Τα μεσημέρια Κυριακής, γύρω στις 15:00 το Μega έβαζε ταινίες. Υποθέτω ότι ήταν ένα τέτοιο μεσημέρι όταν είδα την ταινία Yes Man, με πρωταγωνιστή τον Jim Carrey. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαι κριτικός ταινιών ή οτιδήποτε παρεμφερές. Θυμάμαι, ωστόσο, ακόμα την εντύπωση που μου είχε αφήσει η συγκεκριμένη ταινία. Πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινότητά μας-και συνεπώς και η ζωή μας- αν απλώς ακολουθούσαμε την κεντρική ιδέα της ταινίας: να λέμε περισσότερα ναι.
Θυμάμαι ακόμα τη σφοδρή μου επιθυμία να ζήσω τη δική μου εκδοχή της ταινίας για 24 ώρες. Να λέω δηλαδή ναι σε οτιδήποτε με ρωτάνε, μου προσφέρουν ή μου προτείνουν από την στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι τη στιγμή που θα πέσω για ύπνο.
Η θεωρία του ναι. Ναι σε όλα. Ναι στα εύκολα, στα σίγουρα, στα χαζά, στα επικίνδυνα, στα τρομακτικά, στα παράξενα. Ναι.
Ήμουν γύρω στα 10 όταν είδα την ταινία και νομίζω ότι αυτό που με κρατούσε πίσω και ποτέ δεν πήρα την απόφαση να το κάνω ήταν οι σκέψεις πως οι δικοί μου θα μου ζητάνε συνεχώς πράγματα. Ένα ποτήρι νερό, ένα καλαμάκι, το βιβλίο από το κομοδίνο ή οτιδήποτε άλλο, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους. Εγώ φυσικά δεν θα μπορούσα να τους πω όχι, αφού θα παρέβαινα τους κανόνες αυτού του «στοιχήματος» και φοβόμουν ότι η μέρα μου θα αρκούνταν σε τακτικά δρομολόγια από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα στο σπίτι, κάτι που δεν θα ήταν καθόλου συναρπαστικό και ιδιαίτερο, σε αντίθεση με το πώς αποτυπωνόταν στην ταινία.
Τα καλά νέα είναι ότι δεν είμαι πλέον 10 και ούτε έχει φύγει ακόμα από το μυαλό μου η ιδέα αυτή. Έχω αποβάλλει τις αφελείς παιδικές μου σκέψεις και ανησυχίες για αυτήν τη μέρα, σκεπτόμενη το εξής απλό: δεν θα το πω σε κανέναν. Κανείς δεν θα ξέρει ότι τη συγκεκριμένη μέρα θα λέω ναι σε όλα, απλώς φαντάζομαι ότι θα είμαι κάπως πιο περίεργη και παρορμητική από ό ,τι συνήθως. Και είμαι εντάξει με αυτό.
(-Οκει, σοβαρά; Όντως σε όλα; [για να σε προλάβω]
-Δεν ξέρω, ειλικρινά. Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι επιβλαβές για την υγεία μου ούτε κάτι που θα μετανιώσω. Οικτρά τουλάχιστον.)
Έχω περιέργεια να το δοκιμάσω για μια μέρα και να δω πώς θα εξελιχθεί. Πόσο διαφορετικά μπορεί να κυλήσει ένα 24ωρο αν είσαι πιο ανοιχτός σε προτάσεις και ιδέες. Κι αν όντως εκείνο το βράδυ, αναλογιζόμενη το τι έκανα μέσα στη μέρα μου πιάσω τον εαυτό μου να χαμογελάει με τα όσα καινούρια, κουλ, κουλά, στραβά ή ανάποδα συνέβησαν και έκανα μέχρι να κοιμηθώ, τότε ίσως βγω λίγο διαφορετική από αυτό. Ίσως είμαι λιγότερο διστακτική σε οτιδήποτε καινούριο και περισσότερο αυθόρμητη. Ίσως και πάλι όχι. Και απλώς να το βγάλω επιτέλους από το μυαλό μου και από τη λίστα με τα δεκάδες περίεργα ακόμα πράγματα που θέλω να κάνω. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι αξίζει. Κι εγώ λέω να το δοκιμάσω. Τι λες;
