Μια Nikon κάμερα που μου χάρισε η μαμά μου, μια συλλογή από φιλμάκια τραβηγμένα ανά τον καιρό, ο αποχαιρετισμός σε μια πόλη που βρέχεται από θάλασσα σε κάθε μήκος και πλάτος και ό,τι μας έχει μείνει σε αφθονία: άπλετο φως.
Πάντα με τις μικρές της γειτονιές και τις μεγάλες παρέες. Αυτές που κατά κανόνα λούζονται από το πρώτο πρωινό φως σε παραλιακό έδαφος, αλλά και εκείνες που κλείνονται στο μικρό τετράτοιχο σύμπαν τους.
Στη Λεωφόρο Στρατού όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Πέτρος θα είναι διαρκώς παντός καιρού.
Με τα άπλυτά της πάντα στη φόρα.
Στον κήπο του Απογευματινού Ήλιου, κάποιοι κάνουν όνειρα για φυγή σε άλλες πόλεις, λίγο πιο μακρινές.
Κάτι ατελείωτες χαμένες λεωφόροι.
Τα ξεχασμένα φώτα της Φιλίππου όταν όλη η πόλη κοιμάται.
Τα θαμπά της φώτα, το υγρό στοιχείο και οι μεθυσμένοι της άνθρωποι.
Να κοιτάς μακριά, τη φωτιά στο λιμάνι.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί αυτή η βόλτα, έφτασα για μια ακόμη φορά λίγο πιο κοντά στον ήλιο. Αυτή είναι μια polaroid φωτογραφία της πόλης από το Επταπύργιο και είναι η πιο αγαπημένη μου από όλες. Θα μου θυμίζει πάντα εκείνες τις καλοκαιρινές βόλτες στην Άνω Πόλη, τις προσωπικές κορυφές και τις ακτίνες του ήλιου που σε κάθε γεωγραφικό σημείο του μικρού μας πλανήτη, έχουν την τάση να μου θαμπώνουν τα μάτια.
Άλλη μια νέον επιγραφή έρχεται να δώσει τέλος σε μια αναλογική βόλτα αλλιώτικη μέχρι στιγμής από τις άλλες. Εδώ έμαθα πως δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι, πως δεν υπάρχουμε εμείς δίχως τους άλλους και πως όσο μακριά κι αν ξανοιχτούμε στο μικρό αχανές μας σύμπαν, στο τέλος θα γυρνάμε πάλι πίσω εκεί που ανήκουμε. Εξάλλου, στην ατελείωτη θάλασσα, πάντα θα υπάρχει μια νησίδα σωτηρίας όπου θα νιώθουμε σπίτι μας.
Αντίο Θεσσαλονίκη μου, σε ευχαριστώ για όλα.
*Η εμφάνιση και η ψηφιοποίηση του συγκεκριμένου φιλμ έγινε στο στούντιο του The Great Dark Room Experience.
11
