Συντάκτης: Ορφέας Χωρινόπουλος
Μια συζήτηση με τη Τζωρτζίνα Λιώση δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτη εικόνες και όμορφες περιγραφές, όπως άλλωστε και η θεματολογία της παράστασης στην οποία συμμετέχει. Τέσσερα Κοριτσάκια το όνομα της παράστασης, μια ιδέα βασισμένη σε ένα εκ των δύο θεατρικών έργων του Πάμπλο Πικάσο. Μια παράσταση που η Θεσσαλονίκη ήδη παρακολούθησε στο Θέατρο Αυλαία και που πιθανώς θα ξαναπαρακολουθήσει στο μέλλον.
Η ηθοποιός μας εμπιστεύτηκε τις σκέψεις της για αυτήν την παράσταση, για το αίμα των πολέμων που συνεχίζει να βάφει τη γη, για την ανάγκη να αντεπιτεθούμε στην σκληρή πραγματικότητα, για τις σκιές που χρωστάμε στον εαυτό μας να φωτίσουμε και τους φόβους που αποκτάμε μεγαλώνοντας. Για τον καλύτερο κόσμο που περιμένει στην γωνία και το μόνο που χρειάζεται είναι τέσσερα κοριτσάκια να βγουν προς αναζήτησή του. “
Αν όχι τέσσερα κοριτσάκια, τότε ποιος;
Πώς καταφέρνει ένα ποίημα του Πικάσο (80 χρόνια πριν) να είναι διαχρονικό και σήμερα;
Τα Τέσσερα Κοριτσάκια του Πάμπλο Πικάσο αφορούν στον Ισπανικό εμφύλιο ο οποίος με κάποιο τρόπο ήταν ένας προάγγελος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εμείς τελικά, αποφασίσαμε να το μεταφέρουμε χρονικά εκεί και καταπιαστήκαμε με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο θέλοντας να κάνουμε την παράσταση πιο πανανθρώπινη και διαχρονική. Ζούμε σε μια εποχή που ενώ κουβαλάμε την αιμάτινη ιστορία τόσων και τόσων πολέμων, ο πλανήτης συνεχίζει να κοκκινίζει από δεκάδες ενεργούς πολέμους.
Θα μπορούσαμε και εμείς να λέμε σήμερα «θα είμαστε ευτυχισμένες. Κανένας πόλεμος δεν θα μας νοιάζει» ;
Αφού μπορούν τέσσερα κοριτσάκια σ΄ ένα σκηνικό αγρίου πολέμου, μπορούμε όλοι. Μπορούμε να βρούμε τρόπους να αντεπιτεθούμε στην σκληρή πραγματικότητα χωρίς να εθελοτυφλούμε, χωρίς να μειώνουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, πίνοντας κάθε πρωί πορτοκαλάδα, φυτεύοντας κάθε μέρα έστω κι ένα λουλούδι κι αλλάζοντας ονόματα στους μήνες.
Είναι η παιδική αφέλεια αυτή που επιτρέπει να ονειροπολούν για ένα καλύτερο αύριο; Όσο μεγαλώνουμε γίνεται πιο δύσκολο;
Όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να δαμάζουμε τη φαντασία μας και να την τροποποιούμε έτσι ώστε να υπακούει στους νόμους μιας πλασματικής κανονικότητας. Η ορμή αυτή που έχουμε σαν παιδιά κι η ανάγκη μας να ακουστούμε, χάνεται όσο περνούν τα χρόνια και η σχέση αυτή γίνεται αντιστρόφως ανάλογη. Μεγαλώνοντας αναπτύσσουμε τόσους φόβους και σκιές που πρέπει να κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εντοπίσουμε ψήγματα του εαυτού μας ή του παιδιού που ονειρευόταν κάποτε πως θα αλλάξει τον κόσμο.
Τι συμβουλή θα σου έδινε ένα μικρό κοριτσάκι (που δεν θα άκουγες από έναν μεγάλο) ;
Θα μου έλεγε να χτίσουμε ένα φράχτη με 320 κατάστικτα, ερωτευμένα, φουντωτά μαξιλάρια, μαχαίρια κι επαναστατικά τραγούδια για να προστατευτούμε, θα μου έλεγε να μην φοβάμαι, να μην προδώσω τη γενιά μου, τα όνειρά μου, το παιδί που ήμουν κάποτε, θα μου έλεγε να αγαπάω τους ανθρώπους μου, να υποκλίνομαι στα λουλούδια και στην αχλαδιά που κρατάει επίμονα τους καρπούς της μετά από μια καταστροφική φωτιά, να μην σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι και να ελπίζω πως θα ΄ρθουν καιροί που οι άνθρωποι θ΄ αλλάξουμε.
Μπορούν 4 κοριτσάκια σήμερα να αλλάξουν τον κόσμο;
Αν όχι τέσσερα κοριτσάκια, τότε ποιος;
Αν είχαν Instagram τα κοριτσάκια σήμερα, θα έδειχναν τη σκληρή αλήθεια του πολέμου ή τη δύναμη της αγάπης; Θα συγκινούσαν τον κόσμο ή θα τα προσπερνούσαν ψάχνοντας κάτι εφήμερα όμορφο;
Θα έδειχναν τον τρόπο που μπορούν να υπάρξουν χιλιάδες χρώματα κι ατελείωτο νερό να ξεδιψάμε απνευστί και να κάνουμε βουτιές με το κεφάλι ανάμεσα στα συντρίμμια του πολέμου. Θα αντιπαρέθεταν τη φρίκη των μαχών με την ομορφιά των λέξεων και των συναισθημάτων, θα έβρισκαν καινούριες λέξεις, θα έκαναν αρώματα τα κείμενα και στο τέλος θα πετούσαν τις σημαίες και τα όπλα σε ένα παραμύθι να καούν. Ο κόσμος συγκινείται αν θέλει να συγκινηθεί, αν είναι ανοιχτός στα ιπτάμενα αισθήματα κι αν νιώθει πως υπάρχει κάτι όμορφο που δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, δεν ξέρει που βρίσκεται, δεν ξέρει πώς μοιάζει, ξέρει μόνο πως υπάρχει και κάποτε θα το βρει. Δεν ξέρω αν θα τα προσπερνούσε μπρος στη γοητεία της εφήμερης ομορφιάς, ξέρω όμως με σιγουριά πως θα σκόνταφτε πάνω στην αειθαλή σημασία.
Πραγματοποιώντας μια παράσταση στο πυρόπληκτο Μάτι, εσείς σαν σύγχρονα κοριτσάκια ποιο μήνυμα θέλετε να δώσετε;
Θέλουμε να πούμε πως η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θα κερδίσει. Θέλω να υποσχεθώ στον πατέρα μου πως θα ξαναδεί τα δέντρα του. Να ορκιστούμε στους Ματιώτες πως αυτή η καταπράσινη κουκκίδα που χαζεύαμε από τα παιδικά μας χρόνια από τον Διόνυσο θα επιστρέψει. Θα ξαναπιούμε ποτό στον Φάρο, θα ξαναφάμε κρέπα στον Μάριο χαζεύοντας την ανατολή και τα πλοία. Θα ξανακάνουμε ποδήλατο στην Αμπελούπολη, θα ξαναβουτήξουμε με ορμή στον μόλο του ΝΑΟΜΑ και σαν φόρο τιμής στα παιδικά μας χρόνια θα κοιταχτούμε με νόημα στα μάτια και με μια άγρια σπίθα μέσα μας θα πούμε «Αυτό ήταν, πέρασε».
