fbpx
Blog

Τι ήταν αυτό που με τρόμαξε περισσότερο από την πανδημία

Εν μέσω καραντίνας αποφάσισα να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη και να γράψω για κάτι που αναβάλλω εδώ και αρκετές μέρες. Όσο κι αν με τρομάζουν οι ουρές στα σούπερ μάρκετ και τα δελτία των οχτώ , υπήρξε κάτι τις τελευταίες βδομάδες που με τρόμαξε περισσότερο. Ακολουθούν λοιπόν, οι προσωπικές μου σκέψεις σχετικά με ό,τι συνέβη – και συμβαίνει – στη Λέσβο.

Δεν θα σου μιλήσω για «στρατόπεδα», για δίκιο και άδικο, δεν θα ρίξω ευθύνες. Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα, άλλωστε. Θα σου μιλήσω για το πώς ξύπνησα ένα πρωί και έμαθα ότι ο τόπος μου ζητάει βοήθεια.

Άνοιξα το κινητό μου και είδα εικόνες από φωτιές στους δρόμους και ανθρώπους γνώριμους να διαμαρτύρονται για τα χημικά που τους ρίχνουν. « Φλέγεται η Λέσβος» , « Εκτός ελέγχου το νησί» , « Επεισόδια και συγκρούσεις ΜΑΤ και κατοίκων» , είναι λίγοι μόνο από τους τίτλους που γέμισαν την αρχική μου. Για κάθε λέξη που διάβαζα, έσκυβα όλο και πιο πολύ το κεφάλι. Ανοίγοντας την τηλεόραση βέβαιη ότι θα αποτελούσε το θέμα της επικαιρότητας, κατέληξα να ενημερώνομαι για το πώς να τοποθετώ σωστά τη μάσκα και για το πόσο γρήγορα άδειασαν τα ράφια των σούπερ μάρκετ.

Ίσως ο φόβος για μια πανδημία να είναι ένα πιο ασφαλές θέμα σε σύγκριση με πρωτόγνωρες καταστάσεις βίας και αντιδράσεων σε ένα άλλοτε φιλήσυχο νησί…

Πηγή : eurokinissi

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ το νησί μου να «βουλιάζει» μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι χωρίς πατρίδα πλέον και άνθρωποι του νησιού να σηκώνουν το βάρος του προσφυγικού αλλάζοντας μέρα με τη μέρα την καθημερινότητά τους. Λυπάμαι για όλους, ανεξαιρέτως. Το πρόβλημα μεγεθύνεται μέρα με τη μέρα, αλλά η βία δεν θα οδηγήσει ποτέ στην εξάλειψή του. Στα 21 μου χρόνια ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πραγματικό φόβο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα υπήρξε στιγμή σε αυτή τη χώρα που δεν θα αισθανόμουν ασφαλής. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι τέτοια γεγονότα , που θυμίζουν σκηνικά μιας τελείως διαφορετικής εποχής, θα συνέβαιναν στη Λέσβο, ή σε οποιοδήποτε άλλο νησί του Αιγαίου.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Ποια είναι η μοίρα του νησιού και των ανθρώπων του; Οι κάτοικοί του που μέχρι πρότινος ζούσαν από τον τουρισμό, έρχονται τώρα αντιμέτωποι με κλειστές επιχειρήσεις. Ένα νησί που “κουβαλάει” θύμησες καλοκαιριών αμέτρητων ανθρώπων, που φιλοξένησε τόσους και τόσους, κατέληξε να δέχεται τόσο αρνητική προβολή. Σε συζητήσεις μεταξύ φίλων αναφέρω πάντα με ένα χαμόγελο ότι είμαι από τη Λέσβο. Τους μιλάω για τις παραλίες της, για τα βουνά της, για τα σοκάκια και για τους ανθρώπους της. Τους μιλάω για το τι μου πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια. Για όσο το νησί θα θρέφει τις πληγές του μέρα με τη μέρα, εγώ επιλέγω να μιλάω για όλα τα παραπάνω. Έτσι, ίσως καταφέρω να του προσφέρω κι εγώ κάτι.

Ακόμα κι αν διανύουμε δύσκολες μέρες – παρακολουθώντας τα γεγονότα από το σπίτι μας, ελπίζω –  σκέφτομαι αισιόδοξα για την εξέλιξη της πανδημίας. Η ανθρωπότητα έχει αντεπεξέλθει ξανά σε δυσοίωνες καταστάσεις και θα το κάνει και τώρα. Ωστόσο, φοβάμαι μήπως νοσήσω από κάτι χειρότερο, το οποίο είναι σε έξαρση πολύ περισσότερο καιρό από τον διάσημο ιό. Γιατί αν νοσήσουμε όλοι από αισθήματα βίας, οργής και μίσους, ποια μάσκα θα μας προστατέψει;

Λέσβος, μα ποιος θεός τολμά να γίνει δικαστής σου,
εξαντλημένη και ωχρή να σε κατηγορεί,
αν δε ζυγίσει σε χρυσό ζυγό τα δάκρυα σου,
ποτάμια δάκρυα στη θάλασσα που έχουν χυθεί;
Λέσβος, μα ποιος θεός τολμά να γίνει δικαστής σου;

Σαρλ Μπωντλαίρ – Τα άνθη του κακού, Τα απαγορευμένα ποιήματα
Featured Image : eurokinissi
7

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *