όλους αυτούς που εξακολουθούν να μοιράζουν μίσος.

5. The Black Keys – Delta Kream

Με το Let’s Rock του 2019 να με έχει αφήσει παντελώς αδιάφορη, τρόμαξα λίγο να ακούσω το Delta Kream. Αλλά έπεσα ευτυχώς έξω και το σύνολο από διασκευές που ετοίμασε το ντουέτο, θυμίζει, επιτέλους, τους Black Keys που αγαπήσαμε και γνέφει κοντά στην πρώτη πενταετία της καριέρας τους τη στιγμή που έχουν ξεπεράσει τα 20 χρόνια πορείας και κοντεύουν τα 30. Εδώ γιορτάζουμε τα blues τα οποία έκαναν δικά τους και οι Black Keys είναι επίσημα back in the game.

6. J. Cole – The Off Season

Πολλή hip-hop αυτόν το μήνα και αξίζει να αναφερθούμε στον 6ο δίσκο του J. Cole. Σε ένα, φαινομενικά, γρήγορο ‘γύρισμα’ του δίσκου, μιας και διαρκεί κοντά στα 40 λεπτά, μπορούμε να πούμε ότι μιλάμε για εξαιρετική μουσική παραγωγή και ο J. Cole γίνεται ολοένα και καλύτερος με κάθε δίσκο που συνθέτει. Παράλληλα, θα ακούσουμε κάποιους από τους πιο γεμάτους στίχους του που έχει γράψει ποτέ, πράγμα αναμενόμενο έπειτα από ένα έτος γεμάτο πολιτικής και κοινωνικής αναστάτωσης.

7. Iceage – Seek Shelter

Θυμάμαι ήταν εποχή tumblr που μάθαμε τους Iceage με το post-punk πεσσιμιστικό τους τότε ύφος. Πέντε δίσκους μετά, η μετάβαση σε ρομαντικές φιγούρες με κομμάτια που είναι καλύτερα από τη μισή σκηνή του britpop (οι Iceage είναι από τη Δανία) στο σύνολό της, έχουμε όχι μόνο το καλύτερο δίσκο της μπάντας, αλλά μας κακομαθαίνουν με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς σε ένα εύκολο στοίχημα απέναντι στις μέχρι τώρα δυνατές rock κυκλοφορίες του έτους.

8. The Devil Wears Prada – ZII

Περνάμε σε ένα EP του οποίου η δύναμη ξεπερνάει σχεδόν κάθε δίσκο στη λίστα αυτή και θα ασχοληθούμε λίγο με τους Αμερικανούς The Devil Wears Prada, το όνομα-δάνειο από το ομώνυμο βιβλίο που έγινε ταινία, και την μουσική τους ανασύσταση. Εντάξει, όχι τόσο δραματική ανασύσταση, μιας και το ZII σκοπεύει να αποτελέσει sequel εκείνου του αξιομνημόνευτου EP-σταθμός στη metalcore μουσική σκηνή που ακούει στον τίτλο Zombie, αλλά είναι αρκετά διαφορετικό από την πρόοδο που είχαν παρουσιάσει μέχρι τώρα στους δίσκους τους. Να μια μπάντα που δεν κάνει ποτέ λάθη.

9. Mdou Moctar – Afrique Victim

Αλλιώς γνωστός ως Mahamadou Souleymane, ο Mdou Moctar είναι από το Νίγηρα και τραγουδά στη γλώσσα του παίζοντας ταυτόχρονα ηλεκτρική κιθάρα. Μαζί με το συγκρότημά του, ερμηνεύουν το Afrique Victim, ένα δίσκο με επικά rock τζαμαρίσματα και γενικότερα μία αύρα των ’70s σε απόλυτη αρμονία με την επιθυμία για το πώς θέλουμε τη rock να είναι σήμερα. O Mdou βλέπει μπροστά, δεν αφήνει την καταγωγή του και τη γλώσσα του να υπάρξουν ως εμπόδια αλλά ως μία πόρτα για όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει.

10. Perturbator – Lustful Sacraments

Εκκεντρικός, μοναδικός και με αισθητική την οποία δεν μπορεί να μιμηθεί κανένας, ο Γάλλος James Kent υπό το όνομα Perturbator έκανε το 2021 λίγο καλύτερο με τη νέα προσθήκη στην υποδειγματική synthwave δισκογραφία του. Ο black metaller που έγινε εκπρόσωπος της ηλεκτρονικής μουσικής, Στο νέο του δίσκο, ακούγεται ιδιαίτερα σοφιστικέ και αντλεί περισσότερη έμπνευση από τη δεκαετία του ’80 όσο ποτέ άλλοτε, σε σημείο που δε θυμίζει synthwave πια, αλλά κάτι άλλο, τελείως δικό του. Μελαγχολία, σκοτάδι και λίγο cyberpunk. Δε χρειάζομαι τίποτα άλλο.

3

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *