Λογικά σε κάποια άλλη εποχή αυτή θα ήταν κάποιου είδους κατάρα. Στην δική μας, η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που πολλοί, αν όχι όλοι βιώσαμε πριν μερικές μέρες όταν οι “αγαπημένες” μας πλατφόρμες social media κράσαραν τελείως και μας άφησαν “ξεκρέμαστους”.
Γιατί “ξεκρέμαστους”;
Γιατί είχες πάει παραλία εκείνη την ημέρα και δεν μπορούσες να ανεβάσεις ένα στόρι για να το αποδείξεις. Ούτε φυσικά να δεις των άλλων για να δεις που βρίσκονται και να ζηλέψεις με τα δίκια σου αν ήσουν στην πόλη. Γιατί ήθελες να στείλεις ένα screenshot στον κολλητό και ήταν αδύνατον να εμφανιστεί η φωτογραφία. Γιατί κάπου μαζί με την ανανέωση του feed στο Instagram που κράσαρε κάθε λίγο και λίγακι, κράσαρε και η ζωή σου.
Και δεν σε κατηγορώ, μιας και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε όλο αυτό. Διαβάζοντας όλα εκείνα τα δημοσιεύματα που έλεγαν για τα προβλήματα των εφαρμογών, συνέχιζα να επιμένω και να σκρολάρω μπας και αλλάξει κάτι. Κι όσο κάτι δεν άλλαζε, τόσο πείσμωνα. Κάπου εκεί έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται το πολύ απλό “τι στο καλό κάνεις;”.
Πολλές φορές έχω ευχηθεί κι έχω σκεφτεί πως θα ήταν αν αυτά τα “μαραφέτια” δεν είχαν επινοηθεί. Ή έστω αν εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους και μόνο, δηλαδή την επικοινωνία. Πόσες περισσότερες φορές δηλαδή θα είχα διαβάσει ένα βιβλίο στη θάλασσα αντί να χαζεύω τα νέα στο Google News. Ή πόσες περισσότερες φορές θα είχα κοιτάξει τους φίλους μου στα μάτια κι όχι φωτογραφίες ανθρώπων που πιθανότατα δεν θα συναντήσω ποτέ στη ζωή μου.
Κι όμως συνέχισα να επιμένω, μπας και αλλάξει κάτι στη ροή μου και δω κάτι διαφορετικό. Η ανάγκη βλέπεις. Γιατί όταν κάτι σε καθιστά σε τέτοια θέση, γίνεται αυτόματα ανάγκη. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα όμως και το άλλο.
Ότι πέρα από την ανάγκη μου για συνεχόμενη ροή στα social media μου, είχα ανάγκη να δω περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Πίστεψα βλέπεις ότι τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα δεν τα έχω δει ακόμα. Είχα ανάγκη να κοιτάξω τους φίλους μου στα μάτια – γιατί καμιά φορά ξεχνούσα το χρώμα τους. Και δεν είμαι δα και τόσο ρομαντική. Είχα ανάγκη και να δω μια συναυλία με τα ίδια μου τα μάτια, κι όχι μέσα από τα stories μου. Είχα ανάγκη να κοιτάξω τη θάλασσα για πάνω από 1 λεπτό και να δω όλες εκείνες τις αποχρώσεις του μπλε να διαδέχονται η μια την άλλη. Να έρθει ο λαιμός επιτέλους στα ίσια του, γιατί το αυχενικό που το πας; Το κάθε τι έρχεται με το τίμημα του.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, την επόμενη μέρα όλα κύλησαν ομαλά. Επανήλθαμε στα “φυσιολογικά” μας και τα κεφάλια κάτω. Ένα μικρό παράπονο όμως μου έμεινε.
Αγαπημένο μου Instagram, να “πέφτεις” πιο συχνά. Να μπορώ κι εγώ να σηκώνω το ρημάδι το βλέμμα μου.
