Meet Funky George - TFC Magazine

Συντάκτρια: Ζωή Βέργου

20 Νοεμβρίου 2017

Συνάντησα τον Γιώργο έξω για την συνέντευξη, σε ένα bar που μας εμπνέει και τους δύο. Τυχαίνει να τον γνωρίζω εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που κάναμε μαζί ραδιόφωνο. Πάντα τον θαύμαζα, όχι μόνο για την ταπεινότητά του αλλά και γιατί είναι ένας από τους καλύτερους ανερχόμενους beat makers της Ελλάδας.

Για την ιστορία να σας πω ότι ο Γιώργος κατάγεται από τον Βόλο και ήρθε στην Θεσσαλονίκη το 2007 για να σπουδάσει γραφιστική. Μεγαλωμένος σε μια μουσική οικογένεια, τα πρώτα του ερεθίσματα προέρχονται από ακορντεόν και πιάνο. Ερωτεύεται στη συνέχεια των ήχο των ντράμς και βαπτίζεται «μεταλλάς», ενώ έχει έρωτα με τους δίσκους βινυλίου.

Το 2013 αρχίζει να ασχολείται πιο επαγγελματικά με την παραγωγή μουσικής και κυκλοφορεί τα δικά του samples, καταλήγοντας στην κυκλοφορία της πρώτης του ολοκληρωμένης δουλειάς το 2016.

Κατά την διάρκεια της κουβέντας μας χαρακτήρισα τον ήχο του ιδιαίτερο, και σε αυτό το σημείο ανοίξαμε μια μεγάλη συζήτηση…

Συνέντευξη

Α: Μου λένε συχνά πως ο ήχος μου είναι ιδιαίτερος, είναι όμως κάτι που ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνομαι. Τα δείγματα μουσικής που χρησιμοποιώ προέρχονται από την μουσική σκηνή των δεκαετιών 60’s & 70’s, δηλαδή funky, soul και jazz, τότε που ο ήχος ήταν πιο ζεστός, πιο ζωντανός και καθαρός. Η αναζήτηση των “δειγμάτων” που χρειάζεσαι για την σύνθεση σου είναι το tricky της υπόθεσης.

E: Σε ποιο είδος τοποθετείς την μουσική σου;

Α: Η μουσική για μένα έχει κατηγορίες μόνο για να υπάρχει τάξη και να μην συγχέονται όλα μεταξύ τους. Αν ήταν στο χέρι μου, θα τις διέκρινα σε μουσική για να χορέψω, μουσική για να χαλαρώσω και μουσική για να την μελετήσω. Είναι σαν τους ανθρώπους, τι παρέα επιλέγεις να έχεις.

Ε: Για σένα ποιος καλλιτέχνης καταφέρνει και τα τρία;

Α: Δεν είναι μόνο ένας, αυτός όμως που ξεχωρίζω είναι ο Bonobo. Προσωπικά πιστεύω πως έχει ενσωματώσει στη μουσική του και τις τρείς παραπάνω «κατηγορίες», καταφέρνοντας να προσθέτει σε κάθε του δουλειά και κάτι νέο, χωρίς όμως να χάνει τα χαρακτηριστικά του στοιχεία.

Ε: Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης πώς σε δέχτηκε; Η Αθήνα είναι στα σχέδιά σου;

Α: Η Θεσσαλονίκη έχει απαιτητικό κοινό, αγαπάει όμως τους καλλιτέχνες που αναδεικνύει και τους ακολουθεί. Τώρα για Αθήνα που με ρωτάς, εκεί τα πράγματα λίγο δυσκολεύουν. Από την μια πλευρά το κοινό είναι μεγαλύτερο, από την άλλη όμως έχει και μεγαλύτερο ανταγωνισμό και ίσως δεν φανείς ποτέ. Θα το δοκίμαζα όμως, αν και γενικότερα προσέχω πολύ τις κινήσεις μου.

Ε: Απ’ όσο ξέρω δεν εκπροσωπείσαι από κάποια δισκογραφική εταιρεία. Πόσο δύσκολο είναι να διαδοθεί η δουλειά σου;

Α: Το διαδίκτυο και τα social media με έχουν βοηθήσει πολύ. Είναι ο μοναδικός τρόπος να δείξεις την δουλειά σου γρήγορα και με πολύ χαμηλό κόστος, εδώ να ευχαριστήσω και τους φίλους μου Πάνο και Γιάννη που με βοηθάνε πολύ στο κομμάτι αυτό. Παλιότερα υπήρχε ο underground τρόπος, που στην ουσία ήταν να ανταλλάσεις τους δίσκους χέρι με χέρι. Έτσι ήταν η κουλτούρα. Τώρα είναι το like και το share.

E: Επομένως ποιό είναι το # που σε χαρακτηρίζει;

Α: Με σιγουριά σου απαντώ το #studiolife

Ε: Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν beat maker που τώρα ξεκινάει;

Α: Θέλει αρχικά να γνωρίζεις τον ήχο σου και αυτό που θέλεις να παρουσιάσεις στον κόσμο. Χρειάζεται υπομονή και πολλή δουλειά. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη «σκληρή» γιατί αν το αγαπάς δεν μπορεί να είναι σκληρή. Και φυσικά παίζουν ρόλο και οι επαφές σου, όσο κλισέ και αν ακούγεται.

Ε: Επόμενο βήμα, προσδοκίες;

Α: Βρίσκομαι καθημερινά στο studio και δουλεύω πάνω στον επόμενο δίσκο μου που θα έχει περισσότερο hip hop στοιχεία, αλλά και σε διάφορα projects που θα σας εκπλήξουν –μου κλείνει το μάτι.
Όσον αφορά τις προσδοκίες μου, νομίζω είμαι πολύ κοντά στην ευτυχία! Έχω το studio μου γεμάτο δίσκους και είναι αυτό που πάντα ήθελα. Εδώ να προσθέσω πως μια καριέρα στην Γαλλία, που έχει πολύ καλή ιστορία και πορεία στο beat making, δεν θα με χαλούσε.

Ε: Θέλω να μου πεις τι σημαίνει το Mount Ten.

Α: Λοιπόν αυτό ξεκίνησε σαν πλάκα στη σχολή από έναν καθηγητή μου, ο λόγος είναι προφανής νομίζω –γελάει. Στη συνέχεια επειδή ήθελα κάτι που να με εκφράζει ακόμα περισσότερο, αποφάσισα την κατάληξη της λέξης mountain να την γράφω ten γιατί έχω έναν ψυχαναγκασμό με τον αριθμό δέκα.