Αργά φέτος το Πάσχα και μας βρίσκει σε πολύ ανοιξιάτικο και σχεδόν καλοκαιρινό mood με τις θερμοκρασίες που σημειώνονται. Ο Απρίλης κάνει πέρα για να έρθει ο Μάης ο μυρωδάτος και μας αφήνει με κάποιους εξαιρετικούς δίσκους τους οποίους θα συναντήσουμε και στο “πλήρωμα” του έτους.
Το μήνα που μας πέρασε ακούσαμε:
1.While She Sleeps – Sleeps Society
Τα παιδιά από το Sheffield, που το Σεπτέμβριο του ’19 πέρασαν και μια βόλτα από εδώ, είναι η εγγύηση για ένα τρελά ξεσηκωτικό μουσικό ταξίδι. Έχοντας ξεφύγει στον προηγούμενο δίσκο από τα τετριμμένα του metalcore, εδώ τα εξερευνούν και πάλι από μία πολύ ενδιαφέρουσα οπτική. Μετά τους Architects, θα δούμε και εδώ το Simon Neil των Biffy Clyro και θα αναρωτηθούμε πού θα τον δούμε έπειτα, όπως επίσης θα βρούμε σχεδόν όλα τα κομμάτια να ακούγονται εύκολα και άρα να μιλάμε για επιτυχία. Μπράβο στα παιδιά. Ένα liveάκι να είχαμε.
2. La Femme – Paradigmes
Psych rock και Ευρωπαϊκή αύρα από τη Γαλλία έχουμε μετά στην πρώτη επιλογή από τη χώρα για τον επόμενο δίσκο στη λίστα μας. Οι La Femme εδώ δημιουργούν έναν πραγματικά ενδιαφέρων δίσκο που δεν μπορείς να προβλέψεις στιγμή πού θα σε πάει μέχρι αυτός να φτάσει στο τέλος του. Άλλοτε μιλώντας για την Αμερικανική ζωή και άλλοτε έχοντας ειρωνικούς στίχους που διπλοτσεκάρεις να σιγουρευτείς ότι κατάλαβες σωστά, οι La Femme γράφουν έναν από τους πιο fun δίσκους φέτος.
3. BROCKHAMPTON – Roadrunner: New Light
Νομίζω δε θα έχουμε ποτέ κάτι κακό από το στρατόπεδο των BROCKHAMPTON και είμαι εντάξει με αυτό. Το πρωτότυπο (και μακάρι να ήταν πρότυπο) boyband καταφέρνει στον 6ο δίσκο του να συνδυάσει με τεράστια επιτυχία όλα τα μοναδικά στοιχεία που ξεχώριζαν στους προηγούμενους 5. Η αποδόμηση του hip hop όπως τη θέλουν οι ίδιοι θα επιτευχθεί μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, σε σημείο που σπάω το κεφάλι μου να αντιληφθώ πώς γίνεται να είσαι original το έτος 2021.
4. Nick Waterhouse – Promenade Blue
Πάμε λίγο να ηρεμήσουμε τα πνεύματα με τον Nick Waterhouse σε μία ωδή μοντέρνας jazz/soul/R&B, πράγμα το οποίο είναι όσο υπέροχο διαβάζεται. Άνοιξη, καραντίνα, μέτρα ακορντεόν και τα συναφή μένουν στην άκρη αν βάλεις να ακούσεις το Promenade Blue και για λίγο βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Ένας καλλιτέχνης που δημιουργεί κάτι τόσο προσωπικό και όμορφο και το μοιράζεται ανοιχτόχερα κάνοντάς μας να θέλουμε να ανατρέξουμε σε αυτή τη vintage αύρα.
5. Holding Absence – The Greatest Mistake of My Life
Το κεφάλαιο Holding Absence παίρνει τα πάνω του στο δεύτερο μόλις δίσκο του συγκροτήματος μετά από ένα -κάπως- βαρετό πρώτο βήμα σε σχέση με τις φωτιές που είχε ανάψει το πρώτο EP. Εδώ, το σχήμα από την Ουαλία βρίσκει τα πατήματά του σε ένα σπαρακτικό μελωδικό hardcore με τη φωνή του Lucas να είναι βάλσαμο για το ανθρώπινο αυτί. Αυτός εδώ ο δίσκος είναι μία αγκαλιά σε μουσική μορφή και πάει χεράκι-χεράκι με δίσκους σαν το “How We Both Wondrously Perish” των Being as an Ocean και το “Lament” των Touché Amore που εκθειάσαμε το προηγούμενο έτος.
6. Royal Blood – Typhoons
Ε, μα, επιτέλους. Ε, μα, φυσικά. Νέος δίσκος του ντουέτου που ακούει στο όνομα Royal Blood και τυγχάνει να είναι και ο καλύτερος μέχρι στιγμής. Κοίτα να δεις. Σοβαρά όμως τώρα, πιο συνεκτική δουλειά δε θα μπορούσαν να είχαν κάνει. Με μία παραγωγή κρύσταλλο, το Typhoons φεύγει από τα αυστηρά όρια του rock και εξερευνά και άλλα κατατόπια με μεγάλη επιτυχία, θυμίζοντας πως τα καλύτερα έρχονται όταν βγαίνεις από το comfort zone σου.
7. Iglooghost – Lei Line Eon
Με ένα ντεμπούτο να αναβλύζει ηλεκτρονική μουσική και noise ήχο, ο Iglooghost τα αφήνει όλα στην άκρη για να δώσει χώρο στην εκφραστικότητα. Άλλοτε με βιολιά και άλλοτε με ονειρικά φωνητικά, ο 24χρονος μουσικός παραγωγός δημιουργεί έναν αληθινά όμορφο δίσκο δείχνοντας πόσο πολύπλευρος είναι.
8. Godpeed You! Black Emperor – G_d’s Pee at State’s End!
Κοντεύουν να κλείσουν 30 χρόνια πορείας και είναι αναμφισβήτητα από τα σημαντικότερα ονόματα στην experimental -και όχι μόνο- μουσική σκηνή. Τέσσερα χρόνια μετά και εν μέσω μίας παγκόσμιας κρίσης, οι Godspeed γράφουν ένα δίσκο που χρειάζεται τώρα όσο ποτέ. Ίσως χρειάζεται πού και πού να μας πιάνουν τα υπαρξιακά μας και το συγκρότημα φροντίζει να την πάθουμε την όποια κρίση θα επέλθει. Τα μακροσκελή κομμάτια δε, βοηθούν ώστε κάποια από αυτά να αναδειχθούν ως επικών διαστάσεων και επομένως τα λέμε το Δεκέμβρη.
9. Arooj Aftab – Vulture Prince
Στο ίδιο, σχετικά, κλίμα περνούμε στην Arooj Aftab και τον τρίτο της δίσκο. Η Arooj συνδυάζει jazz, folk και κλασική μουσική από το Πακιστάν, τιμώντας την καταγωγή της. Το Vulture Prince είναι γραμμένο με ακρίβεια και δυναμικότητα και είναι συγκινητικό, πράγμα που το κάνει εξαιρετικά δυναμικό. Λίγοι είναι οι δίσκοι που καταφέρνουν να δημιουργήσουν συναισθηματικό βάθος σαν και αυτό εδώ. Ταυτόχρονα, ο δίσκος είναι ικανός να ταξιδέψει το νου και να παρουσιάσει κάτι καινούριο.
10. Gojira – Fortitude
Είπα και πριν ότι τη Γαλλία θα την ξαναβλέπαμε σε αυτή τη λίστα και να που τη συναντάμε εδώ στο τέλος. Για μία μπάντα της οποίας ο λόγος ύπαρξης είναι η περιοδεία, κρίνοντας από τις μακροσκελείς περιοδείες για την προώθηση κάθε δίσκου για τις οποίες περνούν τον πλανήτη από 2 και 3 φορές, η κυκλοφορία ενός δίσκου υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να είναι ρίσκο. Παρ’ όλ’ αυτά, και στο Fortitude οι Gojira αποδεικνύουν ότι ακόμα το ‘χουν και έχουν κάνει σωστά τη μετάβαση από progressive death metal σε groovy progressive απλό metal. Είναι από τα σημαντικότερα ονόματα γενικά στη μουσική σήμερα, με έναν από τους καλύτερους αποδεδειγμένα drummers στον κόσμο και είναι φυσικό όλοι να υποκλίνονται με κάθε κυκλοφορία. Τι έχει το νερό στη Γαλλία, θα μου πει κανείς;
