Συντάκτης: Χριστακίδης Χρήστος
Ένας ποιητής και η μούσα του ζουν ευτυχισμένοι στην εξοχή, όταν η έλευση ενός περίεργου επισκέπτη θα διαταράξει την ηρεμία τους και θα οδηγήσει σε μία σειρά απρόσμενων γεγονότων.
Προσωπικά, δεν μου έχει τύχει να φύγω σαστισμένος από το σινεμά. Απογοητευμένος σίγουρα. Εξουθενωμένος εννοείται – ευχαριστώ Avatar. Ακόμα και νευριασμένος. Αλλά αυτό που μου συνέβη στη πρεμιέρα του “Mother!” δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί στα μάτια μου παρουσιάστηκε κάτι που ξεπερνούσε τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Περνούσε σε ένα επίπεδο το οποίο ίσως και ο κύριος Αρονόφσκι δεν θα μπορούσε να φανταστεί όταν το δημιουργούσε.
Είναι πολλά τα πράγματα που χρωστάει το Χόλιγουντ στον Ντάρεν Αρονόφσκι. Σίγουρα δεν του χρωστάει τίποτα για το “Νώε”. Αυτός ήταν, όμως, που έκανε μόδα τις “σκοτεινές” ταινίες με το “Ρέκβιεμ για ένα όνειρο“. Αλλά και “ανέστησε” τη καριέρα του Μίκι Ρουρκ με το “Wrestler“. Και χάρισε βέβαια και το αγαλματίδιο στη συμπαθέστατη Νάταλι Πόρτμαν με το “Black Swan“. Οι ταινίες του δεν ήταν εύκολες, δεν ήταν συνηθισμένες και σίγουρα ήταν πρωτότυπες. Μοναδικές στο είδος τους και στην σκηνοθετική τους άποψη. Αυτό πίστευα και για το “Mother!”, αλλά ό,τι και να πίστευα εγώ, εσείς, όλοι μας ότι θα συμβεί στη ταινία αυτή, ήταν λίγο.
Πλοκή
Στο “Mother!”, ένας ποιητής και η νεαρή γυναίκα του ζουν απομονωμένοι στην εξοχή, με τον πρώτο να προσπαθεί να γράψει το καινούριο του έργο και την δεύτερη να ανακαινίζει το τεράστιο τους σπίτι, που είχε εν μέρει καταστραφεί εξαιτίας μια φωτιάς. Την ηρεμία του ζευγαριού θα διακόψει ένας απρόσμενος επισκέπτης, που θα εγκατασταθεί στον ξενώνα τους, και μαζί με τη γυναίκα του θα προκαλέσουν περίεργες καταστάσεις, που θα προβληματίσουν την οικοδέσποινα.
Πρώτα Σχόλια
Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις σχολιάζοντας αυτή την ταινία, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία τεράστια αλληγορία. Στο πρώτο μισό της τα πράγματα εξελίσσονται αργά και ήσυχα, με τον ρεαλισμό όμως να απουσιάζει εμφανώς. Παρουσιάζονται αρκετά περίεργα στοιχεία και καταστάσεις, και ” φυτεύονται” αρκετά μηνύματα στο μυαλό του θεατή, με σκοπό να αποκωδικοποιηθούν αργότερα.
Η απελπισία και η απορία στο βλέμμα της Λόρενς σε προδιαθέτει για μία “έκρηξη”, μία βροχή από γεγονότα για να καταλάβεις επιτέλους τι συμβαίνει. Παρόλο που ξέρεις ότι κάτι θα έρθει και είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό, το τελευταίο μισάωρο σου δίνει αναπάντεχα χτυπήματα και εσύ είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις.
Ένας καταιγισμός από ακραίες καταστάσεις, που παρουσιάζονται με υπερβολικό, σοκαριστικό και σε πολλά σημεία φρικιαστικό τρόπο, σε κάνουν να θες να γραπωθείς από τα μπράτσα της καρέκλας σου και να μη μπορείς να τα αφήσεις. Σύμβολα και ιδέες περνούν μπροστά από τα μάτια σου και εσύ απλά κάθεσαι και δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει, ενώ μπορεί να γελάσεις όχι από κάτι αστείο, αλλά από αμηχανία για την “ωμή” καταγραφή αυτών που βλέπεις.
Οι εικόνες εναλλάσσονται ανάμεσα στην υπερβολική λατρεία και τον φανατισμό, την απόλαυση και την απόγνωση, την γέννηση και τον θάνατο, με μια έκδηλη θρησκευτική ματιά που δεν διστάζει σε τίποτα, απαλλαγμένη από πολλούς ηθικούς φραγμούς. Και πίσω από όλα αυτά οφείλεις να συνειδητοποιήσεις ότι κρύβονται ρεαλιστικές εικόνες της σημερινής κοινωνίας και των προβλημάτων της. Τουλάχιστον αυτό ζητάει από σένα ο Αρονόφσκι.
Ερμηνείες
Η Λόρενς (μητέρα) είναι εκθαμβωτική και καθηλωτική ως μπερδεμένη οικοδέσποινα. Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού η ταινία γυρίστηκε κυριολεκτικά στο πρόσωπο της, με τα αγαπημένα κοντινά του Αρονόφσκι. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ (Εκείνος) υποδύεται αρκετά φυσιολογικά έναν αμετανόητο νάρκισσο που παλεύει να κρατηθεί ανάμεσα στην αγάπη του κοινού του και της γυναίκας του, χωρίς να χάσει κανέναν από τους δύο. Ο Εντ Χάρις (άνδρας) ως απρόσμενος επισκέπτης είναι απλά όπως πρέπει να είναι, αλλά η Μισέλ Φάιφερ (γυναίκα) είναι τόσο εξαιρετικά creepy ως περίεργη επισκέπτρια, φανερώνοντας το πόσο ενθουσιασμένη ήταν με τον ρόλο της.
Συνεπώς
Το γεγονός ότι μια ιδέα έρχεται στο μυαλό κάποιου δημιουργού δεν σημαίνει ότι πάντοτε θα πρέπει να γίνεται και πράξη. Αυτό δεν το κατανοεί ο Αρονόφσκι, και στη ταινία του έχει βάλει πάρα πολλές τέτοιες ιδέες. Αλλά μπορεί απλά να τις έβαλε για να διχάσει. Τους κριτικούς, τους θεατές, τους πάντες. Η ταινία δημιουργήθηκε για να ασχοληθεί ο κόσμος μαζί της. Και το κατάφερε, γιατί ο κόσμος θα μιλάει γι αυτήν για πολύ καιρό. Και πρέπει να τη δεις. Γιατί αλλιώς είναι αδύνατον να καταλάβεις για ποιο πράγμα μιλάω. Δεν μπορείς να κατανοήσεις τη φύση της αν δεν ζήσεις την κινηματογραφική της εμπειρία. Σε βάζει σε πρωτόγνωρες σκέψεις και σου δημιουργεί ανάγκη για ατελείωτες συζητήσεις επειδή ίσως δεν έχεις δει τίποτα παρόμοιο. Και δεν θα δεις, γι αυτό μη την χάσεις.
0
