Η Amy Poehler επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα με το Moxie, μια ωδή στον εφηβικό φεμινισμό που βαδίζει στα χνάρια ανάλογων ταινιών του παρελθόντος, αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει τα standards που έθεσαν οι προκάτοχοι του.
Είναι πολλοί οι λόγοι που θα μας έκαναν να ακολουθήσουμε την Amy Poehler σε οποιοδήποτε εγχείρημα της. Το Parks and Recreation και το SNL είναι μόνο δύο από αυτούς. Λίγες μέρες πριν την θαυμάσαμε και πάλι παρέα με την κολλητή της, την Tina Fey, στην σκηνή των Χρυσών Σφαιρών. Χθες, η καινούρια της ταινία έκανε πρεμιέρα στο Netflix και εμείς δεν θα μπορούσαμε να την αφήσουμε στη watchlist για παραπάνω από μία ημέρες.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Moxie
Η ταινία περιγράφει την ιστορία της Vivian (Hadley Robinson), μιας ντροπαλής έφηβης που αποφασίζει ότι είναι καιρός να κάνει κάτι για τον καθημερινό σεξισμό που αντιμετωπίζουν εκείνη και τα υπόλοιπα κορίτσια στο σχολείο της. Εμπνευσμένη τόσο από τη στάση της νέας συμμαθήτριας της, της Lucy, όσο και από την ανακάλυψη του επαναστατικού παρελθόντος της μητέρας της, συντάσσει ένα φεμινιστικό μανιφέστο και το διανέμει ανώνυμα στο σχολείο. Έτσι, σχηματίζεται μια αντίσταση η οποία εναντιώνεται στην ακατάλληλη και σεξιστική συμπεριφορά των αγοριών του σχολείου, αλλά και στις διακρίσεις και τους λάθους χειρισμούς των υπευθύνων.
Τι πάει καλά στο Moxie;
Αρχικά η δουλειά της Poehler στην σκηνοθεσία είναι αξιοπρεπέστατη. Δείχνει να ξέρει πού βρίσκεται και διαχειρίζεται τα καλά στοιχεία του σεναρίου με τρόπο ιδανικό. Τα καλά στοιχεία του σεναρίου της Tamara Chestna και του Dylan Meyer αρχίζουν και τελειώνουν στην ιδέα της φεμινιστικής εξέγερσης των μαθητριών. Μια εξέγερση που έρχεται σε μια εποχή που ανάλογα κινήματα ανθίζουν εντός και εκτός της έβδομης τέχνης. Το Moxie ακολουθεί την πετυχημένη συνταγή που είδαμε αρχικά στο Election και πολύ αργότερα στο Booksmart, τουλάχιστον όσον αφορά το κομμάτι του women empowerment.
Το σενάριο του Moxie έχει έναν μόνο στόχο. Να ανοίξει περαιτέρω τον δρόμο για την σωστή αναπαράσταση και παρουσίαση της ιδέας του φεμινισμού στο σινεμά. Αυτή η παρουσίαση όμως δε γίνεται στο σωστό πλαίσιο. Διότι, όσο groundbreaking και αν είναι μια ιδέα, ένα σενάριο, μια ταινία, δεν μπορεί να πετύχει αν ακολουθήσει τον λάθος δρόμο. Τις highschool κομεντί τις έχουμε δει δεκάδες φορές από το Mean Girls και έπειτα. Κάποιες λειτούργησαν, όπως το Booksmart που αναφέραμε παραπάνω. Κάποιες άλλες όχι. Το Moxie είναι δυστυχώς μία από αυτές.
Ο κύριος λόγος που η ταινία δεν λειτουργεί είναι επειδή αναλώνεται στην φεμινιστική εξέγερση και ξεχνάει το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται
Μια highschool κομεντί οφείλει να είναι σε σημεία διασκεδαστική. Διαφορετικά, μπορεί να γίνει δραματική. Το Moxie αφιερώνει τόσο χρόνο στον αγώνα των μαθητριών που ξεχνά να αποκτήσει ταυτότητα. Σχεδόν μηδενικό χιούμορ σε μια ταινία της Poehler. Απλά αδιανόητο. Αλλά η ταινία δεν είναι ούτε δραματική. Οπότε τι είναι; Είναι απλά ένα φεμινιστικό μανιφέστο; Πολύ πιθανό να μην γνωρίζουν ούτε οι σεναριογράφοι.
Δεν μπορούμε να πούμε πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η νεαρή Hadley Robinson τα καταφέρνει μια χαρά στον ρόλο της Vivian και το ίδιο και το υπόλοιπο νεανικό καστ. Η Amy Poehler από την άλλη, μοιάζει πιο ώριμη από ποτέ. Οι ενστάσεις μας είναι στον άστοχο τρόπο που για ακόμη μια φορά επιδίωξε το Hollywood να παρουσιάσει τους χαρακτήρες του. Μια λευκή πρωταγωνίστρια, μία κολλητή ασιατικής καταγωγής, ένας επίσης Ασιάτης-Αμερικανός σύντροφος και μια καινούρια Λατινοαμερικανή φίλη. Μια ταινία για εφηβικό φεμινισμό και για λυκειακές δυσκολίες δεν χρειάζεται forced divercity για να πετύχει. Μπορεί να πετύχει αν κάνει όλα τα υπόλοιπα σωστά. Το Moxie τα κάνει σχεδόν όλα μέτρια και στο τέλος πετυχαίνει μόνο λίγους από τους στόχους του.
Σε γενικές γραμμές, το Moxie είναι watchable και μπορεί, σε σημεία, να χτυπήσει τις κατάλληλες φλέβες
Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι τόσο πετυχημένο όσο το Booksmart και το Eighth Grade, καθώς του λείπει το χιούμορ του πρώτου και η ενσυναίσθηση του δεύτερου. Μια ταινία με θετικό μήνυμα, αλλά μέχρι εκεί.
