Το Ma Rainey’s Black Bottom είναι η ταινία που θα σε κάνει να αγαπήσεις την Viola Davis από την αρχή, αλλά και να θαυμάσεις τον χαρισματικό Chadwick Boseman για μια τελευταία φορά.
Την τελευταία φορά που η Viola Davis πρωταγωνίστησε σε μια μεταφορά ενός θεατρικού έργου του August Wilson στην μεγάλη οθόνη, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου (Fences). Η τελευταία της εμφάνιση στη νέα μεταφορά, αυτή τη φορά του Ma Rainey’s Black Bottom, θα μπορούσε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Βέβαια, φέτος μπορεί να το λάβει στο σαλόνι της μέσω zoom ή skype αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Η Davis μετατρέπεται στην “μητέρα των Blues” στην νέα ταινία του George C. Wolfe, η οποία έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή στο Netflix.
Εκτός όμως από την Davis, η ταινία προσφέρει ακόμα μια μεγάλη ερμηνεία
Η είδηση του θανάτου του Chadwick Boseman ήταν ένα από τα πιο τρανταχτά χτυπήματα που δέχθηκε η 7η τέχνη φέτος. Έτσι, η ευκαιρία να τον δούμε σε μια ακόμη εμφάνιση δεν θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτη. Γι’ αυτό ανοίξτε υπολογιστές, κινητά ή smart TV, συνδεθείτε στο Netflix και επιλέξτε να δείτε το Ma Rainey’s Black Bottom. Δείτε για μια τελευταία φορά τον Chadwick Boseman να λάμπει στην οθόνη σας και πιστέψτε μας: Στο Ma Rainey’s Black Bottom λάμπει όσο ποτέ άλλοτε.
Πλοκή
Οι εντάσεις αυξάνονται κατά τη διάρκεια μιας απογευματινής ηχογράφησης στο Σικάγο της δεκαετίας του 1920. Μια μπάντα μουσικών περιμένει την ερμηνεύτρια, τη θρυλική ‘Μητέρα των Μπλουζ’, Ma Rainey. Αργοπορημένη στο ραντεβού, η ατρόμητη Ma ξεκινάει έναν καβγά με τον λευκό μάνατζερ και παραγωγό της για τη μουσική της. Καθώς η μπάντα περιμένει στην κλειστοφοβική αίθουσα του στούντιο, ο φιλόδοξος Levee – ο οποίος έχει δικές του βλέψεις για να λάμψει στη μουσική βιομηχανία – διηγείται στους συναδέλφους του ένα πλήθος ιστοριών που αποκαλύπτουν αλήθειες οι οποίες θα αλλάξουν για πάντα την πορεία της ζωής τους.
Το Ma Rainey’s Black Bottom μας ταξιδεύει έναν αιώνα πίσω
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, και κατ’ επέκταση του θεατρικού έργου του Wilson, εκτός από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, είναι η αποτύπωση διαφορετικών ανθρώπων και χαρακτήρων εκείνης της εποχής. Στο πρώτο μισό της ταινίας, ως επί το πλείστον, ασχολείται με μια ομάδα αφροαμερικανών μουσικών, από διαφορετικές γενιές και φιλοσοφίες. Εκείνοι κάθονται σε ένα δωμάτιο και αντί να κάνουν πρόβα, ανταλλάσσουν απόψεις για τη ζωή, τις φιλοδοξίες και τα δικαιώματά τους. Στο δεύτερο μισό, όταν η Ma Rainey εμφανίζεται, η ατζέντα αλλάζει και γίνεται πιο προσωπική.
Η σκηνοθεσία του Wolfe είναι καταπληκτική
Οι σύντομες ματιές του στο Σικάγο της δεκαετίας του 1920 θυμίζουν κατά κάποιο τρόπο την χρυσή εποχή του Hollywood. Αναπόφευκτα, έρχονται σε αντίθεση με το σκοτάδι του υπόγειου δωματίου στο οποίο η μπάντα κάνει πρόβες. Μια αντίθεση που αργότερα θα αποτυπωθεί και με άλλο τρόπο, με την σύγκρουσή των πρωταγωνιστών. Ακόμη, ειδική μνεία οφείλει να γίνει και στο ενδυματολογικό κομμάτι της ταινίας. Κάθε κουστούμι και κάθε λεπτομέρεια, από τα δόντια της Ma Rainey μέχρι τα κίτρινα παπούτσια του Levee, αποτελούν τεράστιο κομμάτι της εξαίσιας αναπαράστασης των χαρακτήρων.
Οι φανταστικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών δεν αποτελούν κάποια έκπληξη
Όλοι γνωρίζουμε, μετά από τόσα χρόνια, πως η Davis είναι μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς των τελευταίων ετών. Όπως και γνωρίζουμε το πόσο χαρισματικός πρωταγωνιστής υπήρξε ο Chadwick Boseman. Όταν η Ma Rainey αρνείται να ξεκινήσει την ηχογράφηση έως ότου της δοθεί μια Coca-Cola, μας κάνει να πιστέψουμε αρχικά πόσο δύσκολος άνθρωπος είναι. Η Davis όμως, η οποία ενστερνίζεται την ιστορία της Ma Rainey και τη θέση της στη μουσική βιομηχανία. Κατανοεί πως η Coca-Cola δεν είναι το καπρίτσιο μιας σταρ. Είναι ένας τρόπος για την ερμηνεύτρια να αποδείξει την αξία της. Η ερμηνεία της Davis ισορροπεί πάνω σε αυτή τη διαφορά. Καταλήγει, έτσι, να αποτελεί μία από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη- της χρονιάς που φεύγει.
Από την άλλη, ο Chadwick Boseman είναι αυτός που ανέλαβε να μεταφέρει τη μαγεία του σενάριού και των διαλόγων του August Wilson. Οι μονόλογοι του Levee είναι αυτοί που τελικά κλέβουν την παράσταση και μαγεύουν τον θεατή. Οι “προβολείς” φεύγουν από το πρόσωπο της μεγάλης σταρ και φωτίζουν ένα νέο καλλιτέχνη, με ελπίδες και όνειρα για το μέλλον του. Η ερμηνεία αυτή του Boseman εξασφάλισε πως οι “προβολείς” δεν θα σταματήσουν να φωτίζουν την κληρονομία που άφησε στο σινεμά.
Το τέλος του Ma Rainey’s Black Bottom δεν είναι χαρούμενο αλλά περιέχει μια ελπίδα
Μια ελπίδα που στην ουσία αποτελεί μια συγκινητική υπενθύμιση για το πώς ένα τραγούδι, μια ταινία ή ένας ηθοποιός μπορεί να αφήσει το αποτύπωμα του στον κόσμο. Ο Chadwick Boseman δεν έφυγε ποτέ, γιατί το αποτύπωμα του είναι εμφανές. Και θα είναι εμφανές όσο ο κόσμος επαινεί το όνομα και την προσφορά του στο σινεμά. Πράγμα που θα συμβαίνει για πολλά χρόνια ακόμα.
