Μια Nikon κάμερα που μου χάρισε η μαμά μου, ένα Ilford FP4+ φιλμάκι που αγόρασα λίγο πριν φύγω από την Πορτογαλία, ένα ταξίδι στην πόλη με τα κίτρινα ταξί και τις διεθνείς ετικέτες και ό,τι μας έχει μείνει σε αφθονία: άπλετο φως.
Το σπίτι του φίλου μου του Γιώργου, έχει μια θέα που θα ζήλευε και ο Παπακαλιάτης. Συμφωνήσαμε πως μια μέρα, θα μετατρέψουμε την ταράτσα σε θερινό σινεμά-μπαρ. Θα στήσουμε ένα πανί και θα κάνουμε προβολές κάτω από τον διαμαντένιο ουρανό με θέα την Ακρόπολη. Θα το ονομάσουμε, «Η ταράτσα του Μετς».
Στο Παγκράτι, ισχύει μια κοινή και πανανθρώπινη αλήθεια: Τα σκουπίδια του ενός, ο θησαυρός του άλλου. Εναλλακτικός τίτλος, «Κατοίκηση δομής».
Μεσημεριανός περίπατος στα Εξάρχεια.
Πάνω στην Ακαδημίας, έξω από το θέατρο Ολύμπια, κάποιοι παλεύουν για να διεκδικήσουν κάτι που τους στερείται βάναυσα. Μοναδικό όπλο στην φαρέτρα τους, η Τέχνη, που κόσμους ολόκληρους άλλαξε και άλλους τόσους τους γκρέμισε.
Η πλατεία Μοναστηρακίου έχει έντονη τη μυρωδιά της φράουλας σήμερα.
Σε μια πόλη με πληθώρα μέσων μεταφοράς, η φίλη μου η Νεφέλη επιλέγει να μετακινείται πάνω σε δυο ρόδες ενός ποδηλάτου. Όταν δεν χάνεται στα σκοτεινά υπόγεια του θεάτρου, υψώνει το κεφάλι ψηλά. Αντικρίζει τον γαλανό ουρανό και αφήνει το ζεστό αεράκι να της χαλάσει το χτένισμα. Μπορεί ωστόσο, πότε πότε να τη συναντήσεις και στο τελευταίο βαγόνι του μετρό.
Τα άπλυτά σας στη φόρα.
Σε ψάχνω στους ανοιχτούς ουρανούς και τις απέραντες θάλασσες. Κάποτε σε βρίσκω στους κυματισμούς. Θαρρώ πως σου μοιάζουν λίγο. Άλλοτε ήρεμοι κι άλλοτε χειμαρρώδεις και ανήσυχοι. Κάποιες φορές πάλι σε χάνω. Με θαμπώνουν οι ακτίνες του ηλίου βλέπεις και δακρύζουν τα μάτια μου. Ίσως κάποτε σε βρω.
Εκείνο το απόγευμα σε μια παραλία του Φαλήρου είχε στηθεί μια γιορτή. Μου θύμισε σκηνή σε ταινία με χαρούμενο τέλος το όλο σκηνικό. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που είναι και η τελευταία στάση του φιλμ. Άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν στο ίδιο σημείο για να γιορτάσουν κάτι που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένο: Τη ζωή.
Ανάμεσα σε αστικές ταράτσες, φαρδιές λεωφόρους με κυκλικές πλατείες και συνοικιακές παραλίες, ένα είναι σίγουρo: Μικρή μου Αθήνα, είσαι η πόλη που μου μοιάζει.
Αφιερωμένο στους φίλους μου, που έχουν την μαγική ιδιότητα να κάνουν τη ζωή να κυλά κάποιες φορές σαν ταινία.
*Η εμφάνιση και η ψηφιοποίηση του συγκεκριμένου φιλμ έγινε στο στούντιο του The Great Dark Room Experience.
