Την Τρίτη 2 Ιουλίου 2019 πραγματοποιήθηκε μια ποδηλατοπορεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με αφορμή της το πολύ τραγικό γεγονός του θανάτου δυο αθλητών της ομάδας «Χίλια Δένδρα». Οι διοργανωτές, Ένωση Ποδηλατικών Σωματείων Μακεδονίας – Θράκης, είχαν ως στόχο την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης και την άσκηση πίεσης για την αλλαγή των διατάξεων που ορίζει ο Κ.Ο.Κ
Στον Λευκό Πύργο στις 19:30 συγκεντρώθηκαν περίπου 500 ποδηλάτες, οι οποίοι ακολουθήσαν μια διαδρομή περίπου μισής ώρα. Η πορεία κατευθύνθηκε από τον Λευκό Πύργο στην Τσιμική έως το σημείο της Ι. Δραγούμη από όπου κατέβηκε στην λεωφόρο Νίκης και τελείωσε στο σημείο της αφετηρίας.
Οι ποδηλάτες που συμμετείχαν στην πορεία δεν είχαν απαραίτητα πολλά κοινά μεταξύ τους. Ήταν μέλη ποδηλατικών συλλόγων, επαγγελματίες αθλητές, καθημερινοί αναβάτες, σπάνιοι αναβάτες μεγάλοι, μικροί με ποδήλατα όλων των τύπων, αγωνιστικά, πόλης, βουνού, ακριβά, φθηνά, αντίκες, χαλασμένα…
Παρά την ποικιλομορφία και τις διαφορές που παρατηρούσε κάνεις, ήταν σαφές ότι όλοι έχουν ένα κοινό θέμα να θίξουν. Αυτό είναι η ασφάλεια των ποδηλάτων στους δρόμους. Αυτό ήταν η αφορμή της πορείας. Αυτό είναι που σκέφτονται κάθε φορά που ανεβαίνουν στο ποδήλατο τους. Αυτό είναι που πρέπει να υπολογίζουν οι οδηγοί. Αυτό είναι που πρέπει να διασφαλίσει και το κράτος. Την ασφάλεια των ποδηλατών.
Το ποδήλατο δεν είναι απλά ένα χόμπι ή ένα άθλημα. Η χρήση του ποδηλάτου ως βασικό μέσο μετακίνησης προσφέρει πολλά οφέλη τόσο στον χρήστη όσο και στη πόλη-κοινωνία.
Αρχικά το ποδήλατο προάγει την περιβαλλοντική ευαισθησία, προωθεί έναν υγιή τρόπο ζωής και προσφέρει μια ευκαιρία μείωσης των εξόδων και συμβάλλει στην καλή ψυχολογία. Θα ήταν λογικό άρα ο αριθμός των ποδηλάτων να ανταγωνίζεται τον αριθμό των αυτοκινήτων.
Πιστεύω ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι ποδηλάτες. Αυτός είναι και ένας τρόπος αντιμετώπισης κάποιων βασικών προβλημάτων της πόλης όπως αυτό της μετακίνησης, της ρύπανσης και της εικόνας της πόλης. Όμως οι ελλιπείς ποδηλατόδρομοι, το παράνομο παρκάρισμα και η επικίνδυνη οδική συμπεριφορά των οχημάτων αποτελούν πραγματικά εμπόδια που αποτρέπουν κάποιον από το να χρησιμοποιεί ποδήλατο.
Κλείνοντας γράφω κάποιες σκέψεις που έκανα καθώς βρισκόμουν στην ποδηλατοπορεία. Με εντυπωσίασε αρχικά το αίσθημα συλλογικότητας που αισθανόσουν με τους άλλους ποδηλάτες. Ακόμα και εγώ που δεν έχω -ακόμα- ποδήλατο αισθανόμουν πολύ οικεία με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μου άρεσε η ησυχία που υπήρχε στον κατά την διάρκεια της πορείας. Πραγματική ησυχία βασικά δεν υπήρχε αφού ο κόσμος φώναζε, μιλούσε και γελούσε. Δεν υπήρχε, όμως, αυτός ο ενοχλητικός θόρυβος των αυτοκινήτων και των μηχανών που σου προκαλούν άγχος, βιασύνη και φόβο. Πιστεύω ότι αυτό το αίσθημα ενθουσιασμού, χαράς, χαλάρωσης και ευημερίας που ένοιωσα οφείλεται στο ποδήλατο και στην ποδηλασία. Θεωρώ ότι η χρήση του ποδήλατου αποτελεί μια ευκαιρία για καλύτερή ζωή.
