Στη νέα παράσταση του Γιάννη Αποσκίτη βλέπουμε κυρίως ατόφιες στο ολοκληρωτικό τους σύνολο σκηνές από την καθημερινότητα. Ήρωες της διπλανής πόρτας σε μια διαρκή προσπάθεια επιβίωσης, μέσα στα στενά πλαίσια ενός κόσμου, στον πυρήνα του φρικτό και αδιάφορο, που δε διαφέρει σε τίποτα με το δικό μας σύμπαν. Όλα αυτά, φυσικά, μέσα από ένα απαράμιλλα καυστικό – πάντα επίκαιρο – χιούμορ.
Δεδομένου του ότι στον τίτλο γίνεται λόγος για τον θάνατο, μπορούμε κάλλιστα να πούμε πως η συγκεκριμένη παράσταση καταπιάνεται με το θέμα της ενηλικίωσης
Ταυτόχρονα, καταπιάνεται και με οτιδήποτε αφήνουμε πίσω μας προκειμένου να περάσουμε από μία κατάσταση σε μία άλλη. Ο πρωταγωνιστής μας εδώ είναι ένα άξιο παράδειγμα της παρούσας συνθήκης, αφού σε όλη του τη ζωή, παλεύει να κόψει όλα αυτά τα δεσμά που μας κρατούν δέσμιους, αντίστοιχα με την μορφή ενός ομφάλιου λώρου.
Όταν λοιπόν η μητέρα του πεθαίνει, αναγκάζεται έστω και ετεροχρονισμένα να ανεξαρτητοποιηθεί και να γνωρίσει έναν κόσμο που ανέκαθεν φάνταζε αρκετά μακρινός. Αφήνει πίσω του την όποια παιδικότητα, που για ορισμένους έχει την μορφή ενός υλικού αρκετά εύθραυστου, πολύτιμου και απεγνωσμένα ποθητού. Ο Γιάννης τονίζει πως αυτό ακριβώς ήταν που τον παρακίνησε στην συγγραφή και τελικά στην σκηνική επιτέλεση του συγκεκριμένου έργου: η ανάγκη για μαγεία, ανάλογη με εκείνη που δημιουργεί η ίδια η σκηνική πράξη.
Σε αυτή λοιπόν την πιο «προσωπική δουλειά», όπως την χαρακτηρίζει, σημαντικό κομμάτι λαμβάνει εξίσου και το ζήτημα της ενημέρωσης, καθώς και του κιτρινισμού που πολλές φορές ασκούν τα ΜΜΕ, ένα στοιχείο που υπήρχε και στην πρώτη του συγγραφική δουλειά, στους Προβοκάτορες, που ανέβηκε την περσινή σεζόν στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Ορέστη Σταυρόπουλου.
Προσθέτοντας, επομένως, κομμάτια εντελώς προσωπικά στο συγκεκριμένο κείμενο, στοχεύει στην επίτευξη της αλήθειας και της ταύτισης
Πολύ πιο απλά, απώτερος στόχος του είναι η δημιουργία ενός συνόλου από ευθείες κατά βάση τεμνόμενες μεταξύ κοινού και θεάματος. Η «διαφάνεια» άλλωστε στα πράγματα είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να έχουμε στη φαρέτρα μας αν επιθυμούμε τη διάρκεια αυτών στον άυλο χρόνο.
Συνεπώς, δε φοβάται καθόλου να πειραματιστεί και να κάνει κάτι πέρα από κάθε στεγανό και οτιδήποτε παγιωμένο, αφού όπως προσθέτει, πρέπει να δημιουργήσουμε και έχουμε ανάγκη από νέες ιστορίες. Απώτερος του στόχος του δεν είναι μονάχα η ψυχαγωγία του κοινού, αλλά και η εσωτερική μετακίνηση αυτού.
«Όσο μεγαλώνω, όλα σκοτεινιάζουν και μικραίνουν».
Υπόμνημα
Η παράσταση «ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν» έχει πρεμιέρα σήμερα, 05 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Μπέλλος. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
