Όσα άτομα καταπιάνονται με το πλέξιμο γνωρίζουν πως υπάρχουν δύο ειδών νήματα. Είναι τα νήματα που πιάνουν στα χέρια τους και τα αόρατα νήματα που ενώνουν τις δημιουργούς με τις παραλήπτριες. Σχεδόν πάντα το πλέξιμο είναι μία κίνηση φροντίδας και προσφοράς προς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Ίσως γι’ αυτό τις περισσότερες φορές πρόκειται για αντικείμενα που τυλίγουν, ζεσταίνουν και ομορφαίνουν. Τι γίνεται, όμως, αν μία απρόβλεπτη συνθήκη, όπως ο θάνατος ή μια ασθένεια, αφήσει στη μέση ένα τέτοιο έργο; Από εδώ πιάνει το νήμα το Loose Ends.
Οι γυναίκες πίσω από την ιδέα
Οι εμπνεύστριες του Loose Ends, Masey Kaplan και Jennifer Simonic, μοιράζονται τουλάχιστον δύο κοινά. Το πρώτο είναι ότι η παιδική τους ηλικία είναι γεμάτη από κλωστές και βελόνες. Η Jennifer άρχισε να πλέκει από τα έξι της και τελείωνε τις δημιουργίες της κρυφά κάτω από το σχολικό της θρανίο. Η Masey έμαθε βελονάκι πριν καν μάθει την αλφάβητο και από τα 20 της και μετά δεν άφησε τις βελόνες ούτε μία μέρα. Το δεύτερο κοινό τους είναι ότι πολλές φορές χρειάστηκε να αναλάβουν να ολοκληρώσουν κάποιο εργόχειρο για λογαριασμό τρίτων.
Το βίωμα που στάθηκε η αφορμή
Πριν κάποιο διάστημα οι δύο γυναίκες βρέθηκαν στο σπίτι μιας κοινής τους φίλης, της οποίας η μητέρα είχε πρόσφατα φύγει από τη ζωή. Ανάμεσα στα αναρίθμητα πράγματα που άφησε πίσω της ήταν και δύο μισοτελειωμένες κουβέρτες που προορίζονταν για τους γιους της. Η Masey και η Jennifer είχαν όλη τη διάθεση να αναλάβουν να τις τελειώσουν, αλλά δε γνώριζαν τη συγκεκριμένη τεχνική. Έτσι, για πρώτη φορά ειπώθηκε μία ιδέα που γυρόφερναν στη σκέψη τους καιρό: Πώς θα ήταν αν δημιουργούσαν μία ιστοσελίδα που να συνδέει ανολοκλήρωτα εργόχειρα με άτομα πρόθυμα να τα τελειώσουν;
View this post on Instagram
Κάπως έτσι πήρε ζωή το Loose Ends
Η κεντρική ιδέα είναι απλή. Από τη μία, δέχονται αιτήματα από ανθρώπους που, λόγω πένθους αγαπημένου προσώπου ή δικής τους ασθένειας και αναπηρίας, απέμειναν με ένα μισοτελειωμένο πλεκτό. Από την άλλη, δημιουργούν μία βάση δεδομένων με άτομα που έχουν την τεχνογνωσία και την όρεξη να το ολοκληρώσουν. Μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας συνδέουν τις δύο πλευρές. Για λόγους ανθρώπινης επαφής και μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος προτιμούν να ταιριάζουν ανθρώπους που μένουν κοντά. Πλέον αριθμούν 2,000 ολοκληρωμένα έργα και περισσότερα από 18 χιλιάδες άτομα που συνεισφέρουν στη δράση εθελοντικά.
Το πένθος και το συμβολικό κλείσιμο
Η πρόθεση πίσω από το Loose Ends δεν είναι απλώς να δοθεί μία τελική μορφή σε κάτι που έμεινε μισό. Σκοπός είναι να δοθεί μία –έστω μικρή- ανακούφιση στο άτομο που πενθεί. Η απώλεια αφήνει πίσω της πολλούς άδειους χώρους και την ίδια στιγμή αναρίθμητα αντικείμενα. Ένα μισοτελειωμένο κασκόλ μπορεί να είναι μία επώδυνη υπενθύμιση για το άτομο που μένει πίσω. Είναι σαν να υπάρχει μία ακόμα εκκρεμότητα, μία τελευταία ανεκπλήρωτη επιθυμία. Όταν αυτή εκπληρώνεται, η συγκίνηση και η ανακούφιση είναι απερίγραπτες. Η αγάπη που θα λάμβαναν από το αγαπημένο τους πρόσωπο αναμειγνύεται με την αγάπη που λαμβάνουν από ένα άγνωστο άτομο.
Οι αγκαλιές πολλές φορές είναι μάλλινες και φτιαγμένες στα μέτρα μας.
