Φαντάσου ένα βιβλίο μερικών σελίδων που να χωράει το απόσταγμα όλων των μέχρι σήμερα εμπειριών σου. Άλλες ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες, μα όλες τους δικές σου. Αυτές τις εμπειρίες συγκεντρώνει το νέο βιβλίο του Λεωνίδα Καραΐσκου, βάζοντας μπροστά ένα συγκεκριμένο πρόσημο: Εὖ. Πρόκειται για δύο μόνο γράμματα από τα 24 που αποφάσισε να συμπεριλάβει η ελληνική αλφάβητος, που όμως αν συνδυαστούν, ρίχνουν φως ακόμα και στις πιο σκοτεινές έννοιες.
Ο Λεωνίδας Καραΐσκος ξεκινώντας από την αγάπη του για τον αθλητισμό, ασχολήθηκε κυρίως με την εκπαίδευση και τώρα με τη συγγραφή. Το πρώτο του βιβλίο είναι μία συλλογή μικρών, καθημερινών ιστοριών που μπορούν να βοηθήσουν τον καθένα από εμάς να εντοπίσει το καλό παντού.
Στην κουβέντα που κάναμε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του, δε μπορούσα παρά να ρωτήσω πώς όλες αυτές οι ιστορίες ήρθαν κι έγιναν ένα έργο. Τι μορφή είχαν προτού τυπωθούν πάνω σε αυτές τις σελίδες;
“Περισσότερο ήταν εντυπωμένες εικόνες”, απαντά εκείνος. “Από αυτές που παρότι για τους συνοδοιπόρους σου και παρόντες ξεχάστηκαν, για σένα κατατάχθηκαν στο κουτάκι με τις πανάκριβες. Μα πώς εγω θυμάμαι κι εσύ δεν θυμάσαι, σκέφτεσαι μερικές φορές και το αντίστροφο. Αυτό είναι το καταπληκτικό με τους ανθρώπους. Ποτέ δεν θα υπάρχουν ίδιες ακριβώς εντυπώσεις για τις ταυτόχρονες εικόνες που βλέπουν”.
Έτσι, κι ο Λεωνίδας ήθελε να καταγράψει τις δικές του, να προσφέρει την εκδοχή του και κυρίως, όπως λέει και ο ίδιος, να ικανοποιήσει την ανάγκη να καταθέσει τη συγκίνησή του.
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα βιβλίο που ήταν υπό επεξεργασία κατά τη διάρκεια μίας πανδημίας κι ενός ολικού lockdown για να μπορέσει να έρθει τώρα στα χέρια μας. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, για εκείνον “δημιουργικό άγχος και απελευθέρωση εναρμονίστηκαν”.
Για να παράξεις ένα έργο χρειάζονται εναρμονίσεις. Ακόμα και η πίεση που σου ασκεί ο χρόνος που λήγει, λειτουργεί ως χαρά στο επόμενο επίπεδο της ολοκλήρωσης. Γενικά, οι σαφείς στόχοι μας πάνε ένα επίπεδο παραπάνω γρηγορότερα, ακόμα και όταν όλα δείχνουν δύσκολα.
Διαβάζοντας μία-μία τις ιστορίες, συνειδητοποίησα ότι ο Λεωνίδας έχει γνωρίσει κάθε λογής ανθρώπους και από όλους έχει κρατήσει κάτι να θυμάται. Ποια είναι, όμως, η καλύτερη συμβουλή που του δόθηκε ποτέ; Τη βρίσκουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου;
Για εκείνον, η καλύτερη συμβουλή δεν είναι μέσα στις σελίδες του βιβλίου, αλλά ίσως την ανακαλύπτουμε σε όλες τις ιστορίες.
“Δώσε μου τη συμβουλή σου”, μου είπε ο άγνωστος στη διπλανή θέση του αεροπλάνου σε μια πτήση από τη Γερμανία στην Αθήνα. “Αυτό να ζητάς από τους ανθρώπους”. Ταυτίστηκα και το χρησιμοποιώ. Είναι ευγενικό, δίνει αξία στον συνομιλητή σου, αλλά και ευθύνη να πει το καλύτερό του. Υπάρχουν πολλές τέτοιες συμβουλές μέσα στο Εὖ. Για την ακρίβεια, είναι γεμάτο!
Και από τη σημασία των συμβουλών τον οδηγώ σε ένα άλλο ζήτημα που τον απασχολεί συχνά στις ιστορίες του: ο χρόνος. Άραγε, εκείνος αισθάνεται ότι μέχρι σήμερα έχει αφιερώσει τον χρόνο του σε πράγματα που άξιζαν ή νιώθει ότι κάπου ξοδεύτηκε;
Για την ακρίβεια, έκανε διπλάσιο χρόνο να τελειώσει το Πανεπιστήμιο και είτε ως έφηβος ή νέος άνδρας πέρασε αρκετό χρόνο κοιτάζοντας το ταβάνι του σπιτιού, όπως λέει. Έχει συγχωρήσει, όμως, τον εαυτό του γι’αυτό.
Κάποια στιγμή το καταλαβαίνεις. Να βαρεθείς να κοιτάς το ταβάνι ή να ονειρεύεσαι είναι απαραίτητο για να πας σε μια άλλη κατάσταση, πιο ενεργητική.
Τώρα πια εκείνος με τη σειρά του θαυμάζει “τα νέα παιδιά που μοιράζουν τον χρόνο τους στην προσωπική ανάπτυξη και τις ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς να σπαταλούν χρόνο στο ταβάνι τους“.
Αυτοί σίγουρα θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο και είμαι θαυμαστής τους από τώρα.
Άλλη μία πρωταγωνίστρια στις ιστορίες που συναντάμε στο Εὖ, είναι και η Αθήνα. Για τον ίδιο, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η ζωή του στην πόλη και γι’αυτό αποφάσισε να την απολαύσει.
“Κυκλοφορώ πια μόνο με ποδήλατο, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να απολαύσεις αυτή την πόλη. Κάπως πρέπει να μεταφέρεσαι από άκρο σε άκρον της. Το αυτοκίνητο είναι απάνθρωπο, κάποτε το περπάτημα το βαριέσαι, το ποδήλατο ποτέ.
Άσε που δεν βρίσκω κανένα πρόβλημα να σταματήσω επιτοπίως, να ανοίξω το μπλοκάκι μου και να καταγράψω με λέξεις-κλειδιά ένα μικρό θαύμα που γίνεται μπροστά μου. Έτσι ανακαλύπτω πολλά θαύματα, κάθε μέρα και περισσότερα“.
Κοντοστέκομαι σε μία φράση που συναντώ στο βιβλίο: «Η αγάπη κυκλοφορεί και είναι ωραίο να κυκλοφορεί». Τον καλώ να μοιραστεί μαζί μου 5 απίθανα μέρη όπου βρήκε την αγάπη χωρίς να το περιμένει. Εκείνος, όπως, λέει έχει γυμνάσει τις αισθήσεις του και την αναγνωρίζει παντού.
Στο σήκωμα του χεριού στον οδηγό από έναν άλλο ως αναγνώριση λάθους, σε κείνον που μένει εκτός κουτσομπολιών, παρόλο που τον γαργαλούν να πει κάτι, στον εθελοντή που μαζεύει σκουπίδια στην παραλία, στον εκπαιδευτικό που βοηθάει αντί να δυσκολεύει, στον γείτονα που λέει πάντα πρώτος καλημέρα και ας μην απαντάει ο άλλος. Σε εκείνον που φροντίζει κάποιον αδύναμο ή το ζώο.
Όλοι αυτοί με εντυπωσιάζουν, θέλω να τους αποθεώνω. Αν προλάβω και τους το πω επιτόπου έχει καλώς, αλλιώς το κάνω στα κείμενα.
Ποια είναι τα 5 βιβλία που θα έλεγε ότι τον έχουν κάνει τον άνθρωπο που είναι σήμερα;
“Η Σχολή των Θεών του Ellio D Anna, το Brain Rules του Mentina, το Δώρο του Ξενάκη, το Μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας του Honore. Βάλτε και την σειρά συναισθηματικής νοημοσύνης του Goleman, ίσως στην πρώτη θέση της λίστας μου. Αυτό όμως που είναι καταπληκτικό είναι να αλλάζεις με τα χρόνια άποψη για ένα βιβλίο και από αδιάφορο να γίνεται η προέκτασή σου. Εκεί συγκινείσαι περισσότερο με την αλλαγή σου και όχι με το βιβλίο. Να τις αναγνωρίζουμε τις αλλαγές μας.“
Όσο για το δικό του βιβλίο, “φτάνοντας ένας αναγνώστης στη τελευταία σελίδα θα ήθελα να ψάξει να βρει τη σελίδα που ταυτίστηκε, να την τσεκάρει και να ξεκινήσει με αισιοδοξία να φτιάξει την ημέρα του. Καλή ημέρα να φτιάξουμε, λέει μια φίλη μου. Το λέω κι εγώ πια, συνεχώς. Στο χέρι μας είναι! Εμείς κινούμε σώματα, εαυτούς, συναισθήματα. Εμείς με λόγια και πράξεις πάμε τις σχέσεις στα ουράνια ή στα τάρταρα.”
Mία φράση που επαναλαμβάνει συνεχώς ο ίδιος στον εαυτό του; «Για κάποιο λόγο συναντιούνται οι άνθρωποι».
“Από τότε που βεβαιώθηκα ότι συμβαίνει αυτό στη ζωή ακόμα και οι αδιάφορες γνωριμίες, αυτές που χαιρετιέσαι και ξεχνάς το όνομά του/της απέκτησαν άλλο ενδιαφέρον. Άσε που δεν ξέχασα ποτέ πάλι ονόματα στις νέες παρέες!”
Έχοντας πια φτάσει κι εγώ στο τέλος του βιβλίου, καταλήγω στο ότι για μένα προσωπικά οι ιστορίες αυτές είναι ένας ύμνος στις αγκαλιές. Στη «νέα κανονικότητα», όμως, οι αγκαλιές είναι αυτές που μας λείπουν περισσότερο. Άραγε, Λεωνίδα, οι αγκαλιές θα μας σώσουν;
“Η αληθινή αγκαλιά με την ένωση καρδιάς με καρδιά για 8 δευτερόλεπτα και ταυτόχρονο χάιδεμα της πλάτης είναι μια από τις δυνατότερες εκφράσεις αγάπης. Μας λείπει πολύ. Ελπίζω, όμως, πως όταν θα έρθει η ώρα, θα κάνουμε μόνο τέτοιες αγκαλιές αποφεύγοντας πλαδαρές και υποτονικές. Αν είναι έτσι, ας μην κάνουμε καθόλου καλύτερα. Γι’αυτό δεν σταματώ να λέω ότι για κάποιο λόγο γίνονται όλα.“
Αν έγινε ο χαμός για να αγαπηθούμε περισσότερο, καλώς έγινε. Δεν είναι λίγο αυτό, συμφωνείτε;
