Η ανάγκη για μία απόδραση σε κοντινό προορισμό κι ένα ταξίδι που ακόμη δεν έχω κάνει, με οδήγησε σε αυτό εδώ το αφιέρωμα για την ταινία του Paolo Sorrentino και την τέλεια ομορφιά της Ρώμης…και όχι μόνο. Ρώμη, μια πόλη αιώνια, μια πόλη για κοσμοπολίτες και περιθωριοποιημένους, μια πόλη για πάρτι και μοναχικές περιπλανήσεις. Κάπως έτσι μπορείς να περιγράψεις με λίγες λέξεις αντίθετες μεταξύ τους και το La Grande Bellezza.
Ο Paolo Sorrentino, αποφασισμένος να φέρει τη Γλυκιά Ζωή στο σύγχρονο 2013, σκηνοθετεί -όπως συνηθίζει- τον Toni Servillo σε μια ταινία μοναχική παρά τους πολλούς διαλόγους της και τις απανωτές μουσικές εικόνες του.
Το La Grande Bellezza λειτουργεί σαν καθρέφτης του La Dolce Vita με βασική πρωταγωνίστρια τη Ρώμη
Μόνο που ο Sorrentino επιλέγει να σκηνοθετήσει μια πόλη φανερά παρηκμασμένη από τη κοσμοπολίτικη δηθενιά του παρελθόντος της. Ωστόσο, δεν μένει μόνο εκεί.
Με βασικό σημείο αναφοράς για όλο το πολιτισμικό σχόλιο του, ο Sorrentino δημιουργεί τον χαρακτήρα του Jep Gambardella (Toni Servillo), έναν διάσημο συγγραφέα 65 ετών με γοητεία που ξέρει πολύ καλά πώς να τη χρησιμοποιεί για να απολαμβάνει όλη την κοινωνική ζωή της πόλης. Από πάρτι μέχρι strip clubs, παραμένει αμετανόητος γόης και δίνει μια άλλη νότα σε όποια παρέα κι αν βρεθεί. Ταυτόχρονα, νιώθει τον χρόνο να τον πιέζει και στη προσπάθεια του να αξιολογήσει όσα έχει ζήσει έως τώρα, καμουφλάρει τη δυσφορία των αναμνήσεων του με σαρκαστικό κυνισμό στον περίγυρο του. Ενίοτε ονειρεύεται να ξαναπιάσει το γράψιμο, και όντας στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα, προσπαθεί να ξεπεράσει την αποστροφή του για τον εαυτό του και τους άλλους.
Το La Grande Bellezza δεν είναι μια νοσταλγική ταινία
Αντιθέτως, ο Ιταλός σκηνοθέτης κατηγορεί αυτή τη νοσταλγική ιδέα που πλανάται γύρω από τη πόλη και την κατηγορεί, όπως ακριβώς «κατηγορεί» και όσους την αποτελούν. Όλοι αυτοί που ανήκουν στον υποκριτικό κύκλο του Jep, επιδίδονται σε ψευτοφιλοσοφικές συζητήσεις με ένα ποτό στο χέρι, και ένα τσιγάρο αναμμένο για κάθε ανάμνηση, προσπαθώντας να διατηρήσουν την χαμένη αίγλη τους. Είναι μια κοινωνία σε κρίση, που όλα φαίνονται να μοιάζουν ιδανικά και το μόνο πρόβλημα των ανθρώπων είναι η ανακάλυψη νέων ενδιαφερόντων και ηδονών. Όμως, όταν τα φώτα δεν ζωντανεύουν αυτή τη ψεύτικη λάμψη, τι κάνεις όταν βρίσκεσαι μόνος σου; Τι σκέφτεσαι; Με τι προβληματίζεσαι;
Το La Grande Bellezza όπως και τα υπόλοιπα κινηματογραφικά φιλμ του Paolo Sorrentino (This Must Be The Place, Youth) έχουν αυτή τη γλυκιά μελαγχολία της ματαιότητας και προδίδουν με μικρά μυστικά χαραμάδες που ανοίγουν τον κόσμο της αυτογνωσίας. Θεωρείται μια από τις 100 κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, ενώ έχει διακριθεί μεταξύ άλλων με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο BAFTA. Είναι μια ταινία για την απώλεια της αθωότητας, της ματαιοδοξίας, των χαμένων ευκαιριών και τον κύκλο της ζωής που τελικά ίσως είναι ένα τρικ.
Ή μήπως όχι;
